Οι  «Λούηδες»  των  Ολυμπιακών  Έργων…

 

Μέρα παρά μέρα ένας εργάτης θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους των επιχειρήσεων και εργοληπτικών εταιριών. Πολλοί περισσότεροι είναι εκείνοι οι εργαζόμενοι που τραυματίζονται, μένουν ανάπηροι, φέρουν χρόνιες παθήσεις, ως αποτέλεσμα των συνθηκών εργασίας τους.

Πράγματα γνωστά τοις πάσι, που όμως κανείς από τους θεσμικούς παράγοντες (αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, κόμματα, ΜΜΕ), δεν θεωρεί σκόπιμο να τα θέτει στη δημόσια σφαίρα, προκειμένου να ενεργοποιήσει μορφές κοινωνικής πίεσης, για την επίλυσή τους και την ουσιαστική αντιμετώπιση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, στο ζήτημα των μέτρων ασφαλείας.

 

Ποιοι ευθύνονται είναι γνωστό.

 

Ευθύνεται η εργοδοσία, που δεν παίρνει τα προβλεπόμενα μέτρα ασφάλειας, γιατί κάτι τέτοιο θα αύξανε το κόστος και, κυρίως, θα μείωνε την παραγωγικότητα της εργασίας. Αντίθετα, είναι συνολικά πιο «συμφέρουσα» η εκ των υστέρων «στήριξη» της οικογένειας του «άτυχου» νεκρού, με την ενεργοποίηση μηχανισμών «διαχείρισης» και νομικής υποστήριξης της εταιρίας.

 

Ευθύνεται το κράτος, που κρατά ανεπαρκείς, χωρίς ικανό αριθμό στελεχών, τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς και επιβάλει αστείες ποινές οι οποίες είναι πολύ πιο «οικονομικές» για τις επιχειρήσεις από την εφαρμογή των προβλεπόμενων μέτρων.

Ευθύνεται το κράτος, που αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στους εργαζόμενους, έχει συμβάλει τα μέγιστα στον ξέφρενο ρυθμό υλοποίησης των έργων, δίνοντας μάλιστα και πριμ έγκαιρης παράδοσης στους εργολήπτες των ολυμπιακών.

 

Και βέβαια, δεν ευθύνονται:

- οι εργάτες που κατηγορούνται πως δεν φοράνε τα Μέσα Ατομικής Προστασίας, γιατί από μια πτώση 3 ορόφων δε προστατεύει το κράνος, αλλά το κιγκλίδωμα που θα ‘πρεπε να υπάρχει -οι 49 από του 145 νεκρούς του 2003 είναι από πτώσεις.

- οι μετανάστες, οι οποίοι γίνονται τα εύκολα θύματα κάθε εργοδότη και εκτελούν οποιαδήποτε επικίνδυνη εργασία χωρίς κανένα μέτρο ασφάλειας για να μπορέσουν ν’ ανανεώσουν την κάρτα παραμονής τους.

 

Τα ατυχήματα δεν είναι άσχετα με την πραγματικότητα της επιβολής στους εργαζομένους, ενός καθεστώτος οικονομικού εκβιασμού. Η καθήλωση των βασικών μισθών σε χαμηλά επίπεδα, τους εξαναγκάζει στην υπερωριακή επιμήκυνση του 8ωρου, ώστε να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις αυξανόμενες ανάγκες τους. Δεν είναι προφανείς οι επιπτώσεις αυτού του καθεστώτος στη βιολογική αντοχή των χειρωνακτών εργαζομένων και στην συνακόλουθη μείωση των ανακλαστικών τους σε μια κρίσιμη στιγμή;

Οι νεκροί και οι τραυματίες από τα εργατικά ατυχήματα αντιμετωπίζονται από την εργοδοσία, το κράτος, τα ΜΜΕ σαν τις «παράπλευρες απώλειες» της παραγωγής, το «αναγκαίο» κακό.

