... εκεί που δε μας προσδιορίζουν οι "φόβοι" τους

Δε μιλάμε για την εικονική πραγματικότητα που διαμορφώνουν - χωρίς πραγματικό αντίπαλο - οι μηχανισμοί χειραγώγησης. Ούτε αποδεχόμαστε τα διλήμματα που αυτοί αναδεικνύουν στα πλαίσια και τις ιεραρχήσεις που επιβάλλει το κράτος. Μιλάμε για την άλλη πλευρά του φεγγαριού. Εκεί που δε μας προσδιορίζουν οι φόβοι και οι ανησυχίες που καλλιεργούν αυτοί οι μηχανισμοί:

• Εκεί που εκμηδενίζονται οι φόβοι για την πορεία της "εθνικής" οικονομίας, γιατί γνωρίζουμε ότι ακόμα και το γιαουρτάκι που τρώμε δεν έχει πατρίδα, είναι προϊόν υπερεθνικών. Γιατί "ανάπτυξη" σημαίνει πλήρη κυριαρχία των νόμων της αγοράς πέρα και πάνω από σύνορα. Ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία αυτοπεριορίζεται στην οργάνωση του τζόγου απ΄ το χρηματιστήριο ως τα καζίνα και το ξυστό, ενώ παράλληλα διευρύνεται στην καταστολή των κατακτήσεων των δυνάμεων της εργασίας, καταργώντας και τα τελευταία απομεινάρια κοινωνικής πρόνοιας. Γιατί γνωρίζουμε ότι η αναγκαία αύξηση των λογιστικών μέσων όρων και των δεικτών τους, σημαίνει αύξηση της ψαλίδας, αύξηση της ανεργίας, συμπίεση της μισθωτής εργασίας. Είναι η "ανάπτυξη" που τους πηγαίνει μπροστά προς τη νέα χιλιετία, αλλά εμάς μας γυρίζει εκατό χρόνια πίσω, στην εποχή της διεκδίκησης του "οκτάωρου".
  
• Εκεί που γελοιοποιούνται οι αναζητήσεις για "εθνικά" υπερήφανες πολιτικές και οι σχετικές επικλήσεις στους εθνικούς κινδύνους, όταν γνωρίζουμε ότι ακόμα και τα σκουπίδια μας δεν μπορούμε να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε, γιατί και αυτά ακόμα υπόκεινται στον έλεγχο της Ε.Ε. Γιατί ξέρουμε ότι ο πραγματικός "εχθρός", αυτός που τον βρίσκουμε καθημερινά μπροστά μας, είναι εδώ.
  
• Εκεί που αντιστρέφονται οι ανησυχίες μας για την εγκληματικότητα των Αλβανών λαθρομεταναστών και των Τσιγγάνων, για το κακό που κάνουν στη κοινωνία "μας" οι κινητοποιημένοι αγρότες, οι καθηγητές, οι λιμενεργάτες. Ανησυχούμε πραγματικά για το χειραγωγημένο "κοινωνικό αυτοματισμό" που λειτουργεί κατασταλτικά απέναντι σε κάθε διαφορετικότητα, στο όνομα μιας ισοπεδωτικής κοινωνικής συνοχής που έχει ανακατέψει όλα τα χρώματα, για να καταλήξει σε εκείνο το γκρίζο φόντο που περιβάλλει κάθε πτυχή της καθημερινότητά μας.
  

Για αυτούς όμως που δε βολεύονται μέσα σε τούτη τη μουντή πραγματικότητα, που αμφιβάλλουν για τις "ιστορικές αναγκαιότητες" και τις "αντικειμενικές" συνθήκες που την προσδιορίζουν, που οραματίζονται μια άλλη κοινωνία, το ζητούμενο είναι η ανατροπή της συναίνεσης στις επιταγές της αναδιάρθρωσης. Της συναίνεσης που οργανώνει το κράτος μοιράζοντας εξίσου τις ευθύνες σε όλους μας. Μιας συναίνεσης που είναι αποδεκτή από το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων, αλλά δυστυχώς και από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.

Προηγούμενη σελίδα

Αρχική σελίδα