|
ΔΙΚΗ
ΜΙΛΟΣΕΒΙΤΣ: ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΟΛΟΥ
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΔΙΚΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΩΝ ΝΑΤΟΪΚΩΝ
ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΩΝ «Είμαι
πεπεισμένος ότι ο Μιλόσεβιτς δεν θα είχε
συλληφθεί εάν αυτό δεν είχε γίνει
απαιτητό από τις ΗΠΑ στην κατεύθυνση να
απαλλάξουν τον εαυτό τους από την ηθική
και νομική ευθύνη για τον βομβαρδισμό της
Γιουγκοσλαβίας». Μιχαΐλο
Μάρκοβιτς Μέλος
της σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και
Τεχνών Η
πρόσφατη γκανγκστερική απαγωγή και
παράδοση του πρώην προέδρου της
Γιουγκοσλαβίας Σ. Μιλόσεβιτς στο Διεθνές
Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης από την
κυβέρνηση της χώρας του, αποτελεί ευθεία
πρόκληση για τους λαούς των Βαλκανίων και
για τους λαούς όλου του κόσμου. Η παρέμβαση των νατοϊκών είναι τόσο εξόφθαλμη, ώστε και ο ίδιος ο Κοστούνιτσα να χαρακτηρίζει ως καταστροφική για τη Γιουγκοσλαβία την παράδοση του Μιλόσεβιτς και να εγκαλεί για παραβίαση της συνταγματικής τάξης, προσπαθώντας να σώσει έστω και την τελευταία στιγμή τα προσχήματα υπό το βάρος και των διαδηλώσεων χιλιάδων Σέρβων. Οι
συνθήκες σύλληψης και παράδοσης
συμπυκνώνουν με εύγλωττο τρόπο και την
ουσία της συγκεκριμένης ενέργειας. Ακόμα και η ημερομηνία ήταν συμβολική: οι νατοϊκοί διάλεξαν να ενεργήσουν ανήμερα της επετείου της μάχης του Κοσόβου του 1389, της εθνικοαπελευθερωτικής γιορτής των Σέρβων, προσβάλλοντας βάναυσα την εθνική αξιοπρέπειά τους. Αξιοσημείωτο
επίσης στοιχείο του όλου σκηνικού είναι η
καταστρατήγηση από την πλευρά της
κυβέρνησης του Τζίντζιτς της απαγόρευσης
έκδοσης από το συνταγματικό δικαστήριο,
παρά την εκφρασμένη αντίθεση σ’ αυτήν
της πλειοψηφίας του κοινοβουλίου. Η
δίκη - παρωδία γίνεται από ένα παράνομο
δικαστήριο, που ξεδιάντροπα -δια στόματος
της δημόσιας κατηγόρου Ντελ Πόντε-
προεπικύρωσε το αποτέλεσμά της,
παραβιάζοντας τη βασική αρχή του
νομικού τεκμηρίου της αθωότητας μέχρι
την απόδειξη της ενοχής. Είναι
γνωστό πως το δικαστήριο της Χάγης δεν
είναι ένας νομικός Θεσμός-Καθεστώς αλλά
ένας πολιτικός, εντελώς υποτελής στην
μοναδική παραμένουσα παγκόσμια
υπερδύναμη. Χαρακτηριστική
είναι η σιωπή του για τα εγκλήματα που
διαπράχθηκαν στην Γιουγκοσλαβία από το
ΝΑΤΟ, για τα εγκλήματα των δικτατόρων
όλου του κόσμου καθοδηγούμενων κατά βάση
από τις ΗΠΑ, γι’ αυτά εναντίον των
Παλαιστινίων, των Κούρδων, των Κυπρίων,
του Ιρακινού λαού. Ανεξάρτητα
από τις απόψεις που έχει κανείς για τον
επιμερισμό των ευθυνών στη
Γιουγκοσλαβική τραγωδία, δε μπορεί να μη
βλέπει ποιο είναι το σαφές μήνυμα της
ενέργειας αυτής από την πλευρά των
Νατοϊκών ιμπεριαλιστών και ποιοι οι
αποδέκτες του. Κύριος
στόχος είναι η κατατρομοκράτηση όλων
των λαών και των λαϊκών κινημάτων που
αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον, η
αποθάρρυνση των αγώνων των εργαζομένων
για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους
απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου, η
