Η Συσπείρωση στο ΤΕΕ: Εντός, εκτός και εναντίον…
Το
ΤΕΕ είχε ανέκαθεν δομή και πολιτική ξένη
ή εχθρική προς τους αγώνες των
εργαζομένων ή ανέργων μηχανικών. Τις
δοτές εξουσίες του αντλεί, προσφέροντας
τεχνοκρατικό άλλοθι σε κρατικές
πολιτικές, επιζήμιες ή σκανδαλώδεις. Πρόσφατα
παραδείγματα, η εκτέλεση των έργων για
τους Ο.A.
του 2004, βασικού “επιταχυντή” της
ανάπτυξης του Ελληνικού καπιταλισμού, με
δυσμενέστατες θεσμικές και
περιβαλλοντικές επιπτώσεις ή το πέρασμα
του Γ΄Κ.Π.Σ. από το δημόσιο έλεγχο, στα
χέρια τουιδιωτικού τεχνικοοικονομικού
κατεστημένου: Πρόκειται για επιλογές, που
επί χρόνια βρήκαν στην ηγεσία του ΤΕΕ,
πρόθυμους διεκπεραιωτές.
Σε αυτό τους το ρόλο, ηγετικές ομάδες του
ΤΕΕ, κυριαρχούμενες από επιχειρηματίες,
ξεπερνούν ή “ξεχνάνε” παραταξιακές και
κομματικές διαφορές και δείχνουν μια
θαυμαστή σύμπνοια, που αποδίδουν σε μια
επίπλαστη “ενότητα του χώρου των
μηχανικών”.
Η
πολιτική αυτή, επιβλήθηκε πάνω στο έδαφος
της πολυδιάσπασης και της αποδιάρθρωσης
του κοινωνικού ιστού των εργαζόμενων
μηχανικών, όπου ρίζωσε και αναπτύσσεται
ένας αποπολιτικοποιημένος λόγος και όπου
σήμερα φαίνεται να ευδοκιμούν παρατάξεις
με τοπικιστικό ή συντεχνιακό χαρακτήρα,
και με διαχωριστικές γραμμές
δυσδιάκριτες αν όχι φανταστικές.
Στα
είκοσι χρόνια της παρουσίας τους, οι
δυνάμεις της Συσπείρωσης έχουν εν
πολλοίς ταυτιστεί, για όσους τις έζησαν,
με τις κινητοποιήσεις ενάντια στις
επιπτώσεις του ισχύοντος ασφαλιστικού
νόμου και τη διεκδίκηση Ταμείου Ανέργων
Μηχανικών, με τους μεγάλους απεργιακούς
αγώνες τους, το ΄84 - ΄85 και το ΄88 - ΄89 στο
Δημόσιο, με θέσεις ενάντια στο καθεστώς
της μαύρης εργασίας στον ιδιωτικό τομέα,
όπως αυτή επιβλήθηκε στη διάρκεια της
δεκαετίας του ’90, με
παρεμβάσεις σε προβλήματα που
αναδεικνύει η κοινωνική και
περιβαλλοντική επικαιρότητα .Με τη δράση
της, εντός, εκτός και ενάντια στη δομή και
τις πολιτικές του ΤΕΕ, η Συσπείρωση
προσπαθεί να προσφέρει στους
εργαζομένους και ανέργους μηχανικούς
σημείο αναφοράς, βήμα συλλογικών
διεκδικήσεων και αντίστασης.
Στην Ελληνική κοινωνία, να αποδεικνύει
ότι, παρά την εικόνα που δημιουργεί για
τους μηχανικούς ο βίος και η πολιτεία του
ΤΕΕ, δεν παύει να ακούγεται και η άλλη
φωνή.
Η
συστηματική υποβάθμιση του ΤΕΕ από την
εκτελεστική εξουσία, η κατά συρροή
περιφρόνηση του θεσμικού του ρόλου κατά
την επιβολή των αλλεπάλληλων
κυβερνητικών νομοθετημάτων,
χαρακτηρίζουν τη σημερινή συγκυρία.
