Ολυμπιακά έργα: μετά την επόμενη μέρα

Οι αγώνες τέλειωσαν, τα φώτα έσβησαν, η κληρονομιά όμως που μας άφησαν δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει (ή μήπως έχει;). Και δεν είναι και μικρή κληρονομιά:

·        Τεράστιο οικονομικό - περιβαλλοντικό κόστος, κατασπατάληση δημόσιου χρήματος, υπερδανεισμός και υπερχρέωση της χώρας, διεύρυνση του χάσματος Αθήνας – Περιφέρειας.

·        Επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και των συνθηκών ασφαλείας των εργαζομένων (με 14 τουλάχιστον νεκρούς στα Ολυμπιακά Έργα).

·        Προώθηση του "πρωταθλητισμού" έναντι της "άθλησης", άρα και της ιδεολογίας του ανταγωνισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού, αποδοχή της "ντόπας".

·        Αποδοχή της επικυριαρχίας της Δ.Ο.Ε. και των χορηγών (πολυεθνικών - ντόπιων).

·        Υποταγή στην αμερικάνικη τρομοϋστερία, αποδοχή της Νατοϊκής ομπρέλας προστασίας, αγορά πανάκριβου εξοπλισμού για την "ασφάλεια" (ποιών άραγε;), διεύρυνση του "δημοκρατικού ελλείμματος", αποκλεισμός της ελεύθερης έκφρασης απόψεων από τα ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε. και επισημοποίηση του "φακελώματος" των πολιτών.

·        Οικιστικές επεκτάσεις με πρόσχημα την κατασκευή Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων (Ολυμπιακό Χωριό, Δημοσιογραφικά Χωριά), κατάληψη ελεύθερων - αδόμητων χώρων από πανάκριβες φαραωνικές αθλητικές εγκαταστάσεις, (Σχινιάς, Γαλάτσι, Νίκαια, Λιόσια, Μαρούσι, Αγ. Κοσμάς κ.α.) και παραχώρηση κάποιων απ’ αυτούς σε ιδιώτες (Κόκκαλης, Λάτσης) προς ανέγερση και εκμετάλλευση.

Σήμερα για όλ’ αυτά -που έπρεπε να μας απασχολούν- μεθοδεύεται η κάλυψή τους απ’ τη λήθη, ενώ έχει ανοίξει η συζήτηση -ή μάλλον η ιδεολογική προετοιμασία- για το μέλλον (και την «αξιοποίηση») των εγκαταστάσεων.

Τι σχέδια εξυφαίνονται

Οι εξελίξεις διαφαίνονται πολύ δυσοίωνες. Το τεράστιο λειτουργικό κόστος συντήρησης και λειτουργίας των εγκαταστάσεων αποδεικνύεται (λες και δεν το ξέραμε) ασύμφορο για το δημόσιο και καθόλου ελκυστικό για τους ιδιώτες. Το φάσμα της εγκατάλειψης και ερημοποίησης ολόκληρων συγκροτημάτων (όπως ακριβώς έγινε και με την περιοχή που φιλοξένησε την EXPO της Σεβίλλης) είναι ορατό. Οι προνομιακοί Ολυμπιακοί Πόλοι, όμως, (ο Φαληρικός όρμος, ο χώρος του πρώην Ιπποδρόμου, η παραλία και μέρος του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού, το ιππικό κέντρο στο Μαρκόπουλο και το Κωπηλατοδρόμιο στο Σχινιά), σε αντίθεση με τα μεμονωμένα αθλητικά κτίρια, μπορούν να γίνουν περισσότερο κερδοφόροι υπό την προϋπόθεση της περαιτέρω δόμησής τους για ανταποδοτικές χρήσεις. Και ενώ με τον Ολυμπιακό Νόμο 2730/99 προβλέπονται ήδη υψηλοί συντελεστές δόμησης και εντατικές χρήσεις μεταολυμπιακά για όλες τις περιπτώσεις εκτός από τον Φαληρικό Όρμο, επιχειρείται σήμερα να συμπληρωθούν οι ελλείψεις με το νέο -ακόμα δυσμενέστερο- νομοσχέδιο, που συνοπτικά προβλέπει:

§         Φάληρο: Αλλάζει ο σχεδιασμός ανάπτυξης της παράκτιας ζώνης, καθώς ανοίγει ο δρόμος για εστιατόρια, καταστήματα, συνεδριακό κέντρο και κινηματογράφους, που -υποτίθεται- δεν θα γίνονταν.

§         Μαρκόπουλο: Αλλάζει (προς το επωφελέστερο γι' αυτόν που θα το αναλάβει) η θέση του ξενοδοχείου που προβλέπεται να ανεγερθεί, ενώ προστίθεται κι ένα γήπεδο... γκολφ, στον αρχαιολογικό χώρο της Μερέντας(!)

