ΤΟ ΑΝΑΣΦΑΛΕΣ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ

Ήδη πριν τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές ήταν γνωστό ότι η νέα κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα - και εκτός του ενδεχόμενου μιας ριζικής ανατροπής των πολιτικών συσχετισμών - θα προχωρούσε σε γενναία αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος.

Σήμερα έχει ανατεθεί σε βρετανικό αξιολογητικό οίκο η διαμόρφωση σχετικών προτάσεων και το πόρισμα αναμένεται στις αρχές του επόμενου έτους, οπότε και θα ξεκινήσει τυπικά ο κοινωνικός διάλογος.

Η επιλογή πάντως από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του άλλοτε οικονομικού συμβούλου του πρωθυπουργού καθηγητή Τάσου Γιαννίτση για την ηγεσία του Υπ. Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Οι θέσεις του, συγκλίνουσες με τις απόψεις του καθηγητή Γιάννη Σπράου, που η δημοσιοποίησή τους είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις πριν από δύο χρόνια, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζομένων και με την έννοια του κοινωνικού κράτους.

Το τοπίο, μέσα στο οποίο θα συντελεστούν οι αλλαγές, διαμορφώνεται από την ένταση του οικονομικού ανταγωνισμού, την επιδίωξη του κεφάλαιου να εξασφαλίσει “στρατηγικά αποθέματα”, την πίεση των εργοδοτών για μετακύλιση του μη μισθολογικού κόστους (εργοδοτικές εισφορές) στους εργαζόμενους και την πορεία των αγορών, στις οποίες θα καταλήξει μεγάλο μέρος των χρημάτων των ασφαλισμένων.

Γεύση άλλωστε της επικείμενης μεταρρύθμισης έχουμε ήδη πάρει από το ’92 με τον αντιασφαλιστικό νόμο 2084 της Ν.Δ., ο οποίος για τους νέους ασφαλιζόμενους ανέβασε το όριο ηλικίας κατοχύρωσης συνταξιοδοτικού δικαιώματος στα 65 χρόνια, αύξησε δραματικά τις εισφορές και μείωσε τις συντάξεις.

Ο χαρακτήρας της ΠΑΣΟΚικής μεταρρύθμισης δε θα διαφέρει (άλλωστε το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση εφάρμοσε κατά γράμμα το νόμο) τις δε αλλαγές φαίνεται ότι θα καθορίσουν οι εξής κατευθύνσεις:

• Αλλαγή του χαρακτήρα τμήματος του συστήματος εισφορών - παροχών από δημόσιο και αναδιανεμητικό σε ιδιωτικό και ανταποδοτικό. Αυτό σημαίνει τη συρρίκνωση του κρατικού πλέγματος προστασίας των εργαζομένων και τη μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης σε σύστημα ιδιότυπης ιδιωτικής αποταμίευσης, όπου οι οικονομικά αδύναμοι να εισφέρουν καταδικάζονται σε γλίσχρες συντάξεις.

• Περιορισμός του αριθμού των συνταξιοδοτούμενων μέσω αύξησης του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση. Πιθανολογείται η μετάθεση του ορίου στα 67 χρόνια, ενώ είναι βέβαιη η κατάργηση των ενδιάμεσων ορίων, που είχε θέσει ο νόμος του ’92 ως μεταβατικών.

• Περαιτέρω περιορισμός του ύψους των συντάξεων μέσω της επιβολής άνω ορίου (πλαφόν), αλλά κυρίως με αλλαγή του τρόπου υπολογισμού τους.

• Μείωση των εργοδοτικών εισφορών έως και πλήρη κατάργησή τους για τις κατηγορίες ανέργων που προσλαμβάνονται με ειδικά προγράμματα απόκτησης επαγγελματικής εμπειρίας. Σήμερα ήδη το 2% των εργαζομένων (31.000 θέσεις εργασίας) απασχολείται μ’ αυτόν τον τρόπο, στερούμενο νομίμως κάθε ασφαλιστικής κάλυψης(!!)

• Ενοποίηση και συγχώνευση των ασφαλιστικών φορέων σε ολιγάριθμες κατηγορίες, χωρίς όμως ν’ αποσαφηνίζεται, αν η ρύθμιση αυτή - που θεωρητικά κινείται σε σωστή κατεύθυνση ορθολογικοποίησης του συστήματος - δε θα σημάνει και την εξομοίωση προς τα κάτω, δηλ. την υποβάθμιση των λεγόμενων ευγενών Ταμείων. Πρόσφατο παράδειγμα η απόπειρα υπαγωγής των τραπεζοϋπαλλήλων στο Ι.Κ.Α. με άδηλο το μέλλον της περιουσίας των επιμέρους ειδικών Ταμείων τους.

• Απελευθέρωση των αποθεματικών των Ταμείων προς επενδύσεις στη χρηματαγορά, δηλ. προς επενδύσεις υψηλού κινδύνου. Οι πιέσεις της αγοράς για άρση των ισχύοντων περιορισμών και για μεγαλύτερη ευελιξία στη διαχείριση της πίτας των 4τρις της κινητής περιουσίας των ασφαλιστικών οργανισμών, πληθαίνουν. Μήπως τελικά τα αποθεματικά των Ταμείων είναι η σωτήρια λύση για την κατρακύλα του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών, με λίγα λόγια πάλι τα λεφτά του κοσμάκη;

Επόμενη Σελίδα >>