ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ
ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ
Είναι γεγονός πως τα τελευταία
χρόνια τα κυβερνητικά επιτελεία κάνουν
όλο και πιο σαφείς τις προθέσεις τους για
μια επαναδιαπραγμάτευση του ιδιαίτερου
καθεστώτος φορολογικής μεταχείρισης (φορολογικής
ασυλίας) των μηχανικών με ΔΠΥ. Είναι
επίσης προφανές πως η κυβέρνηση άφησε
αυτή την επαναδιαπραγμάτευση για έναν
μελλοντικό χρόνο, για μια άλλη πιο ευνοϊκή
συγκυρία μετά το πέρας μέρους
τουλάχιστον των μεγάλων έργων και δη των
ολυμπιακών.
Μια τοποθέτηση για το φορολογικό ζήτημα, όποτε αυτό και αν ανοίξει από το κράτος, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη πολλές παραμέτρους, ιδιαίτερες κατηγορίες (μισθωτοί με ΔΠΥ, μικροί ελεύθεροι επαγγελματίες) και θα πρέπει να είναι μέρος μιας συνολικότερης τοποθέτησης που θα περιλαμβάνει και τις (ανύπαρκτες για τους μισθωτούς με ΔΠΥ) ασφαλιστικές υποχρεώσεις του εργοδότη, τη φύση της εξαρτημένης σχέσης εργασίας με το ΔΠΥ, αλλά και το συνολικό πλέγμα των εργασιακών σχέσεων στο χώρο.
Η ουσία της μέχρι σήμερα παράτασης της
ιδιότυπης φορολογικής ασυλίας
περιλαμβάνει μια βασική παράμετρο που με
το δόλωμα ακριβώς της επιστροφής με την
ετήσια φορολογική εκκαθάριση, μεγάλου
μέρους των ακαθαρίστων αμοιβών, αλλά και
του εκπιπτόμενου ΦΠΑ, αλλά και της
μικρότερης ασφαλιστικής εισφοράς του
εργαζομένου, διαφεύγει της προσοχής.
Το γεγονός πως για την φορολογική ασυλία
που τελούν τα εισοδήματα των εργαζομένων
με δελτίο, οι ίδιοι έχουν δώσει δύο βασικά
ανταλλάγματα.
Το πρώτο είναι η απεμπόληση βασικών
εργασιακών δικαιωμάτων που έχει μια
τέτοιας μορφής (με δελτίο) εξαρτημένη
σχέση εργασίας, που στην πράξη φορτώνει
στον εργαζόμενο συνάδελφο όλες τις
υποχρεώσεις του απέναντι στον εργοδότη,
χωρίς να του εξασφαλίζει κανένα δικαίωμα
(απόλυση, καταβολή νόμιμης αποζημίωσης
υπερωριών κλπ).
Το δεύτερο είναι η απαλλαγή του
εργοδότη από κάθε ασφαλιστική εισφορά
προς το ΤΣΜΕΔΕ, που μόνο αμελητέα δεν
είναι, με ότι αυτό συνεπάγεται για το
ασφαλιστικό μέλλον του εργαζόμενου, την
διαφυγή πόρων από το ταμείο κλπ. Και
ακριβώς η μορφή αμοιβής της εξαρτημένης
μισθωτής εργασίας με ΔΠΥ, είναι ισχυρή
επειδή και οι εισφορές των εργοδοτών
είναι ανύπαρκτες (και εδώ είναι σε άμεση
σύνδεση το ζήτημα της εργοδοτικής
εισφοράς στο ΔΠΥ και η πολιτική μας στο
ασφαλιστικό πρέπει να περιλαμβάνει
τρόπους που να ενισχύουν αυτή την
κατεύθυνση), πρόκειται δηλαδή για άμεση
προσφορά από το κράτος προς το
κατασκευαστικό κεφάλαιο αλλά και το
σύνολο των τεχνικών εταιριών και
εταιριών πληροφορικής, χρήματος που θα
έπρεπε να είναι τμήμα των αποθεματικών
του ΤΣΜΕΔΕ.
Σε κάθε περίπτωση μια γραμμή
μαζών για το φορολογικό ζήτημα θα πρέπει
να υπερασπίζει το δικαίωμα των μισθωτών
και των μικρών ελεύθερων επαγγελματιών
που ζουν από τη δουλειά τους, στην
προάσπιση των εισοδημάτων τους απέναντι
σε οποιαδήποτε απομείωσή τους.
Μια τέτοια γραμμή υπεράσπισης του
εισοδήματος, ιδιαίτερα για τους
μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα, δεν
μπορεί να μένει μόνο στην υπεράσπιση των
φορολογικών συντελεστών, αφού έτσι
κινδυνεύει να εγκλειστεί σε συντεχνιακές
πρακτικές και να οδηγηθεί σε αδιέξοδο,
αδυνατώντας να συγκροτήσει κοινωνικές
συμμαχίες με άλλα εργαζόμενα στρώματα.
Θα πρέπει να μετασχηματίζεται και να
μετασχηματίζει και τις συνειδήσεις των
συναδέλφων στην κατεύθυνση αγωνιστικής
διεκδίκησης για τη βελτίωση των
συνολικών εργασιακών τους δικαιωμάτων (αναγνώριση
ως εξαρτημένων των σχέσεων με ΔΠΥ,
εργοδοτική εισφορά στο δελτίο ή κανονική
πρόσληψη, πλήρη εργασιακά δικαιώματα,
άδειες, υπερωρίες κλπ) και από θέσεις
αλληλεγγύης απέναντι στους άλλους
εργαζόμενους (θέση για αύξηση του
αφορολόγητου σε ύψος που το καθαρό
εισόδημα να αντιστοιχεί στις σύγχρονες
ανάγκες κλπ).
Ιδιαίτερα για τους μικρούς πραγματικά
ελεύθερους επαγγελματίες μπορούμε να
εξετάσουμε ιδιαίτερους τρόπους
φορολόγησής τους που να βασίζονται σε
φορολογικούς συντελεστές ευνοικούς
μέχρι ένα ορισμένο ύψος ακαθαρίστων
εσόδων, αλλά και άλλα ιδιαίτερα μέτρα
όπως η έκπτωση από το φορολογητέο
εισόδημα των κρατήσεων 2% επί των αμοιβών
των μελετών Δημοσίων και ιδιωτικών έργων.