ΕΜΔΥΔΑΣ: Προετοιμασία για έναν αγώνα εναλλακτικό και νικηφόρο
Η νέα ηγεσία της ΕΜΔΥΔΑΣ …χτενίζεται
Είναι σε όλους μας γνωστές οι σημαντικές αλλαγές που έχουν σημειωθεί στις εργασιακές σχέσεις, τόσο με τη γενίκευση των όρων ατομικής διαπραγμάτευσης της εργασίας, που απλόχερα προσφέρουν τα κέντρα εξουσίας με αποτέλεσμα να μεγαλώνει η ψαλίδα στις απολαβές μας, όσο και με την εκχώρηση βασικών αρμοδιοτήτων του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα, γεγονός που τροποποίησε σημαντικά τη θέση μας στον κρατικό μηχανισμό. Το πρόσφατο νομοσχέδιο για τις μελέτες επικυρώνει πλέον θεσμικά αυτές τις αλλαγές με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο.
Η νέα ηγεσία της ΕΜΔΥΔΑΣ δεν μπορεί –και δεν θέλει– να αντιληφθεί τις αλλαγές αυτές. Αντί να αναλύσει την πραγματικότητα της οικονομικής και θεσμικής υποβάθμισης, που την βιώνουν καθημερινά οι συνάδελφοι που ζουν απ’ το μισθό τους, οχυρώθηκε πίσω από ένα τυφλό συντεχνιασμό για τον «περιούσιο κλάδο», αποδεχόμενη παθητικά τις προεκλογικές εξαγγελίες της σημερινής κυβέρνησης για «κλαδικά μισθολόγια» και «διυπουργικούς κλάδους». Καλλιέργησε έτσι ένα κλίμα ευφορίας ότι έφτασε η στιγμή για την αναβάθμισή μας, θεσμικά και οικονομικά. Όμως, μέσα σε λίγους μόνο μήνες, οι ελπίδες αυτές διαψεύστηκαν. Σήμερα, αντί να προσανατολίζει τον κλάδο στην οργάνωση των αντιστάσεων απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, προσπαθεί να παρακάμψει το πρόβλημα αναζητώντας εναγωνίως νέα ιδεολογήματα και στηρίγματα σε μηχανισμούς.
Είναι αποκαλυπτικό ότι οι παρατάξεις ΠΑΣΚ και ΔΚΜ, που συγκροτούν –με βάση τη γνωστή συμφωνία «μισό-μισό»– το προεδρείο της Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ, ανίκανες να μπουν στη λογική της ανάπτυξης συλλογικών πρακτικών, ασχολούνται αποκλειστικά με την «οικοδόμηση» μηχανισμών με στόχο την εξασφάλιση εκλογικής πελατείας, όπως συγκρότηση αμειβόμενων επιτροπών με 100άδες μέλη, ατομικές εξυπηρετήσεις μέσω των διασυνδέσεών τους με την εξουσία κλπ. Με μεγάλη ευκολία αποφασίζουν να διαθέσουν χρήματα σε επιτροπές, όμως τρομάζουν στην ιδέα να ενισχύσουν οικονομικά ...απεργούς! Μάλιστα, μπροστά στον κίνδυνο να δημιουργηθεί απεργιακό ταμείο από το αποθεματικό του ταμείου μας, που κληρονόμησαν από τις προηγούμενες διοικήσεις, φροντίζουν γρήγορα-γρήγορα να το εξανεμίσουν, κατασπαταλώντας τα χρήματα στο «πανευρωπαϊκό» συνέδριο-φιέστα, με προφανή στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων και τις δημόσιες σχέσεις των εμπνευστών του.
Ο μαζικός αγώνας και η ανάπτυξη αυτόνομου και ακηδεμόνευτου συνδικαλιστικού κινήματος που να στηρίζεται κυρίως στις δικές του δυνάμεις, τους τρομάζει γιατί υποσκάπτει τον τρόπο που λειτουργούν, πολιτεύονται και αναπαράγονται. Γι αυτό κλείνουν τα μάτια μπροστά στην εμπειρία που έχει αποκομίσει το κίνημα μας τα τελευταία χρόνια και δεν θέλουν να την αξιοποιήσουν δημιουργικά.
Είναι προφανές λοιπόν γιατί σοβαρές αγωνιστικές κινητοποιήσεις με αυτή την ηγεσία της ΕΜΔΥΔΑΣ δεν μπορούν να γίνουν.