Είναι λανθασμένη η εντύπωση που
δημιουργείται ή διαδίδεται για το
φαινόμενο. Δεν πρόκειται ούτε για
λαϊκισμό ούτε για κάποιο ιδιότυπο
ρατσισμό των Β. Παπανδρέου,
Ευθυμίου ή
Λαλιώτη εις βάρος των μηχανικών.
Πρόκειται για στρατηγική αντίληψη των
κυβερνώντων, την ασύδοτη επικράτηση του
οικονομικού λογισμού, το θρίαμβο της
αγοράς: Απογείωση του ανταγωνισμού (της
στρατιωτικής εμπλοκής
συμπεριλαμβανομένης), αλλεπάλληλες
υποχωρήσεις και ανατροπές του κοινωνικού
ελέγχου στα κέντρα άσκησης οικονομικών
και πολιτικών εξουσιών, με υπέρτατο
σύνθημα το «Γρήγορα, Φτηνά, Απορροφητικά!».
Στον
πυρήνα της υποβάθμισης του ΤΕΕ βρίσκεται
η υποβάθμιση του ρόλου των εργαζόμενων μηχανικών,
η υποτίμηση του μόχθου και των γνώσεών
τους, συνέπεια των νέων θέσεων και
συνθηκών εργασίας που επιβάλλουν σε
μεγάλες μερίδες τους οι εξελίξεις στις
οικονομικές και παραγωγικές διαδικασίες.
Το
ΤΕΕ καλείται να παίξει το ρόλο του εν μέσω
παγκόσμιων, θεμελιωδών ανατροπών με τις
οποίες σχετίζονται ή στις οποίες
εγγράφονται τα προηγούμενα: Ανατροπών
στις δομές της εργασίας των επιστημόνων
και της διανόησης (παιδεία, εργασιακές
σχέσεις, επαγγελματική δεοντολογία,
δικαιώματα κλπ.). Χαρακτηριστικός ο
δραματικός περιορισμός της κοινωνικής
υπευθυνότητας, παραδοσιακού θεσμικού
στοιχείου στην άσκηση του επαγγέλματος
του μηχανικού, προς όφελος μιας ασύδοτης
κερδοφορίας. Από την πανταχόθεν
βαλλόμενη αξιοπρεπή, δηλαδή κοινωνικά
υπεύθυνη άσκηση του επαγγέλματος, το μόνο
που απομένει
είναι η αστική και η ποινική ευθύνη
των μηχανικών όταν συμβεί το κακό: Όταν η
Πολιτεία καλείται να αντιμετωπίσει τις
συνέπειες αυτής της «ανάπτυξης», στην
ποιότητα και την ασφάλεια των έργων, τότε
οι μηχανικοί γίνονται το πρόχειρο θήραμα
ενός κυνηγιού μαγισσών.
Με
όρους συνδιοίκησης, από εργοδότες και
εργαζόμενους, το ΤΕΕ αντλούσε το
νομιμοποιητικό του κύρος από την
κοινωνική ευθύνη με την οποία πάντα κατά
κάποιο τρόπο επιφορτίστηκε στις
κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες η εργασία των
επιστημόνων. Με την υποβάθμισή της, το ΤΕΕ
αφέθηκε σε μια πορεία φθοράς που καθόλου
δεν ενόχλησε, αντίθετα προσέφερε άριστα
άλλοθι και υπηρεσίες στις κυβερνήσεις
του ΠΑΣΟΚ: Ως κρατικός μηχανισμός,
απεικονίζει ανάγλυφα την επιζητούμενη
έκπτωση του κοινωνικού ρόλου της
πλειονότητας των μελών του.
«Η
ανατροπή του ρόλου και της πολιτικής του
ΤΕΕ φαίνεται ολοένα και δυσκολότερη. Όμως,
με την παρουσία μας σ’ αυτό, φιλοδοξούμε,
αυτός ο ρόλος και αυτή η πολιτική να βρουν
εμπόδια, που οι διεκπεραιωτές τους σήμερα
δεν φαίνεται να έχουν υπολογίσει».