§         ΟΑΚΑ: Στα νέα σχέδια προστέθηκαν εστιατόρια, καταστήματα, αναψυκτήρια.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ανάλογες είναι οι σχεδιαζόμενες αλλαγές και στις εγκαταστάσεις που βρίσκονται στο Γουδί, το Γαλάτσι και τα Λιόσια.

Η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, απ’ τη μια, προσπαθεί να μας πείσει για την αναγκαιότητα αυτών των αλλαγών και οραματίζεται "άνοιγμα της πρωτεύουσας στην παραλία", με χώρους στο Φάληρο και τον Άγιο Κοσμά για ψυχαγωγία και αθλητισμό, συμπληρωμένους βέβαια και με νέα κτίρια.

Ο Γ. Αλογοσκούφης, απ’ την άλλη, προκειμένου να ξεφορτωθεί τη συντήρηση των σταδίων, βιάζεται να παραχωρήσει την εκμετάλλευση των εγκαταστάσεων, «εμπλουτισμένων» βέβαια με εμπορικές χρήσεις. Έγινε λοιπόν προσπάθεια ορισμένα μη κερδοφόρα έργα να φορτωθούν στους δήμους, οι οποίοι όμως αδυνατούν -έστω και με εμπορικούς όρους- να εξασφαλίσουν το λειτουργικό κόστος, και έτσι το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης -τι άλλο να κάνει- "υποκύπτει στις πιέσεις της αγοράς"(!)

Το καθεστώς εκμετάλλευσης και χρήσης όλων αυτών των πρώτης προτεραιότητας υποδομών, εν πολλοίς προσδιορίστηκε ήδη από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Με νόμους για τη "μεταολυμπιακή αξιοποίηση" των ολυμπιακών εγκαταστάσεων ιδρύθηκε η Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε., της οποίας τον ιδιωτικό και ανεξέλεγκτο χαρακτήρα η κυβέρνηση της ΝΔ ενίσχυσε. Η εταιρεία αυτή, καθώς δεν ανήκει στο δημόσιο, μπορεί να πωλεί και να εκμισθώνει τα ακίνητα που θα της μεταβιβαστούν με υπουργικές αποφάσεις αδιαφανώς και ανέλεγκτα από το Κοινοβούλιο και τη Διοικητική Δικαιοσύνη. Έχει δηλαδή δημιουργηθεί μια εταιρεία που θα λειτουργεί με δυσμενέστερους όρους από την Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε., της οποίας ο βίος και η πολιτεία είναι γνωστά, κι απ' ότι φαίνεται συνεχίζονται.

Τι θα έπρεπε να γίνει

Το μείζον ζήτημα της μεταολυμπιακής χρήσης όφειλαν αυτοί που αποφάσισαν να εμπλέξουν τη χώρα σ’ αυτήν την περιπέτεια να το έχουν αντιμετωπίσει από πριν. Αυτό δυστυχώς δεν έγινε. Έστω όμως και εκ των υστέρων, θα έπρεπε τα προβλήματα να επιλυθούν στα πλαίσια ενός συνολικότερου μητροπολιτικού σχεδιασμού, με εξειδίκευση του Ρυθμιστικού Σχεδίου και με Γενικές Πολεοδομικές Μελέτες. Πώς όμως να ελπίσει κανείς σε κάτι τέτοιο, όταν η πάγια τακτική είναι η αυθαιρεσία και η καταστρατήγηση και αυτών των ισχυουσών νομικών διατάξεων; Γι αυτό, μόνο μια κοινή πολιτική φορέων και ατόμων, που ενδιαφέρονται για το δημόσιο συμφέρον και το περιβάλλον, μπορεί να αποκρούσει τις διαφαινόμενες επιλογές και να θέσει επιτακτικά ορισμένες κατευθύνσεις, με κριτήριο τις ανάγκες της πόλης και των κατοίκων της:

·        Να μην γίνει αποδεκτό ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο νέας δόμησης συμπληρωματικής των ήδη επιβαρυντικών περιβαλλοντικά εγκαταστάσεων, αντίθετα να υλοποιηθούν τα σχέδια πράσινου που έμειναν στα χαρτιά και να κατεδαφιστούν άχρηστες για τις σημερινές λειτουργίες κατασκευές.

·        Να μην πωληθεί δημόσια περιουσία.

·        Να αποδοθούν στους κατοίκους του Λεκανοπεδίου και των άλλων ολυμπιακών πόλεων, όσα κτίρια και ανοιχτοί χώροι προσφέρονται για μαζική αναψυχή και άθληση.

·        Οι αποφάσεις για κάθε περίπτωση εγκατάστασης να παρθούν με διαδικασίες διαφανείς και υποκείμενες στο δημόσιο έλεγχο.

<<Αρχική Σελίδα