 

Οι μηχανικοί έχουν ευθύνη;

 

Ø      Αν όχι, πώς μερικοί αποδέχονται το ρόλο του Τεχνικού Ασφάλειας ταυτόχρονα με το ρόλο του Διευθυντή Παραγωγής, ρόλοι που είναι κατά βάση αντιτιθέμενοι;

Ø      Αν όχι, πώς γίνεται κάθε φορά που συμβαίνει ένα θανατηφόρο ατύχημα σε εργοτάξιο, οι μηχανικοί να εγκαταλείπουν το χώρο σαν ¨Λούηδες¨, αποδεχόμενοι την εντολή της διεύθυνσης για άμεση εκκένωση του εργοταξίου με το φόβητρο του αυτόφωρου; Λες και είναι ένοχοι εξ ορισμού!

Φαινόμενο που είναι πλέον κανόνας, με προφανή επιδίωξη, από την πλευρά της εργοδοσίας, τη συσκότιση των συνθηκών του ατυχήματος και την ελαχιστοποίηση ακόμα και των μαρτυριών!

 

Πώς γίνεται, σε αυτές και σε άλλες περιπτώσεις, ο μηχανικός να βρίσκεται στον αντίποδα του ρόλου που του αναθέτει το κοινωνικό σύνολο; Πώς γίνεται δηλαδή, αντί να φροντίζει για την ασφάλεια των μέσων και μεθόδων που χρησιμοποιούνται στην εργασία, να ενδιαφέρεται μόνο για την αύξηση της παραγωγικότητας της επιχείρησης;

 

Δεν παραβλέπουμε τις συνθήκες στις οποίες εργάζεται η πλειοψηφία των μισθωτών μηχανικών στα εργοτάξια. Τους καταναγκασμούς που υφίστανται στο χώρο της παραγωγής.

Την κατεύθυνση μετακύλισης, στην πράξη, της εργοδοτικής ευθύνης για την ασφάλεια, στον Τεχνικό Ασφάλειας. Την αναγκαστική, πολλές φορές, ανάθεση από την εργοδοσία, αυτής της αρμοδιότητας σε συναδέλφους που προσπαθούν να την αποποιηθούν, γιατί ακριβώς ξέρουν ότι δεν θα μπορούν να επιβάλλουν μέτρα ασφαλείας στον εργοδότη.

Και δεν μας διαφεύγει, βέβαια, και ο ρόλος του Δελτίου Παροχής Υπηρεσιών (ΔΠΥ). Γιατί, εκτός των άλλων, το ΔΠΥ σημαίνει πλήρη ελευθερία στην εργοληπτική επιχείρηση να απολύει όποιον μηχανικό-τεχνικό ασφαλείας δεν ικανοποιεί τις εργοδοτικές επιθυμίες.

 

Όμως η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν είναι μετρήσιμη, δε χωράει σε στατιστικές. Γι’ αυτό μια αξιοπρεπής στάση των συναδέλφων μισθωτών μηχανικών οφείλει:

 

·        Να διεκδικεί πλήρη ανεξαρτησία του ρόλου του Τεχνικού Ασφάλειας από την κάθε εργοδοσία και να έρχεται σε σύγκρουση με την εντατικοποίηση στους χώρους εργασίας, τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και το δόγμα της παραγωγικότητας.

·        Να αντιστέκεται στις εργοδοτικές πιέσεις ότι δήθεν οι μηχανικοί είναι… «κάτι διαφορετικό», ότι πρέπει να «καλύπτουν καταστάσεις».

·        Να διεκδικεί την ενίσχυση του κοινωνικού ελέγχου των μέτρων ασφάλειας που λαμβάνονται από τις επιχειρήσεις. Να διεκδικεί οι επιβληθείσες ποινές να είναι ουσιαστικές και όχι «χαρτζιλίκι».

·        Να παλεύει μαζί με τους εργάτες για αύξηση του βασικού μισθού, ώστε να μη χρειάζεται να εργαζόμαστε 12ωρα επί 6 και 7 ημέρες την εβδομάδα για να βγουν τα προς το ζην.

 

Και βέβαια, η στοιχειωδώς αξιοπρεπής στάση των συναδέλφων μηχανικών απέναντι σε ένα ενδεχόμενο εργατικό ατύχημα, πέρα από την καθημερινή πάλη για τα παραπάνω, είναι η παραμονή στους χώρους εργασίας και η άρνηση ικανοποίησης της εργοδοτικής επιθυμίας για εκκένωσή τους.

Γιατί δεν αντιστοιχεί σε τεχνικούς επιστήμονες να είναι οι «Λούηδες» των ολυμπιακών έργων...

<<Αρχική Σελίδα