REQUIEM
ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΡΜΟΥΝΤΑ,
ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΣΤΟ ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ
ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Τη Μεγάλη Τρίτη 22 Απριλίου 2003 στο εργοτάξιο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών ο 59χρονος εργάτης Αρμούντας Γιώργος σκοτώθηκε ,πέφτοντας σε αφύλακτο κατακόρυφο αγωγό ύψους 25 μέτρων.
Το εργοτάξιο σταματάει προσωρινά, ενώ η αστυνομία ερευνά ,τα «ακριβή αίτια του ατυχήματος», τα λαλίστατα ΜΜΕ το αγνοούν, περνώντας το απλώς στα ψηλά των εφημερίδων. Η κατασκευαστική κοινοπραξία προσπαθεί, μία ώρα μετά την ανακάλυψη του πτώματος του «άτυχου» εργάτη να στήσει μέτρα ασφαλείας στο επίμαχο σημείο. Ο μηχανισμός συγκάλυψης έχει ενεργοποιηθεί.
Ούτε 20 μέρες δεν πέρασαν από το δολοφονικό χτύπημα (ήταν 3 Απριλίου) κατά των εργαζομένων στις εγκαταστάσεις της Σωληνουργίας Κορίνθου Α.Ε. Προηγήθηκαν από το Σεπτέμβρη της χρονιάς που πέρασε οι δύο νεκροί και οι πέντε με σοβαρά εγκαύματα στη ΔΕΗ Μεγαλόπολης, οι τρεις νεκροί της Μότορ Οϊλ (όπου μάλιστα είχαν γίνει 6 επιθεωρήσεις εργασίας μέσα στο 2002).
Σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ η εργασία είναι διεθνώς τρεις φορές πιο θανατηφόρα από τον πόλεμο.
Κάθε 15 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος πεθαίνει από εργατικό ατύχημα η ασθένειες, που συνδέονται με τη δουλειά του. Δύο εκατομμύρια χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο, περισσότεροι από όσους πεθαίνουν από ναρκωτικά ή αλκοόλ. Στην πρώτη θέση επικινδυνότητας βρίσκεται ο τομέας των κατασκευών.
Ενώ όμως το αλκοόλ και τα ναρκωτικά έχουν αναγνωρισθεί σαν μάστιγες κατά της ανθρωπότητας και υπάρχουν εκστρατείες ,μέτρα και κονδύλια για την καταπολέμησή τους, η μάστιγα των εργατικών ατυχημάτων δεν τυχαίνει της ίδιας αντιμετώπισης.
Οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν καθημερινά τα μεροκάματα του τρόμου καθώς η πίεση για τη μείωση του κόστους εργασίας, η υπερεργασία, η βιολογική και κοινωνική εξόντωση, τα χαμηλά μεροκάματα, οι οικονομικοί δείκτες, το φάσμα της ανεργίας, η συρρίκνωση των ασφαλιστικών συστημάτων, τους αφήνουν γυμνούς και άοπλους στο φοβερό πόλεμο της επιβίωσης.
Η Ελλάδα αναδεικνύεται ιδιαίτερα σε αυτό το θλιβερό τομέα, καθώς χρόνο με το χρόνο «κατακτάει» ένα νέο ρεκόρ στα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα. (Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα που αφορούν μόνο τους μετανάστες εργάτες το 2001 έφτασαν τα 39, σε σχέση με τα 20 που καταγράφηκαν το 2000).
Οι μεγάλες ιδέες, αθλητικές και πολιτιστικές, με τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και τα υποχρεωτικά εξοντωτικά ωράρια, πλήττουν ιδιαίτερα τους εργαζόμενους στον κατασκευαστικό τομέα, που ούτως ή άλλως έχει το μεγαλύτερο δείκτη επικινδυνότητας.
Ως πότε θα θρηνούμε αθώα ανυπεράσπιστα θύματα της βιοπάλης;
Οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να είναι καύσιμη ύλη για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, ούτε η άνθηση των οικονομικών δεικτών και η ανάπτυξη να λιπαίνεται από τις εν ψυχρώ δολοφονίες των εργαζομένων.
Οι εργαζόμενοι μηχανικοί, που δουλεύουν σ’ αυτές τις άθλιες συνθήκες -ιδιαίτερα του κατασκευαστικού τομέα, που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα- δεν μπορεί να αφεθούν στην τύχη τους και στην «κακή τους μοίρα». Δεν μπορεί ο 21ος αιώνας να είναι πισωγύρισμα στον εργασιακό Μεσαίωνα και στην εποχή των Πυραμίδων, καθώς η ανεξέλεγκτη αγορά και η κερδοφορία του κεφαλαίου δεν είναι παρά ο παγκόσμιος Φαραώ της εποχής μας.
Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους από τα ασφαλιστικά και τα νομικά, μέχρι τα εργασιακά, μισθολογικά και τις σχέσεις εργασίας -που ουσιαστικά διαπλέκονται και αποτελούν τις διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος- καθώς και η διασφάλιση ενός ουσιαστικού συστήματος πρόληψης των εργατικών ατυχημάτων και των ασθενειών που αναπτύσσονται μέσα στους χώρους ή από τις συνθήκες εργασίας, αποτελούν τους πάγιους άξονες εργατικής διεκδίκησης.
Η ανάδειξη των εργατικών ατυχημάτων και των ασθενειών που σχετίζονται με την εργασία, σαν μία από τις μάστιγες της εποχής μας, απειλητικότερη από τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και την τρομοκρατία, και η αναζήτηση και καταδίκη των υπευθύνων και των ενόχων, τόσο έμπρακτα όσο και στη συνείδηση του συνόλου της κοινωνίας, είναι το ελάχιστο που μπορεί να γίνει στη μνήμη των θυμάτων.