συσπείρωση αριστερών μηχανικών

Εκλογές στην ΕΜΔΥΔΑΣ Αττικής

για ανάδειξη Δ.Σ. και αντιπροσώπων  για το Συνέδριο της Ομοσπονδίας

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2002

(από 8⁰⁰ π.μ. έως 7⁰⁰ μ.μ.)

κτίριο: Τσόχα 16 (Γενικό Χημείο του Κράτους)

Οράματα και …πραγματικότητα

Τα “εκσυγχρονιστικά” οράματα έχουν ήδη υλοποιηθεί! Είμαστε πλέον “Ευρωπαίοι”. Αγοράζουμε και πουλάμε με ...ευρώ. Βαδίζουμε συντεταγμένα στην πραγμάτωση της νέας μεγάλης ιδέας, των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, αλλά δεν ξεχνάμε και τις άλλες μικρότερες μεγάλες ιδέες, από τη νέα κατάκτηση του Αφγανιστάν μέχρι την απορρόφηση του Γ’ ΚΠΣ με έργα που αλλάζουν την εικόνα της Αθήνας, αλλά και της υπόλοιπης χώρας …προς το χειρότερο.

Όμως, όλα αυτά τα “οράματα” έχουν χάσει το νόημά τους μέσα στην ολοένα και πιο μίζερη πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά. Δεν έχουμε ανάγκη κανένα …Τριανταφυλλόπουλο για να αντιληφθούμε τι συμβαίνει γύρω μας. Οι όροι εργασίας μας προσδιορίζονται από το σκηνικό της απαξίωσης του δημόσιου τομέα με τις ιδιωτικοποιήσεις, τους “Project Managers” και τους παράλληλους εξωθεσμικούς μηχανισμούς διοίκησης που δημιουργεί το ΠΑΣΟΚ, από Ανώνυμες Εταιρείες έως ΕΥΔΕ, που καλύπτουν πάγιες αρμοδιότητες του δημόσιου τομέα, με ευελιξία όμως, δηλαδή χωρίς έλεγχο στα οικονομικά τους και -κυρίως- στις σχέσεις εργασίας των υπαλλήλων τους. Η σύνδεση του μισθού με την  παραγωγικότητα  πραγματώνεται ως σύνδεση του μισθού με την …ενδοτικότητα.

Κάποιοι, μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, βολεύονται με τις ατομικές πρακτικές που απλόχερα προσφέρει η κυβερνητική πολιτική, οργανώνοντας τη συναίνεση μέσω της συνενοχής και την κάμψη των διεκδικήσεων μέσω της διάσπασης και της δημιουργίας μηχανικών πολλών ταχυτήτων: ατομική διαπραγμάτευση της εργασίας σε θέσεις με “πρόσθετες” αμοιβές, δημιουργία “Ακόμα Πιο Ειδικών Υπηρεσιών” με “ειδικές αμοιβές” για υπαλλήλους «με γνώση, ευθύνη και ευαισθησία», ανοιχτή κάλυψη της διαφθοράς με τα γνωστά σε όλους λαδώματα και μίζες.

Δεν βολεύονται όμως όλοι. Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου αντικαθιστούν τη μονιμότητα, ενώ αυτοί που ονειρεύονται ότι θα βρουν την άκρη για να …τακτοποιηθούν λιγοστεύουν, καθώς αποδεικνύεται ότι το “εκσυγχρονιστικό όραμα”, αν και απευθύνεται σε όλους, μόνο λίγους εκλεκτούς μπορεί να αγκαλιάσει.

Η πολιτική αυτή, που σήμερα είναι κυρίαρχη στην κυβέρνηση και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, έχει οδηγήσει αρκετούς συναδέλφους σε πλήρη αδράνεια και μοιρολατρική αποδοχή των όσων γύρω μας γίνονται.

Θέσεις, αντιθέσεις και πράξεις

Το μαχητικό και ανεξάρτητο συνδικαλιστικό κίνημα των μηχανικών του Δημοσίου αποτελεί, χρόνια τώρα, “καρφί” στο μάτι της εκάστοτε εξουσίας και επομένως πρέπει να ελεγχθεί και αν είναι δυνατόν να αδρανοποιηθεί, με την επικράτηση των συνδικαλιστών του κομματικού μηχανισμού και τη βίαιη απομάκρυνση όποιων από τα στελέχη της κυβερνητικής παράταξης δεν εκτελούν τυφλά τις κομματικές και κυβερνητικές εντολές, προσπάθεια μάλιστα που έγινε από την ΠΑΣΚ στις προηγούμενες εκλογές της Ομοσπονδίας αλλά δεν απέδωσε.

