Αναδιάρθρωση των κλάδων του ΤΣΜΕΔΕ: Οι μηχανικοί …χτενίζονται

 

Το τελευταίο διάστημα το ασφαλιστικό βρίσκεται επί μακρόν στην επικαιρότητα μέσω δημοσιευμάτων στον τύπο, πλήθους ανακοινώσεων και δηλώσεων ποικίλης ύλης και προέλευσης. Το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί για το «άνοιγμα» του ασφαλιστικού (συνήθως το πρωί ανοίγει και το βράδυ κλείνει) δεν προοιωνίζεται τίποτα θετικό για τους πολίτες αυτής της χώρας. Οι επιταγές της ΕΕ, απ’ τη μια, είναι σαφείς και ξεκάθαρες: αύξηση των ορίων ηλικίας (μιλάνε τώρα και για 70 χρόνια), μείωση των συντάξεων και αύξηση των εισφορών. Το κράτος, απ’ την άλλη, είναι ο βασικός υπαίτιος για το «ελλειμματικό» ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα και όχι μόνο δεν έχει πρόθεση να αναλάβει το κόστος που του αναλογεί, αλλά φαίνεται πρόθυμο και να ευθυγραμμιστεί στην κατεύθυνση της περαιτέρω δυσμενοποίησης των όρων ασφάλισης.

Η ανασφάλεια που δημιουργεί στους εργαζόμενους η προοπτική αυτή αγγίζει και τους μηχανικούς, οι οποίοι όμως δεν έχουν κατορθώσει ως κλάδος ούτε καν να προωθήσουν το κοινό πλαίσιο διεκδίκησης για την Αναδιάρθρωση των κλάδων του ΤΣΜΕΔΕ, που είχε αποφασιστεί από την Αντιπροσωπεία πριν από δύο ακριβώς χρόνια. Η απόφαση αυτή, που πάρθηκε με καθυστέρηση μιας δεκαετίας, αφορούσε την επίλυση εσωτερικών προβλημάτων του Ταμείου και διασφάλιζε την ισορροπία μεταξύ όλων των κατηγοριών των ασφαλισμένων, επιτυγχάνοντας τη μέγιστη δυνατή ενότητα του συνόλου των διπλωματούχων μηχανικών απέναντι στις όποιες προθέσεις της Πολιτείας για δυσμενείς παρεμβάσεις. Σήμερα λοιπόν, που επίκειται η κατεδάφιση κι αυτού του ισχνού ασφαλιστικού πλέγματος, οι μηχανικοί σφυρίζουν αδιάφορα.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Γιατί υπάρχουν οι γνωστοί πονηροί, που έχοντας άλλα σχέδια για το χαρακτήρα του Ταμείου, ακυρώνουν κάθε σχετική προσπάθεια, συνεπικουρούμενοι δυστυχώς και από τους «συνήθεις» αφελείς. Στη δεύτερη αυτή κατηγορία βρίσκονται και οι συνάδελφοι της Πανεπιστημονικής, που φαίνεται ότι έχουν αναλάβει «εργολαβικά» όλη τη βρώμικη δουλειά στο θέμα αυτό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της «εν τη αφελεία» υπονομευτικής στάσης τους, ένα πρόσφατο κείμενό τους στο Ε.Δ. 2328/24-1-2005 ως «απάντηση» στη Συσπείρωση, όπου καταρχήν για μια ακόμα φορά χρησιμοποιούν την τακτική της διαστρέβλωσης. Συγκεκριμένα, γράφουν ότι «η Συσπείρωση ισχυρίζεται ότι η απόφαση της Α/ΤΕΕ έρχεται σε ρήξη με τον αντιασφαλιστικό νόμο Σιούφα επειδή (άκουσον-άκουσον) το βασικό χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου νόμου είναι ο διαχωρισμός σε νέους και παλιούς ασφαλισμένους», ενώ το κείμενό μας στο οποίο αναφέρονται λέει κατά λέξη: «Όμως, η απόφαση της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ προβλέπει τη θέσπιση ενιαίων κανόνων ασφάλισης για το σύνολο του ασφαλιζόμενου πληθυσμού, επιτυγχάνοντας την πλήρη κατάργηση του διαχωρισμού σε «παλαιούς» και «νέους» (μετά την 1.1.1993) ασφαλισμένους, που ήταν μία από τις βασικές αρχές και επιδιώξεις του αντιασφαλιστικού Ν.2084/93 (νόμος Σιούφα)». Σε άλλη αποστροφή δέχονται στο κείμενό τους ότι με την απόφαση της Α. καταργείται η διάκριση σε «παλαιούς» και «νέους», αλλά ισχυρίζονται ότι η κατάργηση γίνεται «στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του εισπρακτικού, ανταποδοτικού, ιδιωτικοοικονομικού χαρακτήρα του ΤΣΜΕΔΕ». Μπορούν άραγε οι συνάδελφοι της Πανεπιστημονικής να εξηγήσουν σε κάποιον λογικά σκεπτόμενο –που έχει και κάποια σχέση με αριθμούς– με ποιον τρόπο η βελτίωση της ασφάλισης των νέων, που σήμερα πληρώνουν τις ίδιες εισφορές με τους παλιούς για να πάρουν περίπου τη μισή σύνταξη, θα ενισχύσει τον ιδιωτικοοικονομικό χαρακτήρα του Ταμείου; Επιτέλους, ας καταλάβουν οι συνάδελφοι ότι με τις λαθροχειρίες στα κείμενα των άλλων και τους λογικούς ακροβατισμούς όχι μόνον δεν προωθούν στο χώρο των μηχανικών τις γενικότερες πολιτικές θέσεις του ΚΚΕ για το ασφαλιστικό αλλά το αντίθετο, εκτίθενται πολιτικά και απομονώνονται, ταυτιζόμενοι με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις του ΤΕΕ.