συμμόρφωση με τις επιταγές των κυρίαρχων
δυνάμεων ακόμα και των επιμέρους αστικών
τάξεων χωρών που διεκδικούν μια καλύτερη
θέση στον διεθνή καταμερισμό. Από αυτή την άποψη η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας είναι χαρακτηριστική, αφού δεν είχε ενταχθεί ακόμα στο διεθνή καταμερισμό, έχοντας μια οικονομία και μια στρατηγική του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας της χώρας έξω από τις δομές του νέου παγκόσμιου συσχετισμού. Για
τους ιμπεριαλιστές, που θέλουν να
τσακίσουν την όποια αμφισβήτηση της
πλανητικής πλέον εξουσίας τους, η
καθυπόταξη της συνείδησης ενός ολόκληρου
λαού προς παραδειγματισμό έπρεπε να
είναι ολοκληρωτική. Έτσι
θέλουν να πείσουν ότι κανένας λαός και
καμία εκμεταλλευόμενη κοινωνική ομάδα
δεν έχει ελπίδα να κερδίσει τίποτα
αντιστεκόμενη απέναντι στην
καπιταλιστική διεθνοποίηση, αφού ακόμα
και ο ηγέτης μιας μεγάλης ανεξάρτητης
χώρας σύρεται σε δίκη, διότι αυτός και ο
σέρβικος λαός δεν συμμορφώθηκαν στις
υποδείξεις της Νέας Τάξης. Μετά
τα εκβιαστικά διλήμματα στο λαό της
Γιουγκοσλαβίας ώστε να αλλάξει την
πολιτική του ηγεσία προκειμένου να δοθεί
οικονομική βοήθεια στη χώρα (για την
επούλωση των καταστροφών που οι ίδιοι
προκάλεσαν), το σκηνικό ολοκληρώνεται με
το δέσιμο της τελευταίας ‘ανυπάκουης’
χώρας των Βαλκανίων στο άρμα του διεθνούς
ιμπεριαλισμού, ο οποίος προσπαθεί να
σταθεροποιήσει μέσω της οικονομικής
βοήθειας το σημερινό μπλοκ εξουσίας στη
Γιουγκοσλαβία. Η
στάση της ελληνικής κυβέρνησης στο
ζήτημα ήταν φυσική συνέχεια της επί της
ουσίας στήριξης που παρείχε στους
Νατοϊκούς κατά τη διάρκεια και μετά τον
πόλεμο. Με το πρόσχημα της μη ανάμιξης στα
εσωτερικά άλλης χώρας ευθυγραμμίστηκε
πλήρως με τις ιμπεριαλιστικές επιλογές,
ευελπιστώντας στην εξασφάλιση καλύτερων
θέσεων για τα συμφέροντα του ελληνικού
κεφαλαίου στα Βαλκάνια. Η
ελληνική αντικαπιταλιστική αριστερά
ούτε στιγμή δεν έδωσε άφεση αμαρτιών στο
Μιλόσεβιτς και στο κυρίαρχο μέχρι
πρότινος μπλοκ εξουσίας της Σερβίας για
τις ευθύνες που τους αναλογούν στην
υπερδεκαετή οδύσσεια των εθνοτήτων της
Γιουγκοσλαβίας. Όμως
η πολιτική των ίσων αποστάσεων δε μας
αντιστοιχούσε ποτέ και δε μας εκφράζει
ούτε και τώρα. Θέλοντας
λοιπόν να μην εθελοτυφλούμε μπροστά στην
παρέμβαση του ιμπεριαλιστικού παράγοντα
στα Βαλκάνια, στη σκόπιμη υποδαύλιση
εθνικισμών σε μια χώρα που είχε καταφέρει,
παρά την ανισόμετρη ανάπτυξη των
διαφόρων περιοχών της, να πετύχει
μακροχρόνια αρμονική συμβίωση σε
περιοχές με μικτό πληθυσμό, στο θάνατο
χιλιάδων ανθρώπων από τις επακόλουθες
συγκρούσεις και τη στρατιωτική επέμβαση
του ΝΑΤΟ, στην καταστροφή ολόκληρων
περιοχών και παραγωγικών δομών, στην
ανεπανόρθωτη μόλυνση του περιβάλλοντος
από το απεμπλουτισμένο ουράνιο, παίρνουμε
σαφή θέση: Αποτελεί
για μας απαίτηση η άμεση απελευθέρωση του
Μιλόσεβιτς και η επιστροφή στην πατρίδα
του, όπου κριτής του μπορεί να είναι μόνο
ο σέρβικος λαός. Η απαίτησή μας αυτή θεωρούμε πως έμπρακτα αναγνωρίζει το δικαίωμα των λαών να καθορίζουν αυτοί την τύχη τους.
|