Σήμερα, η Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ είναι από τις λίγες ομοσπονδίες στο δημόσιο τομέα που δεν έχει απόλυτη κυριαρχία η κυβερνητική παράταξη. Με τη σημερινή της διοίκηση, στο προεδρείο της οποίας μετέχει και η “Συσπείρωση Αριστερών Μηχανικών”, κινήθηκε τα δύο τελευταία χρόνια στην κατεύθυνση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και πέτυχε να υπογράψει συλλογικές συμβάσεις με σοβαρά οφέλη για ολόκληρο τον κλάδο, τόσο οικονομικά (κατοχύρωση και σημαντική αύξηση των επιδομάτων), όσο και θεσμικά, ανοίγοντας ευρύτερα μέτωπα για την καταξίωση του ρόλου μας (αναβάθμιση τεχνικών υπηρεσιών με διασφάλιση της ποιότητας των υπηρεσιών τους, συνεχιζόμενη επιμόρφωση-κατάρτιση όλων των μηχανικών του Δημοσίου, ενεργοποίηση του Διυπουργικού Κλάδου ΠΕ Μηχανικών, αξιοποίηση της “Κοινωνίας της Πληροφορίας” και της Τράπεζας Πληροφοριών του ΤΕΕ, νομική προστασία, εκτός έδρας μετακινήσεις κ.ά.).

Αντίθετα, η απούσα από τις προσπάθειες της ΕΜΔΥΔΑΣ κυβερνητική ΠΑΣΚ έρχεται σήμερα και πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες: μιλάει για “βαθμολόγιο και μισθολόγιο μηχανικών”, ενώ παράλληλα υπονομεύει κάθε διεκδίκηση ενάντια σε πρακτικές διάλυσης του Δημοσίου από την παρούσα Κυβέρνηση και προωθεί δικούς της ανθρώπους σε “αξιοζήλευτες” θέσεις με πρόσθετες αποδοχές.

Εδώ αξίζει να θυμηθούμε τη θέση της ΠΑΣΚ Μηχανικών για το λεγόμενο “ενιαίο μισθολόγιο” του 1984 ότι «αποτελεί κατάκτηση των Δ.Υ. και ουσιαστικό βήμα στην κατεύθυνση της εξάλειψης των ανισοτήτων, της άρσης των αδικιών και είναι ταυτόχρονα βάση για παραπέρα κατακτήσεις», καθώς και τη στάση της στις μεγάλες απεργίες του 1984-1985 και 1988-1989, όταν καλούσε τους συναδέλφους σε «μη συνέχιση μιας απεργίας που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κλάδου και οδηγεί σε αδιέξοδο».

Άλλωστε και σχετικά πρόσφατα (1995-1997), όταν η ΠΑΣΚ είχε την προεδρία της ΕΜΔΥΔΑΣ επέδειξε υποτονική έως ανύπαρκτη αντίδραση, τόσο στη διάρκεια ψήφισης του τότε νέου μισθολογίου όσο και στη συνέχεια. Όταν άλλοι κλάδοι διάλεγαν το δρόμο του αγώνα, αυτή δημιουργούσε κλίμα εφησυχασμού στους μηχανικούς, στηριζόμενη σε προφορικές διαβεβαιώσεις ότι η χορήγηση των κλαδικών επιδομάτων 6‰ και 7‰ θα συνεχίσει να δίνεται “στη ζούλα”, οδηγώντας τον κλάδο σε μια ιδιότυπη “ομηρία”. Έτσι όχι μόνο δεν πέτυχε ούτε καν την εξασφάλιση της χορήγησης των επιδομάτων αλλά λειτούργησε αποπροσανατολιστικά, δημιουργώντας απογοήτευση και στερώντας τον κλάδο από τις γενικότερες διεκδικήσεις του με κινηματικές διαδικασίες.

