Σχετικά με τις Συμπράξεις Δημόσιου – Ιδιωτικού Τομέα

Η σημαντικότερη νομοθετική ρύθμιση των τελευταίων ετών για τα δημόσια έργα, είναι μάλλον ο Ν. 3389/2005, για τις Συμπράξεις Δημόσιου – Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ): μια σειρά από δημόσια έργα (κόστους μέχρι 200 εκατ. €) εξαιρούνται από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) και εντάσσονται στη Ειδική Γραμματεία Συμπράξεων, που θα αναθέτει σε ιδιωτικούς φορείς (ενώσεις εργολάβων με τράπεζες) την κατασκευή τους. Το κόστος θα βαρύνει τον ανάδοχο (όπως επίσης η συντήρηση και λειτουργία του έργου), ενώ το κράτος θα υπενοικιάζει τις υποδομές αυτές για κάποιο χρονικό διάστημα (25 ή 30 ετών). Στην περίπτωση που το έργο χρησιμοποιείται απευθείας από τους πολίτες (π.χ. δρόμοι), ο ανάδοχος θα το εκμεταλλεύεται μέσω τιμήματος (διόδια) ο ίδιος.

Πρόσφατα εκδηλώθηκε και η πρόθεση της κυβέρνησης για την κατασκευή 27 σχολείων με ΣΔΙΤ (πιλοτική εφαρμογή). Η Διυπουργική Επιτροπή δήλωσε ότι τον επόμενο μήνα πρόκειται να επιλεγεί (με διαγωνισμό) χρηματοοικονομικός σύμβουλος, που θα αναλάβει τη διεξαγωγή διαγωνισμών για την ανάθεση του έργου (!), ενώ νοσοκομεία, σωφρονιστικά ιδρύματα, αθλητικές εστίες, κτίρια πυροσβεστικής κλπ έπονται. 

Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με αντίστοιχο τρόπο έχουν ήδη κατασκευαστεί τόσο η Αττική οδός, όσο και η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, με λίγο-πολύ γνωστά αποτελέσματα: το κόστος εκτινάχθηκε κατά τη διάρκεια της κατασκευής τους και την επιπλέον επιβάρυνση την επωμίστηκε εξολοκλήρου το δημόσιο, ενώ τα διόδια που επιβάλλει ο ιδιώτης είναι υπέρογκα και συνεχώς αναπροσαρμοζόμενα προς τα πάνω.

Και τι σημαίνει οικονομικά η πιλοτική κατασκευή αυτών των 27 σχολείων; Θα κοστίσουν 150 εκατ. €, αν δεν υπάρξουν υπερβάσεις (105 εκατ. € η κατασκευή, 45 εκατ. € η συντήρηση και πρόσθετο κόστος 20% για ασφάλιση), ενώ με βάση την πρόσφατη εμπειρία, η κατασκευή τους από τον ΟΣΚ θα κόστιζε το πολύ 45 εκατ. € και η συντήρησή τους για 25 χρόνια περίπου 1,7 εκατ. €!  

Η ματαίωση των ΣΔΙΤ είναι μονόδρομος για το κίνημα των μηχανικών δημοσίων υπαλλήλων

Η τομή στο σύστημα των δημοσίων έργων που επιφέρουν οι ΣΔΙΤ, είναι το γεγονός ότι ο σχεδιασμός και ο προγραμματισμός τους υπάγεται ανοιχτά σε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και όχι στις όποιες κοινωνικές ανάγκες. Τα έργα που πλέον θα έχουν προτεραιότητα θα είναι εκείνα που μπορούν να αποδώσουν στο κεφάλαιο. Και όσα δε μπορούν, θα πρέπει οι όροι της σύμβασης να τα μετατρέψουν σε τέτοια.

