ΞΑΝΑ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΗ;
ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ
Από
τη δεκαετία του ’60 το κράτος έχει στο
στόχαστρό του τις προσφυγικές
πολυκατοικίες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας
και προωθεί σχέδια εκδίωξης των
ιδιοκτητών τους. Ο φόβος της
απαλλοτρίωσης και η εξαγορά από την ΚΕΔ 140
διαμερισμάτων έναντι 228, με το γελοίο
τίμημα των 18 εκατομμυρίων δρχ. ανά
διαμέρισμα, δημιούργησαν την εικόνα της
εγκατάλειψης και της φθοράς που βλέπουμε
σήμερα.
Κι
όμως αυτά τα κτίρια με την αρχιτεκτονική
της πέτρας και του σοβά, στατικά επαρκή
και ακλόνητα στο χρόνο, ξέρουν να γερνούν
και να μένουν νέα, να δέχονται τα χρώματα
της εικαστικής παρέμβασης της
Αρχιτεκτονικής του Πολυτεχνείου, να
φιλοξενούν γιορτές στις αυλές τους και να
είναι έτοιμα να ξεκινήσουν μια νέα
περίοδο ζωής με ελάχιστες επεμβάσεις
ανάπλασης.
Απέναντι
στο καλογυαλισμένο τίποτε της σύγχρονης
ελληνικής εργολαβικής αρχιτεκτονικής
των διακοπτόμενων με ελληνικούς κίονες
υαλοστασίων, των γρανιτών, των αετωμάτων,
των κυματίων και των ατελείωτων
κεραμοσκεπών, οι ευθυτενείς γραμμικοί
όγκοι, η πυκνότητα και η σαφήνεια της
τυπολογίας των κτιρίων και των πυρήνων
κατοικίας, ο θρυμματισμένος σοβάς στις
όψεις, το χρώμα που έχασε την πυκνότητά
του και έμεινε απόσταγμα αποχρώσεων και
οι οπές από τα βλήματα της Αντίστασης και
του Δεκέμβρη μπορούν ακόμα να μιλήσουν
για την αρχιτεκτονική της πόλης που
φτιάχνεται από τη στοχαστική διαχείριση
του χώρου και του υλικού, νοηματοδοτείται
από την ανθρώπινη ζωή στο χρόνο και
γίνεται φορέας της ιστορίας και της
συλλογικής μνήμης.
Οι
πολυκατοικίες της Αλεξάνδρας αποτελούν
ένα σύνολο ενδεικτικό των πολεοδομικών
και αρχιτεκτονικών αντιλήψεων του
μεσοπολέμου και, μαζί με αυτές στη
Δραπετσώνα και το Δουργούτι, μιά από τις
ελάχιστες εξαιρέσεις της κρατικής
στεγαστικής πολιτικής που αποποιήθηκε
ανάλογα παραδείγματα ενώ ενίσχυσε την
ιδιωτική εργολαβική πολυκατοικία και
αποδέχθηκε την αυθαίρετη αυτοστέγαση. Τα
σπίτια αυτά κατοικήθηκαν από τους
πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που συνέβαλαν
με την ευφυία και την εργασία τους στον
κοινωνικό πλούτο της σύγχρονης Ελλάδας
και τροφοδότησαν με τον ριζοσπαστισμό
τους την Αριστερά.
Τώρα
όλ’ αυτά πρέπει να ξεχαστούν και η
ιστορία, μένοντας άστεγη, κάποια στιγμή
να τελειώσει. Γιατί πως μπορεί στο μέσον
της κτιριακής γκλαμουριάς και του
γηπεδικού χουλιγκανισμού να
παρεισφρύουν λαϊκές κατοικίες που δεν
περιλαμβάνονται στους ορίζοντες των
νεόπλουτων, απολύτως απαίδευτων,
εκσυγχρονιστών ;
Το
κράτος, λοιπόν, και ειδικότερα το ΥΠΕΧΩΔΕ
και το ΥΠΠΟ που προωθούν την καταστροφική
επιχείρηση των Ολυμπιακών Αγώνων
αποφάσισαν να δώσουν το τελειωτικό
χτύπημα με την κατεδάφιση των
προσφυγικών, πλην 2, πολυκατοικιών.
Με
μια απόφαση, που ελήφθη κατά πλειοψηφία,
το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων
έδωσε επιστημονικοφανή κάλυψη στις
κυβερνητικές πολιτικές επιλογές, προς
δόξαν των ανεξάρτητων φορέων και ατόμων.
Ας βγουν δημόσια τα χέρια που στην
ψηφοφορία σηκώθηκαν πάνω απ’ την πόλη κι
ας ισχυριστούν
ότι οι τελευταίες πολυκατοικίες της
οργανωμένης κρατικής δόμησης πρέπει να
κατεδαφιστούν.
Παρ’
όλη την προφανή εμπλοκή συμφερόντων στην
απόφαση οι γ. γραμματείς ΥΠΕΧΩΔΕ και ΥΠΠΟ
δήλωσαν ότι
τα υπουργεία τους ετοιμάζουν τις
μπουλντόζες. Αύριο θα συνεχίσουν με τις
λαϊκιστικές ρητορείες υπέρ του πράσινου
που θα φυτευτεί επί των ερειπίων αυτοί
που έχουν παραδώσει εκατομμύρια
στρέμματα πράσινου στην καταστροφή.
Ο
Σύλλογος Διάσωσης των Προσφυγικών
Πολυκατοικιών προσφεύγει στο Συμβούλιο
Επικρατείας. Οι φωνές εναντίον της
κατεδάφισης πληθαίνουν. Αυτή η μάχη για
τη σωτηρία των προσφυγικών δεν πρέπει να
χαθεί για να μη μείνουμε ξανά πρόσφυγες
στην ίδια μας την πόλη.