Η αδράνεια είναι  …συνενοχή

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ποτέ καμιά εξουσία δεν έδωσε τίποτα από μόνη της. Πάντα οι αγώνες, και μόνον αυτοί, υποχρεώνουν στην όποια παραχώρηση, και φυσικά ποτέ οι διάδρομοι και η δι’ αντιπροσώπων συμμετοχή δεν συνιστούν αγώνες. Αυτό πρέπει να γίνει συνείδησή μας. Άλλωστε αποδείχτηκε ότι η πρόσφατη επιτυχία του κλάδου στα 2 αιτήματα “αιχμής” (μη “συμψηφισμός” των διακριτών επιδομάτων 6‰ και 7‰ με άλλα προς χορήγηση επιδόματα στο Δημόσιο και καθορισμός του ύψους του επιδόματος 7‰ για το 2001 στα 13 δισ. δρχ.), οφείλεται κυρίως στην πίεση που άσκησαν στην Κυβέρνηση οι οργανωμένες κινητοποιήσεις μας. Η κατεύθυνση αυτή -που αποτελεί ήδη στρατηγική επιλογή της σημερινής διοίκησης της Ομοσπονδίας- είναι απολύτως αναγκαία για τη συσπείρωση και την ενεργοποίηση των συναδέλφων, ιδίως των νέων, που αρχίζουν και πάλι να συνειδητοποιούν την ανάγκη της αγωνιστικής παρουσίας τους για τη νικηφόρα έκβαση των αγώνων μας.

Πάνω σ’ αυτή την κατεύθυνση, η “Συσπείρωση Αριστερών Μηχανικών” προτείνει ως κύριους άξονες της δράσης μας:

·      Την ανάδειξη των σοβαρών προβλημάτων του κλάδου μας (ιδιωτικοποιήσεις, πολλαπλές ταχύτητες, εργασιακές συνθήκες και δικαιώματα, ασφαλιστικό) ως κεντρικών στόχων της πάλης μας.

·      Την αγωνιστική διεκδίκηση του βασικού πλαισίου που έχει θέσει η Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ (αναβάθμιση τεχνικών υπηρεσιών, συνεχιζόμενη επιμόρφωση-κατάρτιση, ενεργοποίηση του Διυπουργικού Κλάδου ΠΕ Μηχανικών, νομική προστασία, εκτός έδρας μετακινήσεις κλπ).

·      Την εξασφάλιση αξιοπρεπών αποδοχών για το σύνολο του κλάδου μας και τον απεγκλωβισμό μας από αδιέξοδες διαπραγματεύσεις για 6, 7 ή …17 τοις χιλίοις.

·      Την παρέμβαση, με πολιτικούς όρους, στον τρόπο ανάθεσης, διαχείρισης και παραγωγής των έργων και μελετών και γενικότερα στο αντικείμενο της δουλειάς μας.

Να οργανώσουμε τη δράση μας

Η διεκδίκηση των παραπάνω στόχων προϋποθέτει -εκτός των άλλων- και την οργανωτική ετοιμότητα του κλάδου και ειδικότερα:

·      Τη συνεχή και συστηματική επαφή με τους πολλούς και διάσπαρτους χώρους δουλειάς ώστε οι όποιες κινητοποιήσεις να γίνονται με μαζική συμμετοχή. Εδώ ο ρόλος της ΕΜΔΥΔΑΣ Αττικής και των Τμημάτων είναι πολύ σημαντικός.

·      Τη διαρκή ενημέρωση της κοινής γνώμης για τον απαράδεκτο τρόπο παραγωγής των έργων στη χώρα μας και για τις επιπτώσεις στα έργα και την εθνική οικονομία από την υποβάθμισή μας που μονίμως επιδιώκει η κυβερνητική εξουσία.

·      Την αντιμετώπιση της αυταρχικότητας και “ευελιξίας” των εκάστοτε κυβερνήσεων με τις δικές μας ευέλικτες μορφές αγώνα.

Συνάδελφοι,

Στις εκλογές που θα γίνουν στις 28 του Μάρτη, σας καλούμε να αποκρούσουμε την επίθεση του κρατικού συνδικαλισμού που διεκδικεί την αυτοδυναμία στην Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ για να την αδρανοποιήσει, για να τη μετατρέψει σε όργανο άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής και στο χώρο των μηχανικών, όπως έχει ήδη κάνει σε πολλές άλλες ομοσπονδίες του Δημοσίου.

Είναι η ελάχιστη προϋπόθεση για να υπάρχει με στοιχειώδεις όρους ένα μαχητικό και ανεξάρτητο συνδικαλιστικό κίνημα των μηχανικών του Δημοσίου, για να είναι οι αγώνες μας όχι μόνον αξιοπρεπείς αλλά και νικηφόροι.

<<Αρχική Σελίδα