Τεράστια επίπτωση έχουν οι Συμπράξεις και στις σχέσεις εργασίας των μηχανικών δημοσίων υπαλλήλων: η εργασία τους χάνει το τεχνικό της περιεχόμενο, που περνάει σε ιδιώτες. Για την πολιτική εξουσία το μέλλον των μηχανικών περιορίζεται σε αυτό του πρωτοκολλητή και όχι του τεχνικού υπεύθυνου για τα έργα, ως όφειλε. Χαρακτηριστικά η Ειδική Γραμματεία των ΣΔΙΤ υπάγεται στο Υπουργείο Οικονομικών, κατά την αντίληψη που θέλει τα δημόσια έργα υποκείμενα κυρίως στον οικονομικό σχεδιασμό, με απόν το τεχνικό σκέλος. Επιπλέον η εξαίρεση των έργων με ΣΔΙΤ από το ΠΔΕ, θα περιορίσει τους πόρους των επιδομάτων αυξημένης ευθύνης 6 και 7⁰/₀₀, ενώ η εξαίρεσή τους από κρατήσεις υπέρ ΤΣΜΕΔΕ, θα επιβαρύνει το ταμείο μας και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν άλλοθι για επαχθέστερες από τις σημερινές ασφαλιστικές ρυθμίσεις.

Οι επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο από τη θεσμοθέτηση των ΣΔΙΤ δεν είναι βέβαια μικρότερης σημασίας. Κρίσιμες για το κοινωνικό σύνολο υποδομές (δρόμοι, λιμάνια, δίκτυα ύδρευσης - αποχέτευσης, σχολεία, νοσοκομεία κλπ) θα περάσουν στην άμεση κατοχή τους από ιδιώτες, με αυξημένο κόστος χρήσης για τους πολίτες (όπως δείχνει η εμπειρία της Αττικής Οδού, του αεροδρόμιου Ελ Βενιζέλος ή της γέφυρας Ρίου) και ανασφάλεια για τη μελλοντική  τους λειτουργικότητα. Παράλληλα, στους ίδιους ανατίθεται και η φύλαξη, συντήρηση και καθαρισμός των έργων, που αφαιρείται από τις αντίστοιχες δημόσιες υπηρεσίες (ΟΤΑ, Υπουργεία) και αντί για υπάλληλους, θα έχουμε υπενοικίαση εργαζομένων με δουλοκτητικές σχέσεις εργασίας. Και φυσικά ο ιδιώτης κάτοχος του κτιρίου θα έχει λόγο για το τι χρήσεις μπορούν να υπάρχουν στο χώρο του. Δε φαντάζει πολύ μακρινό το σενάριο όπου ο ιδιοκτήτης θα επιβάλει το fast food της επιλογής του, θα νοικιάζει το κτίριο για σχολείο το πρωί και για κάτι άλλο το βράδυ, θα απαγορεύει εκδηλώσεις που δεν του είναι αρεστές, θα εγκαταλείπει τις φθορές ή δε θα προσφέρει επαρκή θέρμανση γιατί ακρίβυνε το πετρέλαιο. Όσο για μαθητικές κινητοποιήσεις ή καταλήψεις, με φύλαξη από σεκιουριτάδες-προστάτες της άγιας ιδιοκτησίας… ας μη συζητάμε καλύτερα.

Για όλα τα παραπάνω αλλά και για πολλά ακόμα, πιστεύουμε ότι η συγκεκριμένη και έμπρακτη εναντίωση των μηχανικών και ιδιαίτερα της ΕΜΔΥΔΑΣ στην πρώτη πιλοτική εφαρμογή των ΣΔΙΤ πρέπει να είναι άμεση και δυναμική. Οι δημοπρατήσεις των σχολείων δεν πρέπει να υλοποιηθούν. Και σε αυτό δεν πρέπει να είμαστε μόνοι μας. Πρέπει να ενημερώσουμε την κοινωνία για τις επιπτώσεις τους στην καθημερινότητα όλων μας, να απευθυνθούμε και σε άλλα σωματεία εργαζομένων που επηρεάζονται άμεσα από τα έργα αυτά (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ κ.ά.) και να διαμορφώσουμε ένα κοινό μέτωπο αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων έργων και υποδομών.

<<Αρχική Σελίδα