ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ
Στον απόηχο των εξεγέρσεων στις γειτονιές των καταφρονεμένων, στα banlieues του Παρισιού, και στο κλίμα της παράτασης για τρεις μήνες της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, η Ροσάνα Ροσάντα σε άρθρο της στο «Μανιφέστο» με τίτλο «Όπως πάντα» επισημαίνει:
«(…)Το Παρίσι δεν κάηκε, αλλά κάτι εκπληκτικό συνέβη. Ολόκληρη η Αριστερά δεν προσποιήθηκε καν ότι εναντιώνεται στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που προέρχεται από ένα νόμο του 1950 κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας και φέρνει το στίγμα μιας ημέρας του 1961 κατά την οποία ο τότε νομάρχης Papon, ώθησε να πνιγούν στα νερά του Σηκουάνα διακόσιοι αλγερινοί. Από τότε για κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν ξαναμίλησαν, ίσως από ντροπή, μέχρι την επανεμφάνισή της αυτές τις ημέρες για να προστατευτούν τα αυτοκίνητα από τους "αυτοκινητοκαταστροφείς" (casseurs). Μόνο κάποιες συλλογικότητες -η ένωση για τα δικαιώματα του ανθρώπου, SOS ρατσισμός- έκαναν μια διαμαρτυρία αλλά δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν αρκετό κόσμο. Η αντιπολίτευση δεν εμφανίστηκε κραυγάζοντας στα έδρανα της Βουλής για να αμφισβητήσει την εξοργιστική διάταξη. Το σοσιαλιστικό κόμμα που διαμαρτύρεται για όλα, περιορίστηκε στο «πρώτα να αποκαταστήσουμε την τάξη».
(…)
Μόνο η δικαστική αρχή οργισμένη με καμιά εκατοστή αιχμάλωτα παιδιά, δικάζοντας με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, καταδίκασε σε έναν, δύο ή και έξι μήνες εικοσάρηδες, που σίγουρα δεν θα αποφυλακιστούν πιο ευσεβείς προς τους θεσμούς.
(…)
Επανήλθαν ταχύτατα τα λίγα μέτρα που η κυβέρνηση Ζοσπέν είχε λάβει προς όφελος αυτών των συνοικιών, και τα οποία η σημερινή κυβέρνηση είχε καταργήσει εν ονόματι της ανάκτησης του ισοζυγίου, η ίδια παλιά ευρωπαϊκή ιστορία. Φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι εισέβαλαν στην σκηνή, ελάχιστα διατεθειμένοι να επισημάνουν τη φανερή συγκεκριμένη κοινωνική δυσαρέσκεια. Ο Εντγκάρ Μορέν παρέμεινε ουδέτερος, ο φίλος μας Ζάν Λύκ Νανσύ ξεστράτισε στην κατεδάφιση της δημοκρατίας, ο Αντρέ Γκλυκσμάν υποστήριξε ότι αυτά τα παιδιά δεν διαμαρτύρονται διότι είναι λίγο ενταγμένα, αλλά διότι είναι πάρα πολύ ενταγμένα.
(…)
Τίποτα δεν έχει λυθεί και τίποτα δεν έχει τελειώσει. Η φωτιά σιγοκαίει. Η άκρα αριστερά θα συζητήσει για καιρό, εάν αυτά τα παιδιά θα ήταν καλύτερα να είχαν ένα σχέδιο ή είναι περισσότερο επαναστατικό πού δεν έχουν κανένα. Η ζωή συνεχίζεται.»
Αναδημοσίευση από την «Εποχή», 11-12-05.