Η πολιτική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει ως άξονες τις συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και τον περιορισμό των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Ειδικότερα στους χώρους που κύρια δραστηριοποιούνται οι διπλωματούχοι μηχανικοί του δημοσίου, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων εκφράζεται με την εκχώρηση επιτελικών αρμοδιοτήτων του δημόσιου τομέα, όπως ο σχεδιασμός- προγραμματισμός και ο έλεγχος των έργων και μελετών, σε ιδιωτικούς φορείς, την αθρόα σύσταση ανωνύμων εταιρειών (Εγνατία, Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων, Κτηματολόγιο, ΘΕΜΙΣ Κατασκευαστική κλπ) και τη μετατροπή καταξιωμένων και εθνικής σημασίας δημόσιων οργανισμών (Ο.Σ.Κ., Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας, Ο.Λ.Π., Ε.Ο.Τ. κλπ), σε ανώνυμες εταιρείες.
Η υλοποίηση της πολιτικής αυτής διευκολύνεται από την κοινή διαπίστωση ότι η Δημόσια Διοίκηση δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο της. Η αδυναμία αυτή όμως έχει προκύψει κυρίως από τη μεθοδευμένη προσπάθεια απαξίωσης και συκοφάντησής της, προκειμένου να διαμορφωθεί κλίμα ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης στα σχέδια υποκατάστασής της από τον ιδιωτικό τομέα.
Στα σχέδια αυτά εντάσσεται και η προσπάθεια αποδιοργάνωσης των Δημοσίων Τεχνικών Υπηρεσιών της χώρας. Η αποδιοργάνωση αυτή έδωσε την ευκαιρία στο νέο στρώμα του τεχνοοικονομικού κατεστημένου που έχει αναπτυχθεί τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με διακρατικό μάλιστα χαρακτήρα και που συνδέεται κυρίως με το ΥΠ.ΕΘ.Ο., να διεκδικήσει μερίδιο από την πίτα των προγραμμάτων. Ήδη υπάρχει μια σταδιακή μετατόπιση του κέντρου βάρους διαχείρισης μεγάλων προγραμμάτων από το Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. στο ΥΠ.ΕΘ.Ο. Το νέο λοιπόν στοιχείο εντοπίζεται στη μετατόπιση του τεχνικού αντικειμένου, από τους κατ΄ εξοχήν διαχειριστές του τεχνικούς, στα χέρια του νέου τεχνοοικονομικού και ασφαλιστικοπιστωτικού κατεστημένου, στο όνομα μάλιστα του εκσυγχρονισμού.
Η εκτέλεση του μεγαλύτερου όγκου των προγραμμάτων είτε μέσω πλήρως ιδιωτικοποιημένων μορφών, όπως είναι οι Ανώνυμες Εταιρείες εκτέλεσης έργων είτε με ανακαινισμένα σχήματα, όπου η παρουσία του Δημοσίου θα είναι και πάλι χαλαρή και σε εποπτικό κυρίως επίπεδο, αποτελεί στρατηγική επιλογή της Κυβέρνησης. Είναι προφανές ότι η προοπτική αυτή θα καθορίσει - και αυτή τη φορά - το ποιοτικό και οικονομικό αποτέλεσμα των παραγόμενων έργων δημοσίου ενδιαφέροντος στη χώρα μας...
Ταυτόχρονα προωθείται το «δέλεαρ» της σύνδεσης μισθού-παραγωγικότητας και για όσους δημόσιους υπαλλήλους μηχανικούς δεν χώρεσαν στα ιδιωτικοποιημένα σχήματα. Έτσι δημιουργούνται μηχανικοί πολλών ταχυτήτων, γεγονός που σημαδεύει την κοινωνική συγκρότηση του χώρου των μηχανικών του δημοσίου και υπονομεύει την ενιαία συνδικαλιστική τους έκφραση.