Όχι στη λογική της ήττας – Εμπιστοσύνη στο κίνημα

Υποταγή του κινήματος στη λογική των διαπραγματεύσεων

Έχουν περάσει ήδη δυόμισι μήνες που οι μηχανικοί του Δημοσίου βρίσκονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις και σε όλο αυτό το διάστημα βιώνουμε με οδυνηρό τρόπο τόσο τις συνεχείς υπαναχωρήσεις της Κυβέρνησης από τις γραπτές δεσμεύσεις της ειδικής συλλογικής συμφωνίας του 2002, όσο και την εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου –από πολιτική άποψη– διαχείριση της απεργίας από το νέο προεδρείο της Ομοσπονδίας.

Η Συσπείρωση είχε καταθέσει ευθύς εξαρχής αναλυτική πρόταση στο Δ.Σ. της Ομοσπονδίας για το πλαίσιο των αναγκαίων ενεργειών, με βάση το «τρίπτυχο»: εμπιστοσύνη στο κίνημα – άνοδος του επιπέδου πολιτικής αντιπαράθεσης και κλιμάκωση του αγώνα με μορφές κινητοποίησης που θα πιέζουν εκεί ακριβώς που «πονάει» η Κυβέρνηση – περιφρούρηση της απεργίας.

Συγκεκριμένα, η πρόταση περιλάμβανε τα εξής σημεία:

·      Έκτακτες Γ.Σ. των Α’βάθμιων ΕΜΔΥΔΑΣ για την ενημέρωση, την εγρήγορση και την ενεργό συμμετοχή των συναδέλφων.

·      Πολιτική αποκάλυψη και καταγγελία της κυβέρνησης με κάθε πρόσφορο μέσο (πληρωμένες καταχωρίσεις στα ΜΜΕ, συνεντεύξεις κλπ).

·      Παραπομπή της κυβέρνησης στα αρμόδια εθνικά και κοινοτικά όργανα για τη μη τήρηση των δεσμεύσεών της κατά τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και για την αδιαφάνεια στην παραγωγή των δημοσίων έργων στη χώρα μας.

·      Προκήρυξη μιας πενθήμερης πανελλαδικής απεργίας με παράλληλη διοργάνωση συνέντευξης τύπου για να αναλυθούν οι λόγοι της κινητοποίησης και συνέχιση των κινητοποιήσεων με την ίδια μορφή (πενθήμερες επαναλαμβανόμενες), τουλάχιστον στις Υπηρεσίες που έχουν σχέση με όλα τα εν εξελίξει Ολυμπιακά Έργα.

·      Γνωστοποίηση των μέτρων που θα ισχύσουν για τους τυχόν απεργοσπάστες (ιδίως συνδικαλιστές και διευθυντικά στελέχη) και που θα περιλαμβάνουν –για όσους διαγραφούν από τις Α’βάθμιες Ενώσεις– και τη διαγραφή τους από τους καταλόγους των δικαιούχων των επιδομάτων 6‰ και 7‰, με παράλληλη ενεργοποίηση του Απεργιακού Ταμείου.

Η ίδια πρόταση κατατέθηκε και στις 2 συνεδριάσεις του Γενικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας (6-11-2003 και 4-12-2003) και δυστυχώς, όχι μόνον δεν έγινε δεκτή, αλλά αντίθετα αντιμετωπίστηκε με μια πρωτοφανή εχθρότητα από όλες τις παρατάξεις (Αγωνιστική Συνεργασία, ΔΚΜ, ΠΑΣΚ) που συγκροτούν το προεδρείο.

Σήμερα θεωρούμε ότι πλέον έχει γίνει φανερό στο σύνολο των συναδέλφων ότι υπάρχει μια συνειδητή επιλογή των «χειριστών» της απεργίας για την υποταγή του κινήματος στη λογική των διαπραγματεύσεων. Και αυτό φαίνεται τόσο από τους "χαμηλούς" τόνους αντιπαράθεσης όσο και από τη μορφή των κινητοποιήσεων (αρχικά 3ωρες στάσεις εργασίας και στη συνέχεια 24ωρες απεργίες κάθε Τετάρτη). Το αποτέλεσμα της επιλογής αυτής είναι σε κάθε επαναδιαπραγμάτευση για τα 3 γνωστά ζητήματα (οριστική διευθέτηση του 7‰, νομική κάλυψη, προϊστάμενοι Τεχνικών Υπηρεσιών), να γίνεται –κατά κοινή ομολογία– και ένα (τουλάχιστον) βήμα πίσω από την αρχική γραπτή συμφωνία.

Βέβαια, η έλλειψη εμπιστοσύνης στο κίνημα ήταν ανέκαθεν χαρακτηριστικό γνώρισμα των δυνάμεων που συγκροτούν το προεδρείο σήμερα, γεγονός που έχει καταγραφεί στις μεγάλες απεργίες τρίμηνης διάρκειας του 1984 και του 1988. Το δυστύχημα είναι ότι τα 3 τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στους συναδέλφους μια αίσθηση ότι η ΕΜΔΥΔΑΣ μπορεί να διεκδικεί τα αιτήματά της με αποτελεσματικότητα και να κερδίζει σημαντικές νίκες, πράγμα που τώρα –με την πρακτική των τελευταίων μηνών– τίθεται σε πλήρη αμφισβήτηση.