Εναλλακτική στρατηγική και «ευέλικτες» μορφές απεργίας
Σε σχέση με τις κινητοποιήσεις, θα σταθούμε σε ορισμένα κομβικά σημεία, που θεωρούμε ότι είναι προφανή για τους συναδέλφους που κατέβαιναν στο δρόμο τα προηγούμενα χρόνια, ακατανόητα όμως από τη σημερινή ηγεσία της ΕΜΔΥΔΑΣ:
1. Τα μπλοκαρίσματα με στάσεις εργασίας που κάναμε τα τελευταία χρόνια δεν μπορούν πλέον να ασκήσουν πίεση στην Κυβέρνηση, λόγω των θεσμικών αλλαγών που έχουν γίνει στη διεξαγωγή των δημοπρασιών. Αν θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί θα πρέπει να εξασφαλίσουμε αφενός την άνοδο του επιπέδου της αντιπαράθεσης (πολιτική αποκάλυψη και καταγγελία της κυβέρνησης με κάθε πρόσφορο μέσο, όπως πληρωμένες καταχωρίσεις στα ΜΜΕ, συνεντεύξεις κλπ) και αφετέρου την κλιμάκωση του αγώνα με μορφές κινητοποίησης που θα πιέζουν εκεί ακριβώς που «πονάει» η Κυβέρνηση.
2. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να υιοθετηθεί η παλιά πρόταση της Συσπείρωσης για κήρυξη απεργίας διαρκείας, που θα εκδηλώνεται μόνον σε επιλεγμένους χώρους δουλειάς και δραστηριότητες καίριας σημασίας. Η παραπάνω μορφή αγώνα είναι και έξυπνη και, το κυριότερο, αποτελεσματική, χωρίς να αιμορραγεί οικονομικά ο κλάδος όπως στην παραδοσιακή απεργία διαρκείας. Ταυτόχρονα όμως είναι και πολύ δύσκολη γιατί θα συναντήσει τη λυσσώδη αντίδραση του αντίπαλου, που με την πάροδο του χρόνου θα πιέζεται ολοένα και περισσότερο χωρίς καμιά ελπίδα για την εξάντλησή μας. Επομένως, βασική προϋπόθεση για την επιτυχία της είναι η πίστη όλων των ενεργών μελών της ΕΜΔΥΔΑΣ για την αποτελεσματικότητα της μορφής αυτής αγώνα και η περιφρούρησή της από κάθε μεμψιμοιρία, που θα δώσει την ευκαιρία στην Κυβέρνηση να την υπονομεύσει και να την διαβάλλει.
3. Χωρίς τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για τους απεργοσπάστες (ιδίως συνδικαλιστές και διευθυντικά στελέχη) δεν μπορούμε να μιλάμε σοβαρά για αποτελεσματικό αγώνα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι απεργοσπάστες θα διαγράφονται τόσο από τις Α’βάθμιες Ενώσεις όσο και από τους καταλόγους των δικαιούχων των επιδομάτων 6‰ και 7‰.
4. Χωρίς την ύπαρξη και λειτουργία ισχυρού απεργιακού ταμείου δεν μπορούμε να μιλάμε σοβαρά για μακροπρόθεσμο αγώνα. Το απεργιακό ταμείο θα καλύπτει πλήρως τις όποιες κρατήσεις γίνουν στους απεργούς των επιλεγμένων χώρων δουλειάς ή των δραστηριοτήτων καίριας σημασίας. Επομένως οποιαδήποτε επιφύλαξη από συναδέλφους για μη συμμετοχή στην απεργία λόγω οικονομικής αιμορραγίας, παύει να υπάρχει, οπότε με την ευκαιρία θα αποκαλυφθούν και θα απομονωθούν οι «δούρειοι ίπποι» του χώρου μας, που χρόνια τώρα διασύρουν τον κλάδο εκμεταλλευόμενοι οικονομικά και πολιτικά το πόστο τους.
Με βάση τα παραπάνω, είναι ανάγκη να υπάρξει σχεδιασμός και προετοιμασία των συναδέλφων, με στόχο την έναρξη –όσο το δυνατόν ενωρίτερα– αγωνιστικών κινητοποιήσεων ώστε να υποχρεωθεί η Κυβέρνηση να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της απέναντι στον κλάδο.