(Συσπείρωση,
για τις εκλογές ΤΕΕ 2000)
Οι
ομάδες που έλεγξαν τη Διοίκηση του ΤΕΕ
κατά τις δεκαετίες του ’80 και ιδίως του
’90, επέβαλαν ένα πρωτοφανές καθεστώς
χαλάρωσης των θεσμών και αλαζονικής
προεδροκρατικής άσκησης εξουσίας, που
κατέληξε σε αλλεπάλληλα πραξικοπήματα
ως προσφιλή μέθοδο διοίκησης. Η
εξυπηρέτηση ατομικών επιδιώξεων, η
διαμεσολάβηση ισχυρών οικονομικών και
πολιτικών συμφερόντων, εντός και εκτός
του ΤΕΕ, πήρε σκανδαλώδεις διαστάσεις. Η
διεκπεραίωση του θεσμικού του ρόλου του
ΤΕΕ σ’ αυτό το καθεστώς χαλάρωσης των
θεσμών και αλαζονικής άσκησης εξουσίας,
με ένταση και συνέχεια, προκαλεί την
αγανάχτηση, την άρνηση ή την αδιαφορία
της τεράστιας πλειοψηφίας των μηχανικών.
Η εκτίμηση ότι τα προηγούμενα μπορούν να
αποδειχθούν ασθενές
σημείο
ενός κρατικού μηχανισμού εξ ορισμού
αντίπαλου λόγω της δομής, του ρόλου και
της πολιτικής του,
οδήγησε τη Συσπείρωση να πρωτοστατήσει
στην ανατροπή του πραξικοπήματος στις
εκλογές ΤΕΕ 2000, όπως αυτό μεθοδεύτηκε από
την κατά πλειοψηφία διορισμένη από το
ΥΠΕΧΩΔΕ Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή και
στηρίχτηκε σιωπηρά από τη ΔΚΜ, την ΠΑΣΚ
Μηχανικών και τη ΔΕΜ. Αυτή η μάχη σήμανε
την έναρξη της παρέμβασής μας κατά την
τελευταία τριετία,
με στόχο την ανακοπή μιας πορείας
παρατεταμένης εκτροπής.
Το νικηφόρο αποτέλεσμα της μάχης αυτής,
που διεξάχθηκε υποδειγματικά, με
προσχώρηση είκοσι παρατάξεων και
ανεξάρτητων υποψηφίων επί συνόλου
εικοσιτριών, αποτέλεσε
ισχυρό ράπισμα και παραμένει
προειδοποίηση για όσους προκρίνουν τα
πραξικοπήματα
ως τρόπο διοίκησης του ΤΕΕ: Γιατί
φαίνεται (το αποδεικνύουν οι πρόσφατες
μεθοδεύσεις Χριστοδουλάκη και οι
χειρισμοί της σημερινής Διοίκησης του
ΤΣΜΕΔΕ για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο)
ότι δεν πρόκειται να μας λείψουν οι
επίδοξοι επιβήτορες των προοπτικών ενός
ΤΕΕ που παραπαίει.
Οι
διαφορετικοί ορίζοντες.
Στη
σύντομη θητεία που απέμεινε στη σημερινή
απερχόμενη Διοίκηση
δεν έλειψαν θετικές τοποθετήσεις (για
το ασφαλιστικό) και σημαντικές
οριοθετήσεις, κριτικές ή καταγγελίες της
Κυβερνητικής αθλιότητας που
ξεδιπλώνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς (με
το σημερινό πολυνομοσχέδιο για τα
ιδιωτικά οικοδομικά έργα, τα αυθαίρετα
και τις εντάξεις, τα δάση και τα ρέματα, τα
νομοσχέδια για το μητρώο κατασκευαστών
ιδιωτικών έργων, για τις μελέτες Δημοσίου,
κλπ.). Αυτό όμως που αποτράπηκε, με
προσχήματα και μεθοδεύσεις, ήταν ακόμα
και εύστοχες διεκδικήσεις και κριτικές,
να πάρουν τη διάσταση του αγώνα: Κάτι
τέτοιο θα προϋπέθετε τη λήξη της χρόνιας
αφωνίας του ΤΕΕ για τις τύχες των
εργαζόμενων μηχανικών, που βλέπουν να
επιδεινώνονται δραματικά οι συνθήκες
άσκησης του επαγγέλματός τους. Όμως ένα
άνοιγμα του ΤΕΕ στη δράση των εργαζόμενων
