Όταν ο αλαζονικός λόγος που παράγει η εξουσία, ο λόγος αυτός που αυτοπροσδιορίζεται ως εκσυγχρονιστικός και ορθολογιστικός, γίνεται αποδεκτός από μια κοινωνία που βιώνει καθημερινά τη διαφθορά των μηχανισμών που την στηρίζουν, η υποταγή έχει υποκαταστήσει την ελπίδα. Μιλάμε για μια κοινωνία αποσαθρωμένη, με διαπλεκόμενες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους μη έχοντες και τους κατέχοντες, όπου το μάρκετιγκ έχει υποκαταστήσει την πολιτική, τα ΜΜΕ τα κόμματα και ο φόβος το διάλογο. Σ' αυτή την κοινωνία, ο κ. Καθηγητής, ένας ασήμαντος αχυράνθρωπος των Βρυξελών, ενσαρκώνει τη ζυγοσταθμισμένη προσωπικότητα του ηγέτη που αντιστοιχεί στα κελεύσματα της νέας τάξης πραγμάτων, ένας πρώην "κύριος Τίποτα" επιβάλλεται - με υπερκομματική συναίνεση - ως το όραμα του μελλοντικού χαρισματικού σωτήρα, ενώ κάποιος άλλος υπερκομματικός κύριος, που δεν μπόρεσε να εκλεγεί ούτε βουλευτής στο χωριό του, είναι εδώ και καιρό ο ανώτατος άρχοντας της Χώρας. Είναι τα πρόσωπα της νέας εξουσίας, μιας εξουσίας που έχει την άνεση να οργανώνει, ακόμα και στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, φιέστες για την υποδοχή των Ολυμπιονικών, αντάξιες με αυτές που οργάνωνε η Χούντα για την "πολεμική αρετή των Ελλήνων", ή να εορτάζει τη λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου! Κάτι συμβαίνει λοιπόν, στη χαμένη Ατλαντίδα που ζούμε.