Ο ΡΑΝΤΖΟΚΥΝΗΓΟΣ
Η Συσπείρωση, συμβάλλοντας στο «κυνήγι των ράντζων», που συντελείται την περίοδο αυτή, αναδημοσιεύει από την «ΕΠΟΧΗ» (30-1-2005) αποσπάσματα μιας σχετικής ανάλυσης της Αριστερής Ριζοσπαστικής Συνεργασίας Ιατρών (ΑΡΣΙ), με τίτλο «Οι θεατρικές παρεμβάσεις τού υπουργού Υγείας»:
«Τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει μάρτυρες μιας καλά συντονισμένης, άκρως θεατρικής και, εν τέλει, εντελώς ανέξοδης προσπάθειας εντυπωσιασμού και παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης. Πρωταγωνιστεί, σε ρόλο "αδιάφθορου ραντζοκυνηγού" ο ίδιος ο υπουργός υγείας... Σε δεύτερους ρόλους διάφοροι "παπαγάλοι" της κυβερνητικής πολιτικής, των κυβερνητικών συνδικαλιστών γιατρών μη εξαιρουμένων. Η πλοκή του δράματος αντιγράφει παλιές δοκιμασμένες συνταγές: υπάρχουν οι καλοί που επιδιώκουν με συνεχή παρουσία, επιτόπιους ελέγχους, νουθετήσεις και, εν ανάγκη "αυστηρές συστάσεις" (θα φύγουν από το ΕΣΥ οι υπονομευτές) την εφαρμογή του καινοτόμου συστήματος που "θα λύσει ένα ακόμη πρόβλημα της καθημερινότητας", οι κακοί υπονομευτές που αρνούνται να βάλουν τους ασθενείς σε κλίνες, να δώσουν εξιτήρια, να διακομίσουν σε άλλα νοσοκομεία, οι ράμπο-ραντζοκυνηγοί του ΣΟΤΥ, κλπ, κλπ.
Στην πραγματικότητα βέβαια, είναι τουλάχιστον αφέλεια να θεωρεί οποιοσδήποτε ότι το πρόβλημα των ράντζων, θα μπορούσε να λυθεί με μια απλή ανακατανομή κλινών, αλλαγή ωραρίου, ή με αυταρχικά διοικητικά μέτρα και κυνήγι μαγισσών... Κατ' αρχάς, η νοσηλεία σε ράντζο δεν είναι η μοναδική, ούτε καν η μείζων καθημερινή βαρβαρότητα του "Εθνικού Συστήματος Υγείας" ως ασθενής ή ως εργαζόμενος σε αυτό. Και δεν μπορεί να λυθεί από μόνο του. Αποτελεί ένα από τα πολλά συμπτώματα μιας νόσου από την οποία πάσχει το ΕΣΥ από την γένεσή του.
Το ΕΣΥ, νοσεί από την γέννησή του, το 1986. Δεν αποτέλεσε ποτέ πλήρες σύστημα περίθαλψης, διότι δεν συμπεριλάμβανε Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και Σύστημα Αποκατάστασης. Ήταν και εξακολουθεί να είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα με παγκόσμια πρωτοτυπία: μια ανάποδη πυραμίδα που, αν δεν ολοκληρωθεί και δεν αποκτήσει πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, είναι αναπόφευκτο να καταρρεύσει... Το 80% περίπου των προσερχόμενων στις εφημερίες έχουν προβλήματα που όφειλαν να έχουν λυθεί σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Αν σε αυτήν την εξαρχής βασική έλλειψη προστεθεί η χρόνια εγκατάλειψη, υποχρηματοδότηση και κακοδιοίκηση, σε συνδυασμό με σειρά μέτρων που επί δεκαετίες ευοδώνουν την ώσμωσή του με έναν αδηφάγο, λειτουργούντα ιδιωτικό τομέα, γίνεται κατανοητό ότι κανένα πρόβλημα "καθημερινότητας του πολίτη" δεν θα λυθεί με ξόρκια και μαγγανείες (παραστάσεις εντυπώσεων υπουργών σε τηλεοπτικά παράθυρα και δονκιχωτικές εξορμήσεις υφυπουργών με κάμερες στα νοσοκομεία.) Αιδώς Αργείοι! (….)
Παρενέργειες της μάχης του ράντζου
Όλα αυτά θα άφηναν τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη παγερά αδιάφορο, αν δεν είχαν (και στην περίπτωσή μας δυστυχώς έχουν) πολύ σοβαρές παρενέργειες!
