Ο απασχολήσιμος μηχανικός του δελτίου...
Στο δυσμενές οικονομικά περιβάλλον που διαμορφώνεται, το ποσοστό της αμοιβής της εργασίας μειώνεται για όλες τις βαθμίδες των πραγματικά εργαζομένων. Η κοινωνική θέση των μηχανικών μεταβάλλεται και η εξαρτημένη σχέση εργασίας όλο και περισσότερο αναδεικνύεται ως η κυρίαρχη μορφή άσκησης του επαγγέλματος. Εδώ η ελαστικότητα στα ωράρια, στις αποδοχές και στο αντικείμενο απασχόλησης, καθώς και η αυθαιρεσία στις απολύσεις εργασιακές συνθήκες που χαρακτήριζαν πάντα το χώρο μας καθορίζουν πλέον σταθερά την υπαλληλική σχέση.
Οι υπάλληλοι μηχανικοί, με τον τίτλο του συνεργάτη και το Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών ανά χείρας, τροφοδοτούν τα κέρδη του "συνάδελφου" εργοδότη. Οι περισσότεροι, και ιδιαίτερα οι νέοι, δεν εντάσσονται σε κανένα νομότυπο εργασιακό καθεστώς. Οι συλλογικές συμβάσεις είναι ανύπαρκτες, ενώ αντίθετα ενσκήπτουν νέες μορφές άτυπων ατομικών συμβάσεων, που νομιμοποιούν τις όποιες πρόσφορες στον εργοδότη μορφές απασχόλησης και επιβάλλονται επί ποινή απόλυσης. Επιπλέον η είσοδος των νέων τεχνολογιών επιδεινώνει τη θέση του εργαζόμενου μηχανικού, καθώς "εργαλειοποιούνται" όλο και περισσότερο οι ικανότητές του, ενώ τεμαχίζεται, χρονομετράται και εντατικοποιείται η εργασία του. Το πρόβλημα της ανεργίας και η ετεροαπασχόληση συμπληρώνουν την εικόνα της πιεστικής κατάστασης που αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοι, αρκετοί από τους οποίους εξωθούνται εκτός επαγγέλματος.
Οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται απέναντι σ' αυτήν την πραγματικότητα είναι κατώτερες των περιστάσεων. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο δυσμενή για τα λαϊκά στρώματα συσχετισμό δυνάμεων.
Η υιοθέτηση συλλογικών πρακτικών και η αντίληψη κοινότητας συμφερόντων με άλλα εργαζόμενα στρώματα δεν αποτελούν σήμερα αυτονόητες πρακτικές, πόσο μάλλον για στρώματα όπως αυτό των μηχανικών. Αντίθετα πρόσκαιρες δικλείδες εκτόνωσης του εργασιακού αδιεξόδου, αλλά και ιδεολογίες κοινωνικής ανόδου, για τους περισσότερους φαντασιακές, ωθούν συχνότερα στην υιοθέτηση ατομικών πρακτικών.
Ο κατακερματισμός του στρώματος των μηχανικών σε διάφορους εργασιακούς χώρους και κλάδους (μελέτες, κατασκευές, βιομηχανία, υπηρεσίες, εμπόριο, πωλήσεις) δημιουργεί μια πρόσθετη δυσκολία στην απεύθυνση με έναν ενιαίο τρόπο και στην ανάπτυξη συλλογικοτήτων και αγωνιστικών πρακτικών. Γι' αυτό είναι σημαντική κάθε προσπάθεια συγκρότησης μιας συνδικαλιστικής παρέμβασης με υποκείμενο τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, σε συμμαχία και με τα άλλα πληττόμενα τμήματα των μηχανικών.