Η
κατάργηση των κρατικών μονοπωλίων στον
ενεργειακό χώρο, είναι μια απόφαση καθαρά
πολιτική. Δεν απορρέει από την
αναγκαιότητα εκμετάλλευσης νέων μορφών
ενέργειας ούτε σχετίζεται με την ανάγκη
για την προστασία του περιβάλλοντος.
Η
φιλελεύθερη φιλολογία για τη μείωση των
τιμών και τη βελτίωση των παρεχόμενων
υπηρεσιών δεν έχει επιβεβαιωθεί πουθενά. Μια
σειρά παραδείγματα βεβαιώνουν το
ΑΝΤΙΘΕΤΟ: οι πραγματικές τιμές ανέβηκαν,
ενώ σήμερα αρκετές ανεπτυγμένες χώρες
αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα
κάλυψης της ζήτησης, αξιοπιστίας και
ευστάθειας του συστήματος.
Το
παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας δείχνει
ότι το τεράστιο λειτουργικό κόστος των
επενδύσεων πέρασε στον τελικό καταναλωτή
και μόνο μετά την απόσβεση της επένδυσης
ο τελικός καταναλωτής άρχισε να βλέπει
κάποια μείωση τιμών, με παράλληλη όμως
μείωση της ποιότητας των παρεχόμενων
υπηρεσιών (ο μέσος χρόνος αποκατάστασης
σφάλματος στη Βρετανία σήμερα είναι
διπλάσιος από αυτόν της Ελλάδας!) …
Παράλληλα,
το κοινωνικό κόστος ήταν πραγματικά
τεράστιο κάπου 300.000 απολύσεις στη
βιομηχανία άνθρακα – ηλεκτρικής
ενέργειας.
Στις
ΗΠΑ το σκάνδαλο της California ανάγκασε την
ίδια την κυβέρνηση της χώρας να επιβάλει
κεντρικά ελεγχόμενες τιμές και να
στείλει εισαγγελείς να ερευνήσουν το
κερδοσκοπικό κλείσιμο μονάδων παραγωγής…
Διεθνώς,
λοιπόν, το “ενεργειακό θαύμα” του
φιλελευθερισμού έχει πολύ δρόμο μπροστά
του…
Η
ΔΕΗ σήμερα κατέχει σχεδόν το 100% της
εγκατεστημένης ηλεκτρικής ισχύος στην
Ελλάδα, κύρια από λιγνιτικές μονάδες που
παράγουν το 70% της απαιτούμενης
ηλεκτρικής ενέργειας. Κατέχει την
απόλυτη τεχνογνωσία σε θέματα που
σχετίζονται με την Παραγωγή και Μεταφορά
ενέργειας.
Σύμφωνα
με την φιλελεύθερη λογική του
ανταγωνισμού, πολύ δύσκολα κάποιος
ιδιώτης επενδυτής θα έβρισκε επενδυτικό
ενδιαφέρον στο χώρο της ηλεκτροπαραγωγής
…
Η
απελευθέρωση περνά μέσα από την ανοικτή
εκχώρηση και πριμοδότηση προς τους
ιδιώτες δραστηριοτήτων της ΔΕΗ. Η ΔΕΗ
αντί να εκπονήσει ένα πρόγραμμα
επενδύσεων, έχει από το Σεπτέμβριο του 1997 αναστείλει
την κατασκευή νέων μονάδων παραγωγής, ενώ
εκτιμάται ότι μετά το 2005 δεν θα είναι από
μόνη της σε θέση να καλύψει την υπάρχουσα
ζήτηση. Επιπλέον το σύστημα, λόγω της
ιδιαιτερότητάς του, αντιμετωπίζει έντονα
προβλήματα ευστάθειας τάσεως και
κινδύνους ολικού black out …
Η
ΔΕΗ με τις διαρκείς ανατιμήσεις των
τελευταίων ετών, χαράζει μια τιμολογιακή
πολιτική που την υποβιβάζει, καθιστώντας
το ιδιωτικό κεφάλαιο ανταγωνιστικό, αφού
αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να
διαθέσει ενέργεια φθηνότερα από αυτήν.
Παρ’
όλο όμως που η φιλελεύθερη κυβέρνηση του
ΠΑΣΟΚ έχει δώσει τα πάντα στους ιδιώτες,
οι “ανεξάρτητοι” παραγωγοί δεν
προχωρούν σε καμία επένδυση καθώς
απαιτούν να αποσβέσουν επενδύσεις
εκατομμυρίων euro σε 5 χρόνια και
παζαρεύουν σκληρά για την τιμή της kWh
απαιτώντας συγχρόνως τη λειτουργία των
σταθμών τους τις ώρες αιχμής. Παράλληλα
το ΥΠΑΝ επεξεργάζεται σχέδια για
υψηλότερη τιμή πώλησης τις ώρες αιχμής (καλοκαίρι
με 40ο!) στο όνομα της εξοικονόμησης
ενέργειας.
Από
την άλλη πλευρά, η μετοχοποίηση της ΔΕΗ
οδηγεί στο δίπολο αύξηση της
παραγωγικότητας και αύξηση της τιμής
στον τελικό καταναλωτή, καθώς οι μέτοχοι
δρουν ως ομάδα πίεσης για την άνοδο των
τιμών
Είναι
φανερό ότι ο τελικός καταναλωτής θα
επωμιστεί μια γενναία αύξηση της τιμής
ενέργειας χωρίς κανένας να του εγγυάται
ότι δεν θα αντιμετωπίσει σημαντικές
περικοπές στην ηλεκτροδότηση. Κάνουμε
μια πρόβλεψη: Το καλοκαίρι του 2004 η μισή
χώρα θα βυθιστεί στο σκοτάδι … για τη
γκλαμουριά της ολυμπιάδας.
Μακάρι
να διαψευσθούμε …