Μέσα σε όλα
αυτά, νέες εκλογές στο ΤΕΕ. Πού
ήμασταν τρία χρόνια πριν και τι
έχει αλλάξει στο μεταξύ εδώ μέσα;
Για τους μισθωτούς μηχανικούς, τους
ιδιωτικούς και τους δημόσιους, για
τους ελεύθερους επαγγελματίες του
δωδεκάωρου, για τους ανέργους και
τους ετεροαπασχολούμενους, το ΤΕΕ
αποτελούσε ξένο σώμα, αν δε γινόταν
υπονομευτής των μαζικών αγώνων και
της αγωνίας για τη δική τους
πραγματικότητα.
Ήταν, καταρχήν, το ΤΕΕ τεχνικός
σύμβουλος του κράτους, τεχνοκρατικός
απολογητής των ευρύτερων
κυβερνητικών επιλογών. Κατ' αυτόν
τον τρόπο εξασφάλιζε τους δοτούς
πόρους και τις εξουσίες του. Ήταν το
ΤΕΕ της συναίνεσης στο κλείσιμο των
προβληματικών και στις απολύσεις,
της συμφωνίας στις
ιδιωτικοποιήσεις μεγάλων και
μικρών δημόσιων επιχειρήσεων, της
υποστήριξης απαράδεκτων, από
περιβαλλοντική και οικονομική
άποψη, έργων, από την εκτροπή του
Αχελώου μέχρι την καταστροφή του
Πάρκου της Ελευθερίας.
Από την άλλη, είναι σε όλους γνωστό -
αλλά όχι από όλους παραδεκτό - ότι ο
χώρος των μηχανικών παρουσιάζει
έντονες ταξικές διαστρωματώσεις.
Το ΤΕΕ, όχι μόνο συνέβαλε
αποφασιστικά στην εμπέδωση και τη
διεύρυνση τέτοιου τύπου αντιθέσεων,
υποκλινόμενο στους εργολάβους,
στην αντιπαροχή, στους φραγμούς που
ορθώνει η ληστρική ασφαλιστική
νομοθεσία, ή με τη χρόνια
κωλυσιεργία του για τη δημιουργία
Ταμείου Ανεργίας, αλλά προβάλλει
στην ελληνική κοινωνία - και στα
μέλη του - το μύθο του "ενιαίου
στρώματος των μηχανικών", που
δήθεν τους ενώνει η κατοχή της
επιστήμης και της τεχνικής. Αυτός
ακριβώς ο μύθος κάνει χρήσιμο το
ΤΕΕ στους διαχειριστές της
κρατικής πολιτικής. Τα
ανταλλάγματα που εξασφαλίζει το
ΤΕΕ, ενεργοποιώντας αυτό το μύθο
για να παρέχει τις υπηρεσίες του,
είναι επίσης γνωστά : Διαχείριση
τεράστιων οικονομικών
προγραμμάτων, συνεχής
παραδιοικητική παρουσία στη
διαμόρφωση της ασκούμενης
οικιστικής και βιομηχανικής
πολιτικής και στοργική περιβολή
των ηγετικών στελεχών του με
οικονομικές και πολιτικές
εξουσίες.