μηχανικών απειλεί θανάσιμα την ησυχία
των ηγετικών
ομάδων που με αγαστή σύμπνοια
νέμονται τις ασήμαντες δοτές, πολιτικές
εξουσίες του, εξασφαλίζοντας όμως τη
διαχείριση ενός ετήσιου προϋπολογισμού
που ανέρχεται στα 11,5 δις, χωρίς
προγραμματισμό (ήδη επί 17 χρόνια),
κανόνες, και
ουσιαστική διαφάνεια: Με πενιχρά έως
ανύπαρκτα αποτελέσματα, πλην της
εξυπηρέτησης ατομικών επιδιώξεων και της
δημιουργίας πελατειακών σχέσεων. Οι
μόνες δημιουργικές δράσεις του ΤΕΕ
οφείλονται στον ηρωισμό λιγοστών ατόμων
που πρωτοβουλιακά επιμένουν σε ένα
περιβάλλον εχθρικό και ασύδοτο. Ένα
περιβάλλον που δεν έθιξε η απερχόμενη
Διοίκηση (ούτε είχε και τα περιθώρια σε
μια θητεία μόλις 1,5 χρόνου
μέσα σε μια καταιγιστική όσο και
καταστροφική επικαιρότητα για κάτι
τέτοιο, χωρίς να διακινδυνεύσει ένα
βούλιαγμα στην εσωστρέφεια) και έτσι
αναπαράγεται διογκωμένο.
Πρόσφατα, η επιβολή των πρώτων εγγραφών
στα μητρώα του ΤΕΕ μελών με τρία έτη
σπουδών, σημαδεύουν την κατάρρευση μιας 15ετούς
υποκριτικής, συντεχνιακής, ανεδαφικής
υπεράσπισης του ρόλου των μηχανικών από
τις Διοικήσεις του, υπό τις κραυγές της
οποίας αποσιωπήθηκε και διευκολύνθηκε η
επιβολή ενός καθεστώτος εργασιακού
μεσαίωνα. Αυτή η εξέλιξη προδιαγράφει
νέους ορίζοντες, γεννάει
νέα διλήμματα και προοιωνίζεται
μάχες με νέες μορφές.
Για
τη Συσπείρωση, το ζητούμενο της
απαγκίστρωσης από την ατελέσφορη
υποκριτική πολιτική του ΤΕΕ συνδέεται με
την υπεράσπιση της ενότητας και των
συμφερόντων των εργαζόμενων μηχανικών,
με τη διεκδίκηση νέων τρόπων και θεσμών
κοινωνικού ελέγχου, στην προοπτική της
αλληλεγγύης και της συνεργασίας των
ανθρώπων του μόχθου και της
δημιουργίας.
Εχθρική
ορθώνεται απέναντί μας η προοπτική της
ισοπέδωσης προς τα κάτω, του
κατακερματισμού των εργαζόμενων, της
αναπτυσσόμενης κοινωνικής βαρβαρότητας.
Ειδικά στο ΤΕΕ, το φάσμα αυτής της
προοπτικής αναδεικνύουν σήμερα δυο
προτάσεις:
Η
πρόταση για την υπεράσπιση του ρόλου των
μηχανικών, με δημιουργία πολλών Μητρώων
για τα μέλη του ΤΕΕ και έτσι διαμόρφωση
εργαζόμενων μηχανικών πολλών ταχυτήτων.
Από την άλλη, η πρόταση για την άμεση
εκλογή των εκτελεστικών του οργάνων (Προέδρου
και ΔΕ), επιδιώκει την ενίσχυση της
προεδροκρατικής αυταρχικής διοίκησής
του, το όρθωμα ακόμη ψηλότερων τειχών
ανάμεσα στους εργαζόμενους μηχανικούς
και σε μια Διοίκηση που θα διαμορφώνεται
και θα συμμορφώνεται με κέντρα
ολωσδιόλου έξω από τους μηχανικούς.
Η
Συσπείρωση Αριστερών Μηχανικών θεωρεί
αυτές τις κατευθύνσεις καίρια απειλή για
τα συμφέροντα των εργαζόμενων συναδέλφων.
Με την παρουσία της στα όργανα του ΤΕΕ θα
προσπαθήσει να τις αποτρέψει, όπως
και να ενισχύσει
τις φωνές αντίστασης και αγώνα, που θα
προβάλλουν οι εργαζόμενοι μηχανικοί πρωτίστως
εκτός και εναντίον του ρόλου και των
πολιτικών του.
ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ…
Έργα και ημέρες του 2004
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν για την
Ελλάδα μια θηριώδη επιχείρηση που
λειτούργησε καταλυτικά εντείνοντας
εγγενείς παθογένειες σε πολλά επίπεδα.
Συγκεντρώθηκαν κοινωνικοί πόροι και
χορηγήθηκαν αφειδώς στον κατασκευαστικό
τομέα και τους συναφείς κλάδους,
ενισχύοντας τη μεγέθυνση και τη
συγκεντροποίησή τους, στον τουριστικό
τομέα στην ήδη κορεσμένη Αττική, στον
τομέα των τηλεπικοινωνιών, των Μ.Μ.Ε., της
διαφήμισης και των εν γένει υπηρεσιών.
Εντάθηκε έτσι η ιστορική εξάρτηση της
ελληνικής οικονομίας από τα οικοδομικά
και τεχνικά έργα και τον τουρισμό,
πριμοδοτήθηκε η ανισομέρεια στην
ανάπτυξη των περιφερειών της χώρας και
δημιουργήθηκαν μη αναστρέψιμες
παράπλευρες απώλειες, πρωτίστως αυτές
που αφορούν το φυσικό περιβάλλον και τη
μορφή της πόλης των Αθηνών και ευρύτερα
της Αττικής.
Η εγκατάσταση του κωπηλατοδρομίου των
Ολυμπιακών Αγώνων στον υδροβιότοπο του
Σχινιά, μέσα στο ιστορικό τοπίο του
Μαραθώνα, δεν είναι το μοναδικό
παράδειγμα βαναυσότητας του κεντρικού
και αποκεντρωμένου κράτους απέναντι στο
Αττικό οικοσύστημα που, ήδη, πριν τους
Ολυμπιακούς Αγώνες, είχε διαταραχθεί και
αποδιοργανωθεί με την άναρχη, αλόγιστη
οικιστική επέκταση.
Σήμερα, σε αδόμητους χώρους, τους
καταλληλότερους και μοναδικούς για μια
μελλοντική ανάπλαση των περιοχών στις
οποίες ανήκουν, η κεντρική εξουσία
χωροθέτησε Ολυμπιακά κτίρια δεκάδων
χιλιάδων κυβικών μέτρων αμφίβολης
μελλοντικής χρησιμότητας, εξανεμίζοντας
τη δυνατότητα μελλοντικής μερικής
αποφόρτισης και ανασυγκρότησης των
περιοχών αυτών με πρωταγωνιστές τους
ελεύθερους δημόσιους χώρους.
Οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί, απ’ την άλλη,
κατ΄ εικόνα και ομοίωση, στις
περισσότερες περιπτώσεις, των θεσμών του
κεντρικού κράτους δεν αντιπροσωπεύουν
τους πολίτες και δεν υπερασπίζονται τα
συνταγματικά διατυπωμένα δικαιώματα
τους, που η Ολυμπιακή πολιτική
καταστρατηγεί. Αντίθετα, συμπλέουν με το
κεντρικό κράτος στην εξυπηρέτηση της «εθνικής
ιδέας» ακόμα κι εκεί όπου ομάδες πολιτών
συγκροτούν αντιστάσεις και
πραγματοποιούν ενέργειες εναντίωσης
στις επιπτώσεις των Ολυμπιακών Αγώνων.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες προετοιμάζονται στο
πλαίσιο ενός καθεστώτος που προσομοιάζει
με καθεστώτα έκτακτης ανάγκης. Η
συρρικνωμένη συναινετική δημοκρατία
εκτρέπεται από τα πολιτικώς παραδεκτά
και συνταγματικά όρια χωρίς ιδιαίτερες
αντιστάσεις. Τα πολιτικά ζητήματα που
ανακύπτουν αφορούν θέματα του πολιτικού (και
νομικού) μας πολιτισμού, πολύ περισσότερο
πού στην Ελληνική γλώσσα οι λέξεις πόλη,
πολιτική, πολίτης, πολιτισμός έχουν κοινή
ρίζα.