Η αντιδραστική στροφή συνεχίζεται με αντιδημοκρατικό κατήφορο

Οι παραπάνω αρνητικές εξελίξεις στο επίπεδο υλοποίησης των γραπτών δεσμεύσεων της Κυβέρνησης συνδυάζονται με τη μοναχική μας πορεία και την απουσία από τις τελευταίες διεκδικήσεις του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος της χώρας αλλά και του ευρύτερου κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και βέβαια έχουν άμεση σχέση με την αντιδραστική στροφή που επικράτησε στο 6^ο Τακτικό Συνέδριο της Ομοσπονδίας και οδήγησε τη Συσπείρωση στην αναγκαστική αποχώρησή της από το προεδρείο.

Παράλληλα, σε πλήρη ευθυγράμμιση με το «νέο» πνεύμα στην Ομοσπονδία, το προεδρείο έχει ήδη επιβάλλει νέα «ήθη» στη λειτουργία των οργάνων. Χαρακτηριστική είναι η εξαιρετικά αντιδημοκρατική απόφαση για την κατάργηση της διαπαραταξιακής εκπροσώπησης στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, η οποία θέτει –αντικειμενικά– ζητήματα διαφάνειας, δεδομένου ότι από τις παρατάξεις που εκπροσωπούνται στο Δ.Σ. μόνον η Συσπείρωση είναι εκτός προεδρείου.

Και ο αντιδημοκρατικός κατήφορος δεν έχει τέρμα: Το προεδρείο –παρά τις επανειλημμένες πιέσεις και διαμαρτυρίες της Συσπείρωσης– έχει αρνηθεί μέχρι σήμερα να υλοποιήσει ακόμα και τις ομόφωνες αποφάσεις των οργάνων, όπως την πολιτική αποκάλυψη και καταγγελία της κυβέρνησης μέσω πληρωμένων καταχωρίσεων στα ΜΜΕ και την παραπομπή της κυβέρνησης στα αρμόδια εθνικά και κοινοτικά όργανα. Πρόσφατα ματαίωσε –με δικαιολογία την «καλή πορεία των διαπραγματεύσεων»– την πανελλαδική συγκέντρωση και πορεία στην Αθήνα που είχε αποφασιστεί από το Γενικό Συμβούλιο για τις 3-12-2003.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί και το γεγονός της εκμετάλλευσης της απεργίας για επηρεασμό των «ψηφοφόρων» στις εκλογές του ΤΕΕ. Από τη μια η ΠΑΣΚ ενημέρωνε «έγκυρα» και έγκαιρα τους συναδέλφους ότι «μετά τις σαφείς δεσμεύσεις της Κυβέρνησης πάμε για αναστολή των κινητοποιήσεων», διεκδικώντας βέβαια την αποκλειστικότητα στην «επιτυχία», από την άλλη το προεδρείο, παρόλο που υπήρξε πλήρης αθέτηση της υπόσχεσης της Κυβέρνησης να δοθεί στην Ομοσπονδία το τελικό κείμενο της επίμαχης τροπολογίας και σε ποιο νομοσχέδιο θα κατατεθεί, προχώρησε –παραμονές εκλογών του ΤΕΕ– σε παραπληροφόρηση των Α’βάθμιων ΕΜΔΥΔΑΣ, με αποτέλεσμα τον εφησυχασμό των συναδέλφων.

Όχι στη λογική της ήττας – Εμπιστοσύνη στο κίνημα

Δυστυχώς, παρά τις αρνητικές εξελίξεις, στο τελευταίο Γενικό Συμβούλιο (4-12-2003) επικράτησε και πάλι η λογική της «ήπιας» αντιμετώπισης, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής από το προεδρείο και με πομπώδεις εξαγγελίες ότι «τώρα που η Κυβέρνηση μας εξαπάτησε, θα βγάλουμε από τη φαρέτρα μας και τα υπόλοιπα (;) βέλη».

Για μας είναι πλέον σαφές ότι η Κυβέρνηση, γνωρίζοντας πολύ καλά την κατάστασή μας και αξιοποιώντας την ηττοπάθεια της ηγεσίας του κλάδου, προσπαθεί με τη συνειδητή παρελκυστική τακτική της να επιφέρει την εξάντληση και την απογοήτευση των συναδέλφων, με απώτερο στόχο την ήττα και τη διάλυση του συνδικαλιστικού μας χώρου, που τα τελευταία χρόνια την είχε υποχρεώσει σε σημαντικές παραχωρήσεις.

Με αυτά τα δεδομένα –από τη μια τη στάση και τις προθέσεις μιας αφερέγγυας και ανάλγητης Κυβέρνησης και από την άλλη τη λογική της ήττας που χαρακτηρίζει τις παρατάξεις που συγκροτούν το προεδρείο της Ομοσπονδίας– είναι ανάγκη να υπάρξει αναστροφή του κλίματος και αφύπνιση των αγωνιστικών αντανακλαστικών των συναδέλφων. Η επαναφορά στο προσκήνιο ενός μαχητικού και ανεξάρτητου συνδικαλιστικού κινήματος των μηχανικών του δημοσίου αποτελεί τη μόνη εγγύηση για τη νικηφόρα πορεία των αγώνων του κλάδου και τη συνέχιση της πορείας που είχε ακολουθήσει το κίνημα τα 3 τελευταία χρόνια.

10 Δεκεμβρίου 2003

<<Αρχική Σελίδα