1. Τα μικρά νοσοκομεία, έχουν κληθεί να σηκώσουν ένα δυσβάστακτο φορτίο. Ανεπαρκή σε κτιριακές υποδομές σε προσωπικό και ειδικότητες απαραίτητες για την άσκηση επείγουσας ιατρικής, καλούνται να αντιμετωπίσουν περιστατικά ασθενών πέραν των δυνατοτήτων τους. (…) Όταν δε οι κλίνες δεν επαρκούν, σαφώς χρησιμοποιούνται ράντζα (είναι πρόσφατες οι εικόνες από τον ημερήσιο τύπο), μόνον που τώρα πια δεν έχουμε 40 ράντζα στον Ευαγγελισμό, αλλά 6-7 ανά μικρό νοσοκομείο! Στην ανάγκη, οι "επικουρικές διαδρομικές κλίνες" μετατρέπονται σε "υπεράριθμες επικουρικές κλίνες εντός των θαλάμων", για τις ανάγκες του τηλεοπτικού μεγάλου αδελφού!
(….)
4. Ασκείται ολοφάνερα (και από τηλεοράσεως απείλησε με απολύσεις ο κ. Κακλαμάνης) διοικητική τρομοκρατία στους γιατρούς για ταχεία διεκπεραίωση των ασθενών. Έτσι οι ασθενείς κινδυνεύουν να παίρνουν εξιτήριο αδιάγνωστοι ή χωρίς να έχουν ολοκληρώσει την αγωγή τους!
(….)
6. Ο φόρτος εργασίας των νοσηλευτών και των γιατρών, ιδιαίτερα των ειδικευομένων, που ήδη δούλευαν σε συνθήκες ρωμαϊκής γαλέρας, με μέσο όρο υπερωριακής απασχόλησης 5 ευρώ την ώρα, έχει αυξηθεί κατακόρυφα. (…)
Αν όντως ενδιαφερόταν ο Υπουργός
Αν η κυβέρνηση και ο υπουργός υγείας προσωπικά είχαν ειλικρινές ενδιαφέρον για την καθημερινότητα των ασθενών και των οικογενειών τους:
· Θα λάμβαναν μέτρα για να μην είναι οι πολίτες τραγικά μόνοι απέναντι στην αρρώστια: μελέτη του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας κατατάσσει τη χώρα μας στην δεύτερη χειρότερη θέση, όσον αφορά τις καταστροφικές δαπάνες υγείας: ένα στα πενήντα ελληνικά νοικοκυριά καταστρέφεται οικονομικά όταν κάποιο μέλος της οικογένειας αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας!
· Θα φρόντιζαν να αλλάξει η αναλογία των ιδιωτικών έναντι των δημοσίων δαπανών για την υγεία στη χώρα μας. (…)
· Θα φρόντιζαν να λάβουν μέτρα για τον περιορισμό παραοικονομίας και διαφθοράς: από στοιχεία του ΟΟΣΑ φαίνεται ότι, η παραοικονομία στην υγεία φθάνει τα 2 τρις δραχμές το 2004, όταν επίσημα δίνονται για την υγεία από το κράτος 1.7 τρις για αμοιβές και μισθούς και 2 τρις για φάρμακα, υλικά, τεχνολογία και υποδομή. Το 60% περίπου των συνολικών πόρων που διατίθενται για την υγεία απορροφώνται από τον ιδιωτικό τομέα, κυρίως μέσω θεσμοποιημένης διαπλοκής (παραπομπής ασφαλισμένων για εξετάσεις, κλπ) με τον δημόσιο τομέα. Η κυβέρνηση, αντίθετα ετοιμάζεται να εκχωρήσει μέρος της "πίτας" των δημοσίων νοσοκομείων στις μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες! (σημ.: οι οποίες δεν είναι πια διατεθειμένες να πληρώνουν τα ποσά που ζητούν τα μεγάλα ιδιωτικά θεραπευτήρια. Επιδιώκουν ένα σύστημα προνομιακών σχέσεων και με κρατικά νοσοκομεία ώστε μέρος των υποχρεώσεών τους να αναλάβει το κράτος. Στην προοπτική αυτή η κυβέρνηση σχεδιάζει να τις επιδοτήσει με την επαναφορά των "θέσεων" στα δημόσια νοσοκομεία, καθώς επίσης τη δημιουργία γιατρών με διαφορετικές σχέσεις εργασίας μέσα στο ΕΣΥ. Για άλλη μια φορά θα χωριστούν οι αμνοί από τα ερίφια, οι έχοντες από τους μη έχοντες!)
· Θα φρόντιζαν να καλύψουν τις 25.000 κενές θέσεις νοσηλευτριών/νοσηλευτών στα δημόσια νοσοκομεία. (…)
· Θα δημοσιοποιούσαν τα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία που συντηρούνται από το κράτος (Παπαγεωργίου, Ντυνάν, Ωνάσειο κλπ). (…)
· Θα φρόντιζαν να καταπολεμήσουν τη διαφθορά και τον χρηματισμό μέσα στο σύστημα υγείας. (…) Το κράτος, μονίμως "αδυνατεί" να πατάξει την διαφθορά. Ενώ σε χρόνια βάση εθελοτυφλεί, ανασύρει το φαινόμενο για δημόσια κατανάλωση κάθε φορά που στοχεύει στην περαιτέρω υποβάθμιση του συστήματος υγείας. Μήπως τελικά δεν καταπολεμούν την διαφθορά επειδή ακριβώς την χρειάζονται; (…)»