Αποχώρηση της Συσπείρωσης από το προεδρείο του Δ.Σ. της Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ

Η 3χρονη συμμετοχή της Συσπείρωσης στο προεδρείο της Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ

Ως γνωστόν, τον Ιούλιο του 2000, μετά το 3^ο Τακτικό Συνέδριο των Ιωαννίνων, η Συσπείρωση αποφάσισε να συμμετάσχει –από τη θέση του Γενικού Γραμματέα– στο προεδρείο του Δ.Σ. της Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ μαζί με τις παρατάξεις Αγωνιστική Συνεργασία και Δημοκρατική Κίνηση Μηχανικών, δίνοντας λύση στο αδιέξοδο συγκρότησης του Δ.Σ. λόγω της άκαμπτης και εκβιαστικής θέσης της ΠΑΣΚ, η οποία παρέμεινε τελικά εκτός προεδρείου. Την ίδια απόφαση είχε πάρει και τον Ιούλιο του 2002, μετά το 5^ο Τακτικό Συνέδριο του Βόλου, παρόλο που η ψήφος της δεν ήταν πλέον «κρίσιμη», προκειμένου να συμβάλει στην ολοκλήρωση ενός σημαντικού έργου που είχε ήδη δρομολογηθεί κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας, με τη συμβολή κυρίως των 3 συνεργαζόμενων παρατάξεων.

Τα 3 τελευταία χρόνια το Δ.Σ. της Ομοσπονδίας ανέστρεψε το κλίμα απογοήτευσης που υπήρχε στον κλάδο, κατοχύρωσε το δικαίωμα της Ομοσπονδίας να υπογράφει Ειδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και Ειδική Συλλογική Συμφωνία, πέτυχε τη σημαντική αύξηση των 2 διακριτών επιδομάτων αλλά και την αύξηση των αποδοχών των συναδέλφων που δεν λάμβαναν «επιχώρια» επιδόματα, τεκμηρίωσε την ιδιαιτερότητα της εργασίας μας στο Δημόσιο και έβαλε τις βάσεις για τεκμηριωμένες και αποτελεσματικές διεκδικήσεις, με τη δημιουργία της αναγκαίας υποδομής, τη διεύρυνση της επιρροής και την αύξηση του κύρους της Ομοσπονδίας και γενικά τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την αποτελεσματική εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κλάδου, όχι μόνον άμεσα αλλά και σε βάθος χρόνου.

Οι θετικές αυτές εξελίξεις και το διεκδικητικό «μοντέλο» που πρότεινε η Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ σε όλο το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα, ήταν φυσικό να ανησυχήσουν εκείνους τους κύκλους που θέλουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις εξαρτημένες από την εργοδοσία, όργανα χειραγώγησης των εργαζομένων και εφαλτήριο κομματικής και κοινωνικής ανέλιξης για τους «υπάκουους» συνδικαλιστές. Έτσι, τα τελευταία 3 χρόνια, ένα κομμάτι των συνδικαλιστών της ΠΑΣΚ, είχαν ως κύρια αποστολή και μοναδική τους απασχόληση την υπονόμευση και φθορά του προεδρείου, με στόχο τη λήξη της συνεργασίας των 3 παρατάξεων, μιας ιδιότυπης μεν συνεργασίας που όμως έδινε μια άλλη προοπτική στους συναδέλφους για τον τρόπο που πρέπει να διεκδικούν τα αιτήματά τους.

6ο Τακτικό Συνέδριο της Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ: Ένα βήμα πίσω…

Η τυχοδιωκτική αυτή πολιτική των ακραίων στοιχείων της ΠΑΣΚ είχε οδηγηθεί –μέχρι πρόσφατα– σε αποτυχία και σε περαιτέρω αποκάλυψη της «ποιότητας» και των προσωπικών επιδιώξεών τους. Όμως, στο πρόσφατο συνέδριο, που πραγματοποιήθηκε στη Ρόδο στις αρχές Ιουλίου 2003, τα στοιχεία αυτά βρήκαν συμμάχους στο χώρο της ΔΚΜ και κατόρθωσαν να δημιουργήσουν κρίση στην Ομοσπονδία. Συγκεκριμένα, στο συνέδριο υπερψηφίστηκε η κοινή πρόταση ΔΚΜ–ΠΑΣΚ σχετικά με την τριτοβάθμια οργάνωση του κλάδου, παρά τη συμφωνία που είχε γίνει μεταξύ των 3 συνεργαζόμενων παρατάξεων του προεδρείου, ότι στο συγκεκριμένο θέμα θα στηρίξουν την απόφαση-πρόταση του Δ.Σ. προς το συνέδριο, η οποία ήταν να παραπεμφθεί το θέμα στο επόμενο συνέδριο, αφού προηγηθεί αναλυτική ενημέρωση των συναδέλφων και γίνει διάλογος στις Α’βάθμιες ΕΜΔΥΔΑΣ.

Η απόφαση είναι η εξής:

1.      Μη ένταξη της Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ στην ΑΔΕΔΥ.

2.      Εξέταση δυνατότητας της δημιουργίας Τριτοβάθμιας Συνδικαλιστικής Οργάνωσης Διπλωματούχων Μηχανικών ΕΜΔΥΔΑΣ στο επόμενο Τακτικό Συνέδριο, μετά από αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων των Α’βαθμίων ΕΜΔΥΔΑΣ.

