Μια ακόμα εκδικητική δίκη
Η δίκη-φιάσκο για τον ΕΛΑ, που κατέληξε στην καταδίκη τεσσάρων ανθρώπων, έδειξε πως το μόνο που εξαρθρώθηκε με επιτυχία ήταν η ελληνική δικαιοσύνη. Με ένα διάτρητο βούλευμα, με ανεπαρκή και ασύστατα στοιχεία, με όψιμες μαρτυρίες και με κάθε είδους δικονομικές ταχυδακτυλουργίες αναγκάστηκε, για να φτάσει στο ποθητό αποτέλεσμα, να καταπατήσει και την ισχύουσα από το 1910 διάταξη για την παραγραφή των αδικημάτων. Για την –πάση θυσία– «εξάρθρωση» του ΕΛΑ χρησιμοποιήθηκε ακόμη και η έννοια της συλλογικής ευθύνης για πράξεις που είχε τελέσει η οργάνωση, χωρίς να αποδεικνύεται από τη διαδικασία η εμπλοκή των συγκεκριμένων κατηγορούμενων σ’ αυτές.
Από
τις 9 Φλεβάρη, λίγους μήνες μετά το
πρωτόγνωρο για τα δικαστικά δεδομένα
γεγονός αυτό, γινόμαστε μάρτυρες της
δεύτερης «δίκης» για τον ΕΛΑ, που είναι
σίγουρο ότι θα αποδειχθεί λιγότερο
πειστική κι απ’ την πρώτη, και που
επιβεβαιώνει τη σύνδεση της ελληνικής
δικαιοσύνης με κάθε είδους διωκτικούς
μηχανισμούς. Πρόκειται για ένα ακόμη
επεισόδιο του δικαστικού σήριαλ που
εκτυλίσσεται εδώ και 3 χρόνια και το οποίο
θα ήταν απόλυτα γκροτέσκο αν δεν ήταν
πραγματικά επικίνδυνο για την ελευθερία
μας, τα δικαιώματά μας και τη δυνατότητα
να εκφραζόμαστε.
Καταζητείται επικίνδυνος τρομοκράτης:
ψηλός, αλλά ολίγον κοντός, 35άρης, αλλά και ολίγον μεσόκοπος,
μέλος του ΕΛΑ, της 17Ν, ξανά του ΕΛΑ, …της Αλ Κάιντα, της Χαμάς, και εν τέλει της Χαλιμάς
Φιγούρα-κλειδί στη δεύτερη αυτή δίκη ο συναγωνιστής μας Γιάννης Σερίφης. Μετά την αθώωσή του στη δίκη της 17Ν, ξανασύρεται στα δικαστήρια για συμμετοχή στον ΕΛΑ και για την έκρηξη στον Περισσό και το θάνατο του αστυνομικού Βέλιου, μαζί με άλλους πέντε “υπόπτους” στην υπόθεση, οι οποίοι όμως έχουν ήδη δικαστεί στην πρώτη (ανάμεσά τους και ο Μ. Κασσίμης που έχει αθωωθεί). Το κατηγορητήριο -ανυπόστατο και γεμάτο λογικούς ακροβατισμούς- στηρίζεται σε μια κατάθεση επιεικώς αμφιλεγόμενη που διαψεύδεται από αστυνομικό της Αντιτρομοκρατικής: ο (αυτόπτης) μάρτυρας είδε -τότε- άτομο ψηλό (1,80 μ.), 35 χρονών και -τώρα- αναγνωρίζει ότι το άτομο αυτό είναι ο Γ. Σερίφης, που έχει ύψος 1,60 μ., που τότε ήταν πάνω από 50 χρονών και που παρακολουθείται στενά διαρκώς από τη δεκαετία του 70!
Παράλληλα εκκρεμεί και η έφεση του εισαγγελέα Λάμπρου ενάντια στην -απαλλακτική για το Γ. Σερίφη- απόφαση του δικαστηρίου της 17Ν, ο οποίος αφού πρότεινε την αθώωση του Γ. Σερίφη, φέρεται να προσφεύγει για κακοδικία …εναντίον του εαυτού του!
Είναι προφανές πως κάποιοι …υπερατλαντικοί σύμμαχοι θέλουν με κάθε τρόπο το Γ. Σερίφη τουλάχιστον έγκλειστο, πως κάποιοι δεν μπορούν να χωνέψουν την παλιότερη και την πρόσφατη αθώωσή του, πως εννοούν (με κάθε μέσο) να τον εκδικηθούν για τους αγώνες του. Αυτή η πρωτοφανής ομηρία ενός αγωνιστή ταυτόχρονα από τη δικαστική και την εκτελεστική εξουσία και με την αγαστή σύμπνοια και ουσιαστική συμβολή μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ, έχει συμβολικό-ιδεολογικό, αλλά και σαφή πρακτικό στόχο: το Σερίφη ως φορέα συγκεκριμένων αριστερών και αναρχικών (επαναστατικών γενικά) ιδεών, αλλά και ως “επικίνδυνο” κοινωνικό αγωνιστή με έντονη συνδικαλιστική δράση στον εργασιακό του χώρο.
Είμαστε όλοι καταζητούμενοι
Όταν λοιπόν οι κοινωνικοί αγωνιστές βαφτίζονται “τρομοκράτες”, όταν η δαμόκλειος σπάθη της “τρομοκρατίας” βαραίνει πάνω απ τα κεφάλια όσων εξακολουθούν να μάχονται για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και δεν φοβούνται να φωνάξουν ενάντια στην αδικία και την εκμετάλλευση που βλέπουν γύρω τους, όσων ακόμα τολμούν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, δεν μπορούμε να μένουμε απλοί θεατές, ούτε να μας διακατέχουν σύνδρομα ενοχής ή ουδετερότητας (που έχουν ήδη στοιχίσει τόσο πολύ στις ελευθερίες που διεκδικούμε). Εξ άλλου ο επόμενος στόχος της τρομοϋστερίας των κρατικών μηχανισμών και των ΜΜΕ είμαστε εμείς, είναι ο κάθε ενεργός και μαχόμενος πολίτης, είναι τα δικαιώματα ολόκληρης της κοινωνίας, αυτή η ίδια η (αστική) νομιμότητα και οι αρχές του “Κράτους Δικαίου” που κατακτήθηκαν τα τελευταία 200 χρόνια.