ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ;

 

Σε κάθε επέτειο μας πληροφορούν ότι τη στιγμή της επίθεσης του τανκ ήμασταν, λέει, ένα τσαμπί γυναίκες κρεμασμένες στα κάγκελα της πόρτας, κάθε χρόνο και πιο πολλές, αλλά αυτό δεν μειώνει τη μοναξιά. Το γεγονός ότι ήμουν μόνη. Λουσμένη στα φώτα και τη σιωπή. Το γεγονός ότι ο καθένας μας έχει μέσα στην καρδιά των πιο συλλογικών γεγονότων το δικαίωμα στη μοναξιά και επίσης στην ανυπακοή.

Ανυπακοή πρώτα απέναντι σε ό,τι κουβαλά μέσα του. Ανυπακοή σε ό,τι ήταν από τότε, κι ας μην ξέραμε να το πούμε έτσι, μέσα στις όποιες, υπαρκτές και ανύπαρκτες οργανώσεις και ντιρεκτίβες, ένα στοιχείο politically correct. Και που συνεχίζει να σιγοκαίει στην ψυχή όσων τυχόν δεν έχουν αποφασίσει ακόμη, αν όλα του κόσμου τούτου είναι μάταια και πιο μάταιο από τα μάταια να σηκώνεις κεφάλι ή έστω να νομίζεις ότι σηκώνεις κεφάλι. Κεφάλι απέναντι στους καταπιεστές, απέναντι στους εξεγερμένους που κατάφεραν να γίνουν καταπιεστές χωρίς να παραιτηθούν από το ύφος του εξεγερμένου, κεφάλι τέλος, θα μιλήσω πιο πολύ σε λίγο, απέναντι στη ματαίωση και το πένθος, που μπορούν και αυτά να γίνουν προσωπεία της εξουσίας ή της υποταγής.

…. Δεν ξέρω αν ζει ή τι θα πει το Πολυτεχνείο ζει. Στο νου μου έρχεται η εικόνα του καραβιού και του καπετάνιου, που τον ρωτάει η γοργόνα αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Αν απαντήσει ανενδοίαστα ναι, συνεχίζει τη ρότα του απρόσκοπτα και πάει να πουλήσει την πραμάτεια του στο κοντινότερο λιμάνι. Αν πει όχι, θα φουντάρει. Αν διστάσει και σιωπήσει, τότε το πρόσωπο της Γοργόνας θα γίνει τρομακτικό γιατί θα είναι τρομαγμένο, τρομαγμένο από το ερώτημα που δεν διεκπεραιώνεται για τους τύπους, αλλά παραμένει βασανιστικά εκκρεμές, απαιτώντας κάτι πολύ πιο δύσκολο από λίγες λέξεις.

Από το κείμενο της Πέπης Ρηγοπούλου «Το Πολυτεχνείο ζει ή Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;»  (Αυγή 14/10/2004)

 

<<Αρχική Σελίδα