Η Συσπείρωση είναι υπερήφανη για την καθοριστική συμβολή της στη διαμόρφωση μιας κοινής στάσης των μηχανικών απέναντι στα ασφαλιστικά τους προβλήματα, καθώς και στη λήψη από την Αντιπροσωπεία του ΤΕΕ της απόφασης για την Αναδιάρθρωση των Κλάδων του ΤΣΜΕΔΕ, με την οποία:

·        Αποσαφηνίζεται ότι το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης και Προστασίας του ΤΣΜΕΔΕ παραμένει δημόσιο και στηρίζεται στην αρχή της αλληλεγγύης μεταξύ των γενεών και των διαφόρων επαγγελματικών κατηγοριών των ασφαλισμένων.

·        Το ασφαλιστικό πλαίσιο του ΤΣΜΕΔΕ γίνεται πλήρες, με την ίδρυση Κλάδου Προνοιακών Παροχών του οποίου η κύρια δραστηριότητα θα είναι η αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας, ιδιαίτερα των νέων μηχανικών.

·        Επιτυγχάνεται η κατάργηση του διαχωρισμού σε «παλαιούς» και «νέους» (μετά την 1.1.1993) ασφαλισμένους με τη θέσπιση ενιαίων κανόνων ασφάλισης για το σύνολο του ασφαλιζόμενου πληθυσμού και αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της μη ασφάλισης στα Ταμεία του Δημοσίου των «νέων» ασφαλισμένων μηχανικών δημοσίων υπαλλήλων.

·        Κατοχυρώνεται ότι ο ΕΛΠΠ αποτελεί Κλάδο Κύριας Σύνταξης και εξασφαλίζεται η βιωσιμότητά του.

·        Προβλέπεται εργοδοτική εισφορά για τους μισθωτούς των 2 Κλάδων της Κύριας Σύνταξης (και του Κύριου και του Ειδικού Λογαριασμού).

·        Προβλέπεται κρατική συμμετοχή για όλους τους ασφαλισμένους («παλαιούς» και «νέους») των 2 Κλάδων της Κύριας Σύνταξης.

Είναι αναγκαίο, κατά τη γνώμη μας, να επισημανθεί η ενιαία εσωτερική λογική της απόφασης και το αδιαίρετο των όσων αυτή περιλαμβάνει, στοιχεία που της δίνουν τη δυναμική που είναι απαραίτητη για την υλοποίησή της.

Αν οι μηχανικοί δεν κατορθώσουν να συνταχθούν όλοι πίσω από το αίτημα για τη νομοθέτηση της απόφασης αυτής, ώστε να γίνει πράξη, θα έχει αποδειχτεί ότι είναι ανίκανοι να υπερασπιστούν το Ταμείο τους και τα αυτονόητα δικαιώματά τους. Τότε βέβαια δεν υπάρχει καμία ελπίδα για την αντιμετώπιση και των υπολοίπων μεγάλων ζητημάτων του Ταμείου, όπως η ριζική αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας, η χωρίς ρίσκα αξιοποίηση των αποθεματικών, η έμπρακτη αντιμετώπιση της διαφυγής των πόρων, η θεσμοθέτηση εργοδοτικής εισφοράς στα δελτία παροχής υπηρεσιών, κλπ. Ακόμα περισσότερο, δεν πρόκειται οι μηχανικοί να μπορέσουν να συνταχθούν με τους υπόλοιπους εργαζόμενους για την απόκρουση της επερχόμενης συρρίκνωσης των κοινών ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων.

Και τότε οι γνωστοί πονηροί θα έχουν πετύχει πλήρως το σκοπό τους.

<<Αρχική Σελίδα