Κατά την άποψή μας η παραπάνω απόφαση είναι εξαιρετικά αρνητική, σηματοδοτεί μια αντιδραστική στροφή της Ομοσπονδίας σε σχέση με τη μέχρι τώρα πορεία της και θέτει σε κίνδυνο σημαντικές κατακτήσεις του κλάδου.

Ειδικότερα, η εχθρική στάση απέναντι στην ΑΔΕΔΥ, με την οποία τα 3 τελευταία χρόνια είχαν αποκατασταθεί οι σχέσεις συνεργασίας και βρισκόμαστε σε ένα καλό επίπεδο διαλόγου και κατ’ αρχήν συμφωνίας για σημαντικά ζητήματα του κλάδου (ασφαλιστική κάλυψη δημοσίου για τους «νέους» μηχανικούς, αναγνώριση της ιδιαιτερότητας της εργασίας των μηχανικών στο δημόσιο και της διακριτότητας των ειδικών επιδομάτων, θέσπιση νομικής κάλυψης, σύσταση Διυπουργικού Κλάδου ΠΕ Μηχανικών κλπ), εκ των πραγμάτων θα δυσκολέψει (αν δεν ακυρώσει) τη διαπραγματευτική δυνατότητα της Ομοσπονδίας κατά τις Συλλογικές Διαπραγματεύσεις με την Κυβέρνηση για την οριστική διευθέτηση των παραπάνω ώριμων αιτημάτων του κλάδου.

Επίσης, η δρομολόγηση διαδικασιών δημιουργίας Τριτοβάθμιας Συνδικαλιστικής Οργάνωσης Διπλωματούχων Μηχανικών ΕΜΔΥΔΑΣ, είναι προφανές ότι –εκτός των νομικών και τεχνικών δυσχερειών– μας απομονώνει, ως αντίληψη, από το υπόλοιπο δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα και μάλιστα σε μια περίοδο που υπάρχει ανάγκη της μεγαλύτερης δυνατής συσπείρωσης όλων των εργαζομένων απέναντι στη γενικευμένη επίθεση της «νέας τάξης πραγμάτων», με τις συνεχιζόμενες ιδιωτικοποιήσεις σε καθοριστικούς τομείς του δημόσιου τομέα, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη φαλκίδευση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων κλπ.

Είναι βέβαια αυτονόητο ότι η Συσπείρωση θα αγωνιστεί –ενημερώνοντας αναλυτικά τους συναδέλφους για τις συνέπειες της εν λόγω απόφασης– να την ανατρέψει με δημοκρατικές διαδικασίες στο επόμενο Συνέδριο (Τακτικό ή Έκτακτο).

Το προεδρείο σε «ομηρία»

Δεν κατανοούμε τους λόγους που έκαναν τη ΔΚΜ να αλλάξει στάση και να δημιουργήσει προβλήματα στη μέχρι το τελευταίο συνέδριο άψογη συνεργασία των 3 παρατάξεων, θεωρούμε όμως ότι έχουμε το δικαίωμα να υποστηρίξουμε βάσιμα ότι την κύρια ευθύνη για την εξέλιξη αυτή έχουν οι δύο εκ των τριών εκπροσώπων της ΔΚΜ στο Δ.Σ., οι οποίοι, μετά την υποχρεωτική αποχώρηση –λόγω συνταξιοδότησης– του Αντιπροέδρου του Δ.Σ. συναδέλφου Γιώργου Εξαρχάκου, θεώρησαν ότι άνοιξε ο δρόμος για «προσωπικές» πολιτικές.

Είναι προφανές ότι οι εξελίξεις αυτές δεν επιτρέπουν –εκ των πραγμάτων– στο προεδρείο να λειτουργήσει πλέον ενιαία και αποτελεσματικά για την υλοποίηση του προγράμματος δράσης που έχει υιοθετήσει. Άλλωστε, η Συσπείρωση δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να παραμείνει σε ένα προεδρείο «υπό ομηρία», με ορισμένους από αυτούς, που υποτίθεται ότι το στηρίζουν, να δηλώνουν (αλλά και να το κάνουν) ότι «θα τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια όποτε αυτοί το κρίνουν σκόπιμο».

Έτσι, στη συνεδρίαση του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας της 17 Ιουλίου 2003, ο εκπρόσωπος της Συσπείρωσης παραιτήθηκε από τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Δ.Σ., δηλώνοντας ότι η Συσπείρωση «δεν είναι δυνατόν –για λόγους αρχής– να συμμετέχει σε ένα προεδρείο, που ένα τμήμα του έχει μια ελιτίστικη και οπισθοδρομική αντίληψη για την οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος» και ότι «δεν προτίθεται να διεκδικήσει τη θέση αυτή ή άλλη θέση στο προεδρείο, κατά τη διαδικασία ανασυγκρότησής του, αν δεν διαπιστωθεί με αναμφισβήτητο τρόπο ότι υπάρχουν οι αναγκαίοι πολιτικοσυνδικαλιστικοί όροι στήριξης του προεδρείου από σαφή και διασφαλισμένη πλειοψηφία των μελών του Δ.Σ., στην οποία δεν είναι δυνατόν να συνυπολογιστούν οι δύο συγκεκριμένοι συνάδελφοι, οι οποίοι έχουν και την κύρια ευθύνη για την κρίση που έχει δημιουργηθεί στην Ομοσπονδία».

17 Ιουλίου 2003

<<Αρχική Σελίδα