Έργα και
ημέρες του 2005
Παρ’ όλ’
αυτά, υπάρχουν ακόμα περιθώρια στυγνής
εκμετάλλευσης του φυσικού και του
ανθρώπινου πλούτου πάνω στους δρόμους
που χάραξε το 2004. Τα νομοσχέδια με τα
οποία εσχάτως μας βομβαρδίζουν το
ΥΠΕΧΩΔΕ και το Υπ. Γεωργίας προετοιμάζουν
τις συνθήκες της επόμενης μέρας για την
αγοραία ρύθμιση του χώρου, ενώ συγχρόνως
ικανοποιούν και τις ψηφοθηρικές ανάγκες
της συγκυρίας.
Σκανδαλωδώς
δηλωτικό των κυβερνητικών προθέσεων
είναι το σχέδιο νόμου για τα δάση,
τροποποιητικό του υφιστάμενου 998/79, που
τιτλοφορείται κατ’ ευφημισμόν «προστασία
των δασικών οικοσυστημάτων». Η ψήφισή του
και εφαρμογή του, με την αλλαγή του
ορισμού του δάσους, θα σημάνει τον
αποχαρακτηρισμό εκατομμυρίων στρεμμάτων
δάσους και δασικών εκτάσεων, την απώλεια
–άρα- του τεκμηρίου κυριότητας υπέρ του
δημοσίου για τις πάμπολλες
διεκδικούμενες από ιδιώτες εκτάσεις και
την οριστική παράδοσή τους στους
καταπατητές προς «αξιοποίησή» τους. Η συνταγματική
εκτροπή ολοκληρώνεται με τροπολογία
εμβόλιμη στο νομοσχέδιο για τα αυθαίρετα,
σύμφωνα με την οποία θεσπίζεται η
χρησικτησία εις βάρος της εκτός σχεδίου
δημόσιας γης –δασικής ή μη- με το
πρόσχημα της «επίλυσης» του
ιδιοκτησιακού των καταπατημένων
δημοσίων εκτάσεων, ενόψει της ανάγκης
ολοκλήρωσης του Εθνικού Κτηματολογίου. Η
σημερινή κυβέρνηση, δηλαδή, θα είναι η
πρώτη από τη σύσταση του Ελληνικού
κράτους που θα επιτρέψει σε ιδιώτες την
απόκτηση κυριότητας επί δημοσίων
κτημάτων χωρίς νόμιμα αναγνωρισμένους
τίτλους(!!), με αποτέλεσμα το πολυπόθητο
Εθνικό Κτηματολόγιο να μετατραπεί
ουσιαστικά σε Κτηματολόγιο Καταπατητών.
Ίσως κιόλας να θεωρεί ότι μπορεί να
υπερηφανεύεται γι’ αυτό!
Θεωρητικά
μπορεί να το ξέραμε ότι ο καπιταλισμός σε
αναδιάρθρωση δεν εκμεταλλεύεται μόνο την
εργατική δύναμη, αλλά και το φυσικό
περιβάλλον και το χώρο γενικά. Τώρα είναι
η στιγμή όμως που το φαινόμενο λαμβάνει
χώρα με την ένταση και την ποιότητα που
επέβαλαν τα ολυμπιακά έργα. Γινόμαστε
μάρτυρες μιας βίαιης αναδιανομής της γης
εις βάρος του δημοσίου και της
αποστέρησης δημοσίων αγαθών από τις
επόμενες γενιές, προς όφελος του
ιδιωτικού κέρδους. Το ίδιο το κράτος,
εξάλλου, συστήνει ανώνυμες εταιρείες, στο
πρότυπο της «Εταιρείας Τουριστικά
Ακίνητα Α.Ε.», που θα αναλάβουν την
εκποίηση της εναπομείνασας δημόσιας
περιουσίας σε ιδιωτικά συμφέροντα. Η «ΑΓΡΟΓΗ
Α.Ε.» θα διαχειρίζεται τα δημόσια
κτήματα και η «ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΑΚΙΝΗΤΑ Α.Ε.»
θα παραχωρήσει την ολυμπιακή υποδομή -που
θα «περισσέψει» από την κάλυψη των
μεταολυμπιακών αθλητικών αναγκών- στους
επιχειρηματίες, για τη μετατροπή τους σε
μεγάλα εμπορικά και ψυχαγωγικά κέντρα.
