Για την Ελένη Παπαρρόδου
Η
Ελένη Παπαρρόδου έφυγε από κοντά μας την
9.6.2004. Την Τετάρτη 7 Ιουλίου, στις 7 το
απόγευμα, στην αίθουσα Αντώνη Τρίτση, του
Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, (οδ.
Ακαδημίας 50), θα γίνει μια πρώτη συνάντηση
μνήμης και ύστατου αποχαιρετισμού από
συγγενείς, συναδέλφους, φίλους και
συντρόφους της. Κατά την ταφή στην
ιδιαίτερη πατρίδα της, την Κέρκυρα, την
10.6.2004, οι σύντροφοί της που παραβρέθηκαν,
την αποχαιρέτησαν με αυτά τα λόγια:
Οι
περισσότεροι αν όχι όλοι μας εδώ,
νοιώθουμε ότι αποχαιρετούμε ένα πολύ
δικό μας άνθρωπο. Για πολλούς από μας, η
Ελένη, αν δεν ήταν η ζωή τους ολόκληρη,
ήταν ένα ζωντανό δικαίωμα στο όνειρο.
Έτσι τώρα, ακόμα και λίγα λόγια μπορεί να
είναι ενοχλητικά: Για όλους και για τον
καθένα μας, σε αυτές τις στιγμές
ταιριάζει η σιωπή.
Έφτασε
όμως η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι η
Ελένη έζησε με ατέλειωτες στρατεύσεις
και αναφορές, τέτοιες που μόνο το
πραγματικό πάθος για τη ζωή επιτρέπει, τη
ζωή με τον ατέλειωτο πλούτο και τις
αντιφάσεις της:
Με
μια σπάνια ικανότητα να αντιλαμβάνεται
σε βάθος αυτές τις διαφορές και
διαφορετικότητες, η Ελένη μας, που για
πάρα πολλούς ήταν η δική τους Ελένη, στην
πραγματικότητα ήταν δημόσιο πρόσωπο.
Με
ανιδιοτελή ένταξη και προσφορά σε πολλές
κατευθύνσεις, έβλεπε ωστόσο με φρίκη την
κατάταξη σε ταμπέλες και ετικέτες, όσο
και τη βολική σιγουριά της αναλλοίωτης
ταυτότητας. Ήταν ταυτόχρονα η Ελένη της
κριτικής και της αντίστασης στη
βαρβαρότητα του πολιτικού, του
κοινωνικού, του φυσικού περιβάλλοντος
αλλά και της ουσιαστικής αναζήτησης, της
παθιασμένης απόλαυσης των πιο
διαφορετικών εκφάνσεων, του πλούτου και
των κεκτημένων της ανθρώπινης
περιπέτειας. Την είχαν εξίσου κερδίσει
μεγάλα πνεύματα όλων των λογιών της
τέχνης και της διανόησης όσο και κάθε
μορφής πειραματισμοί και αναζητήσεις,
που στις κοινωνίες μας συνήθως
αντιμετωπίζονται σαν άνευ αξίας
περιθώρια. Είχε πάντα την έγνοια να
στηρίζει τέτοιες αναζητήσεις, με μια
διακριτική όσο και ατέλειωτη
γενναιοδωρία
Έτσι
η Ελένη, η δημιουργός πλατειών, δημόσιων
χώρων και κτηρίων αλλά και των πιο
ταπεινών ιδιωτικών καταλυμάτων, η Ελένη η
αρχιτέκτων που, όταν κάποια στιγμή
αποτιμηθεί το έργο της, θα πρέπει
πρωτίστως να συσχετιστεί με μια
ακούραστη εργατικότητα, η Ελένη της
έκφρασης του γυναικείου ζητήματος και
των ζητουμένων, του σεβασμού και του
γνήσιου ενδιαφέροντος απέναντι σε κάθε
διαφορετικότητα, η Ελένη που πολλοί
επώνυμοι θεωρούσαν ιδιαίτερη φίλη τους
όπως και οι ανώνυμοι παππούδες, οι φίλοι
του πατέρα της από τη Υπάτη, η Ελένη που
ήξερε να μετατρέπει σε μορφή υψηλής
τέχνης ακόμα και μια συνήθη προεκλογική
παρέμβαση των συντρόφων της, υπήρξε, ως
δημόσιο πρόσωπο, ένας ιδιαίτερος πρέσβης
του Κερκυραίϊκου πολιτισμού, με φυσική
ηγετική ιδιοσυγκρασία, μπολιασμένη από
το Λαμιώτικο άνεμο και τις παραδόσεις. Σε
όλα αυτά, σταθερή στις δικές της αρχές,
κατάφερνε να δίνει άλλες εκδοχές και νέα
περιεχόμενα.
Εμείς
που θα συνεχίσουμε να συναντιόμαστε στα
λιμάνια όπου ζήσαμε την εκρηκτική σου
ζωντάνια μαζί με το σπάνιο μέτρο σου,
Ελένη σου ευχόμαστε καλό κατευόδιο.