ΜΕ ΤΟ ΟΠΛΟ ΠΑΡΑ ΠΟΔΑ

Τώρα που ο πόλεμος έγινε οπτική καθημερινότητα, είτε ως είδηση χολιγουντιανής σύλληψης είτε ως βιντεοπαιχνίδι κοντινό στην πραγματικότητα, είναι ίσως ευνοϊκή κατά κάποιο τρόπο η συγκυρία, μέσα στο πολεμικό αυτό κλίμα να οργανώσει ο καθένας τις άμυνές του αποτελεσματικότερα.

Για τους πολεμοχαρείς ανοίγονται πεδία δόξης λαμπρά μετά τον πρόσφατο κυβερνητικό ανασχηματισμό. Ένα απ’ αυτά είναι και το Ασφαλιστικό, θέμα που επανέρχεται στην επικαιρότητα την τελευταία δεκαετία ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Τα σημερινά περιθώρια κινήσεων του νέου υπουργού Εργασίας ορίζονται από την ισχυρή αντίσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, που εκδηλώθηκε απέναντι στην περσινή κυβερνητική απόπειρα για ριζική και δυσμενή για τους εργαζόμενους αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος, και από την ήττα της πολιτικής που είχε τα χαρακτηριστικά μιας ολομέτωπης επίθεσης. Συγχρόνως όμως ο θόρυβος που δημιουργήθηκε αφενός μεν διευκολύνει την εμπέδωση από την κοινωνία ότι το σύστημα είναι προβληματικό και ότι χρήζει «επίλυσης» αφετέρου δε υποχρεώνει την κυβέρνηση, για λόγους αξιοπιστίας, να προβεί σε κάποιες ρυθμίσεις.

Από τον Τύπο μαθαίνουμε ότι η «λύση» πρέπει να βρεθεί μέσα από σχέδιο νόμου, που θα ψηφιστεί μέχρι το καλοκαίρι, πριν τις δημοτικές εκλογές του ερχόμενου Οκτώβρη, πριν την προεδρία της Ελλάδας στην ΕΕ το α΄ εξάμηνο του 2003 και –προπαντός- πριν την προεκλογική και προολυμπιακή περίοδο. Είναι σαφές –και απ’ την κίνηση του υπουργού να επισκεφθεί τα γραφεία της ΓΣΕΕ μόλις ανέλαβε καθήκοντα- ότι το σχέδιο αυτό θα αναζητήσει τη μέγιστη δυνατή συναίνεση και άρα το πιθανότερο είναι να περιέχει «ήπιες» ρυθμίσεις, με προοπτική βέβαια να απαιτηθεί νέα παρέμβαση σε μελλοντικό χρόνο. Είναι όμως σαφής και η πρόθεση να πραγματοποιηθούν σημαντικές αλλαγές για τους εργαζόμενους όχι με συνολική για το σύστημα αναμόρφωση, αλλά με επιμέρους ρυθμίσεις ανά επαγγελματική και ασφαλιστική κατηγορία. Πρόκειται για τη μέθοδο της «σαλαμοποίησης», που κατατεμαχίζει τον αντίπαλο, στέφει τις διάφορες κατηγορίες εργαζομένων τη μία εναντίον της άλλης και τελικά ελαχιστοποιεί τον «κίνδυνο» μιας συνολικής και αποτελεσματικής αντίδρασης. Γνωστή σ’ εμάς τους μηχανικούς τακτική, που ακολούθησαν οι ηγετικοί κύκλοι του ΤΕΕ στο θέμα του ΤΣΜΕΔΕ, με τα επίσης γνωστά αποτελέσματα.

Εμείς, απ’ την πλευρά των εργαζομένων, για οποιαδήποτε ρύθμιση στο Ασφαλιστικό, είτε είναι συνολική είτε επιμέρους, έχουμε να πούμε τα εξής:

·         Δεν συζητάμε τίποτα, αν δεν βρεθεί τρόπος να δοθούν πίσω στα Ταμεία τα κλεμμένα τρις, που επί 50 χρόνια χρηματοδότησαν την οικονομία και τις πολιτικές της εκάστοτε κυβέρνησης. Η ικανοποίηση αυτής της δίκαιης απαίτησης συνιστά για μας τη «μηδενική βάση» οποιουδήποτε διαλόγου, διότι η επιστροφή αυτών των χρημάτων δημιουργεί άλλα λογιστικά δεδομένα για το ασφαλιστικό μας σύστημα.

·         Η κοινωνική ασφάλιση δεν είναι ατομική υπόθεση του καθένα, αλλά βασίζεται στην κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων και των γενεών. Η έννοια της ανταποδοτικότητας που εισάγουν τα κεφαλαιοποιητικά συστήματα ασφάλισης (τόσα δίνω, τόσα παίρνω) –ο τρίτος πυλώνας που ευαγγελίζονται διάφοροι μεταρρυθμιστές- είναι εξορισμού ασύμβατη με την έννοια ενός δικτύου προστασίας όλων των κατηγοριών εργαζομένων (ανέργων, οικονομικά ασθενέστερων κλπ.).

·         Κάθε παρέμβαση στο ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τη βασική αρχή ότι η ασφάλιση των εργαζομένων είναι τμήμα του μισθού, τους ανήκει και υπάρχει για να μπορεί ν’ αναπαράγεται η εργασία. Άρα η εργοδοσία και το κράτος, που είναι οι ενδιαφερόμενοι για την αναπαραγωγή αυτή, πρέπει να εγγυώνται την ασφάλιση.

·         Όσον αφορά το προβαλλόμενο πρόβλημα της αύξησης του προσδόκιμου χρόνου ζωής, που δημιουργεί αναλογιστικό έλλειμμα στα ασφαλιστικά συστήματα και της Ευρώπης, πρέπει να υπενθυμίσουμε το γεγονός της αύξησης της παραγωγικότητας, λόγω της ανάπτυξης των νέων τεχνολογιών και της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων. Στην Ελλάδα μάλιστα είναι γνωστό ότι η κερδοφορία των εταιρειών τα τελευταία χρόνια είναι μεγάλη και όχι μόνο δεν έχει αναδιανεμηθεί αυτός ο πλούτος, αλλά μέσω του Χρηματιστηρίου έγινε ακριβώς το ανάποδο. Τμήμα λοιπόν αυτού του κέρδους οφείλει να χρηματοδοτήσει το ασφαλιστικό σύστημα.

·         Τέλος, όσον αφορά τα ελλείμματα της ασφάλισης, έχουμε να προτείνουμε πολλούς πρόσφορους τρόπους για την κάλυψή τους. Η πάταξη της εισφοροδιαφυγής και η ένταξη στο σύστημα των χιλιάδων μεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αν δε υπολογίσουμε και την κατασπατάληση του χρήματος στις υπερβάσεις των έργων δημοσίου συμφέροντος, καθώς και τα τεράστια ποσά που δίνονται για μίζες, γίνεται φανερό ότι οι εργαζόμενοι είναι οι τελευταίοι που θα πρέπει να επωμισθούν τα βάρη.

Τα παραπάνω αποτελούν προϋπόθεση για την έναρξη οποιουδήποτε διαλόγου στο ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης. Όμως, επειδή όλα εξαρτώνται από τους κοινωνικούς συσχετισμούς, ο κόσμος της εργασίας, για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, οφείλει σήμερα να βρεθεί με το όπλο παρά πόδα.

<<Αρχική Σελίδα