Οι
ρυθμιστικοί κανόνες δόμησης και
διαχείρισης του χώρου που έχει ήδη –η΄
προτίθεται- να επιβάλλει η κυβέρνηση
εξυπηρετούν λογικές που έχουν κοινή βάση:
·
Την
εξασφάλιση ικανών εκτάσεων εντός και
εκτός σχεδίου προς οικοδόμηση και
ανάπτυξη επιχειρηματικών δραστηριοτήτων
από τις γιγαντωμένες πλέον
κατασκευαστικές εταιρείες, ενόψει του
τέλους των ολυμπιακών έργων.
·
Την
απάλειψη των νομικών «εμποδίων» -βλέπε ν/σ
για τις οικοδομικές άδειες- για την
οικοδόμηση μεγάλων οικιστικών μονάδων,
στα πρότυπα του ιδιαίτερου νομικού
καθεστώτος που απολάμβαναν τα ολυμπιακά
έργα.
·
Την
εκχώρηση αρμοδιοτήτων σχεδιασμού και
ελέγχου από τη δημόσια διοίκηση στις
ασφαλιστικές εταιρείες –είναι
χαρακτηριστικό το γεγονός της εισαγωγής
της υποχρεωτικής ασφάλισης των μελετών
και των κατασκευών τόσο στο ν/σ για τις
άδειες όσο και στο σχέδιο Π.Δ. για το
Μητρώο Κατασκευαστών Ιδιωτικών Έργων.
·
Την ένταση
του ανταγωνισμού στο επάγγελμα του
μηχανικού, με στόχο τη συγκεντροποίηση
του αντικειμένου σε μεγάλες μελετητικές
και κατασκευαστικές μονάδες, και την
πλήρη υπαγωγή του ρόλου του στα
επιχειρηματικά συμφέροντα. Στην ίδια
ακριβώς λογική κινείται και ο πρόσφατα
ψηφισμένος νόμος για τις αναθέσεις των
μελετών δημοσίων έργων.
Είναι
προφανής η ανατροπή του τρόπου
διαχείρισης του δομημένου και φυσικού
περιβάλλοντος, αλλά και των συνθηκών
άσκησης του επαγγέλματος, από την
εφαρμογή του συνόλου των νομοθετημάτων
που προωθούνται. Είναι επίσης προφανής η
οριστική πρόσδεση της ελληνικής
οικονομίας στη «λοκομοτίβα» της
οικοδομής, του τουρισμού και των
υπηρεσιών, σε συνδυασμό με την απαξίωση
των υπόλοιπων οικονομικών τομέων που
παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια.
Σ’ ένα
ήδη δύσβατο επαγγελματικό και
περιβαλλοντικό τοπίο, απέναντι στη
θεσμοθέτηση του πλήρους εξευτελισμού μας,
δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να
αντιδράσουμε.
30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Ο Νοέμβρης της προειδοποίησης
Αφιερώνουμε αυτές τις λίγες γραμμές στο Νοέμβρη του '73. Όχι στη μυθοποιημένη ιστορική αναδρομή του, ούτε στην πολιτική τελετουργία του, αλλά στην ανακάλυψη του μακροπρόθεσμου μηνύματός του. Ενός μηνύματος που έστειλε η εξέγερση του '73 και που μόνο σήμερα ίσως αρχίζουμε να το αντιλαμβανόμαστε στην ολότητά του. Ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει μολύνει σαν ένα μικρόβιο ολόκληρο το σώμα της ανθρώπινης κοινωνικότητας. Μόλυνση που στη σημερινή συγκυρία έχει φτάσει στο νου, στο μυαλό και στο κοινωνικό προϊόν του μυαλού, τη γνώση. Και όταν η αυθόρμητη ευαισθησία συλλαμβάνει αυτή την αλλαγή, η πρώτη διαυγής απόγνωση μετατρέπεται σε εξέγερση ή ουτοπική πάλη ή Νοέμβρης '73.
Εμείς όμως δε μιλάμε για το Νοέμβρη του Πολυτεχνείου. Μιλάμε για το Νοέμβρη της προειδοποίησης.