Η κυβέρνηση,
που πρόσφατα ψήφισε το νέο "ενιαίο"
μισθολόγιο, εδώ και καιρό, στα
πλαίσια της ιδιωτικοποίησης του
δημόσιου τομέα και της σύνδεσης
μισθού με την παραγωγικότητα, έχει
ήδη προχωρήσει και στο δημόσιο
τομέα στην ατομική
διαπραγμάτευση της εργασίας. Οι
μηχανικοί του δημοσίου θίγονται
από το νέο μισθολόγιο πολύ
περισσότερο από άλλα κοινωνικά
στρώματα του δημόσιου τομέα, όπως
οι καθηγητές. Γιατί όμως δεν
αντιστάθηκαν με τον ίδιο τρόπο; Το
πρόβλημα δε βρίσκεται μόνο στο πόσο
οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες
είναι όργανα του κρατικού
συνδικαλισμού και ένας πρώην
απεργοσπάστης είναι πρόεδρος της
ΕΜΔΥΔΑΣ. Οι αντίστοιχες
συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν έχουν
καταγραφεί στην ιστορία αυτού του
χώρου ως αξεπέραστο εμπόδιο για την
ανάπτυξη αγωνιστικού κινήματος. Η
βασική πλευρά του προβλήματος
είναι αλλού. Λόγω της θέσης που
κατέχουν στον κρατικό μηχανισμό,
βρίσκονται στην καρδιά αυτού του
εκσυγχρονισμού και είναι από τους
πρώτους που έχουν υποστεί τις
συνέπειες. Ήδη έχει καταγραφεί για
μια μερίδα μηχανικών του δημοσίου η
συμμετοχή στο βόλεμα, που παράγεται
από την άκρατη αναζήτηση των
"νέων" όρων εργασίας που
προσφέρει το κράτος. Έξω και πέρα
από μισθολόγια, με όρους
"ατομικής" διαπραγμάτευσης, με
πρόσθετες αμοιβές, νόμιμες ή
παράνομες. Και δυστυχώς, το
μεγάλωμα της ψαλίδας προσδίδει
χαρακτηριστικά που αρχίζουν πια να
σημαδεύουν την κοινωνική
συγκρότηση αυτού του χώρου.
Ήρθε η στιγμή να αρχίσουμε να
μιλάμε για μηχανικούς δύο
τουλάχιστον ταχυτήτων στο δημόσιο
τομέα. Αυτές είναι οι πραγματικές
διαχωριστικές γραμμές στους
μηχανικούς του δημοσίου και όχι
εκεί που τις μετατοπίζει η όξυνση
της αντίθεσης ανάμεσα στην ΕΜΔΥΔΑΣ
και τους μηχανικούς της
εκπαίδευσης. Μιας αντίθεσης που
γίνεται και αντικείμενο
εκμετάλλευσης από τις ηγετικές
μερίδες του ΤΕΕ, οι οποίες- με κοινή
συναίνεση των αντιμαχόμενων -
υποδύονται το ρόλο του Πόντιου
Πιλάτου. Η δυναμική του χώρου των
μηχανικών της εκπαίδευσης
οφείλεται στο ότι η θέση που
κατέχουν στο κράτος τους προσφέρει
πολύ λιγότερες ευκαιρίες για
ατομική διαπραγμάτευση της
εργασίας και όχι στις μισθολογικές
διαφορές που έχουν από τους άλλους
μηχανικούς του δημοσίου. Διαφορές,
που άλλωστε ισοπεδώθηκαν ή και ίσως
να αντιστρέφονται πρόσφατα με το
νέο μισθολόγιο.
Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα,
είναι αρκετά συζητήσιμο, αν οι
διεκδικήσεις κάποιων επιδομάτων
που καταργήθηκαν ή ακόμα και
υπογραφής στο μέλλον συλλογικών
συμβάσεων, μπορούν να αποτελέσουν
σήμερα τους υλικούς όρους
συγκρότησης για μια αυτόνομη
παρουσία και παρέμβαση όλου του
χώρου των μηχανικών που εργάζονται
στο δημόσιο. Ίσως είναι ανάγκη να
λυθεί πρώτα στο εσωτερικό του το
ζήτημα με ποιους θα πάμε και ποιους
θα αφήσουμε.