1) Η οικονομική συμπίεση του κόστους εργασίας μέσω της διαρκούς λιτότητας, της κατάργησης μισθολογικών οικονομικών και κοινωνικών κατακτήσεων.

2) Η τεράστια αύξηση της ανεργίας και η μονιμοποίησή της σε διψήφια ποσοστά, μόνιμη απειλή για κάθε εργαζόμενο.

3) Η ραγδαία αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας μέ την εισαγωγή νέων τεχνολογιών,νέων συστημάτων οργάνωσης της εργασίας και η μαζική κατάργηση θέσεων εργασίας σε πολλούς “μη παραγωγικούς” τομείς.

4) Η επαναφορά μορφών υπερεκμετάλλευσης τμημάτων των εργαζομένων (μετανάστες) και η αύξηση του χρόνου εργασίας (αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, κατάργηση 8ώρου).

5) Η ριζική αναδιοργάνωση της εργασίας με την κατάργηση του σταθερού και ίσου για όλους ωραρίου και η οργάνωση της σε ένα μοντέλο ελαστικής προσαρμογής του εργάσιμου χρόνου στις πλήρεις και απόλυτες ανάγκες της εργοδοσίας. Η τηλεεργασία, η ατομική συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία, η γενίκευση της μερικής απασχόλησης, η κατάργηση της διάκρισης εργάσιμου και ελεύθερου χρόνου σηματοδοτούν την πορεία αυτή.

6) Η επίθεση στα συνδικάτα και σε κάθε μορφή συλλογικής εκπροσώπησης κοινωνικών συμφερόντων των εργαζόμενων τάξεων. Η τάση κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και η επαναφορά της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

7) Η συστηματική επίθεση σε κάθε συλλογικό απελευθερωτικό όραμα και εναλλακτική πολιτική πρόταση και ιδεολογία και η μονοδιάστατη προβολή των καθεστωτικών ιδεολογημάτων και του κυνικού ατομισμού.

Στις παραπάνω πολιτικές θεμελιώνεται η ιλιγγιώδης αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων σε όλους τους τομείς τα τελευταία χρόνια τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στα πλαίσια του Ο.Ο.Σ.Α. η Ελλάδα, μετά τις Η.Π.Α., ήταν η δεύτερη σε κερδοφορία χώρα για το 1998 ενώ όλα δείχνουν ότι τα τελευταία χρόνια αυτή θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Είναι φανερό ότι η αύξηση της κερδοφορίας και της παραγωγικότητας των εργαζομένων, η αύξηση του Α.Ε.Π. αλλά και οι εισροές των κοινοτικών κεφαλαίων της τελευταίας δεκαετίας ευνόησαν μονοσήμαντα το κεφάλαιο. Στον αντίποδα των εξελίξεων αυτών που μια σειρά δείκτες “ανθίζουν” συσκοτίζοντας την ταξική σημασία αυτού του μοντέλου ανάπτυξης οι σημαντικότεροι κοινωνικοί δείκτες που αφορούν την ανεργία, την αναδιανομή του εισοδήματος, τις συνθήκες ασφάλισης και την ανάπτυξη του ελεύθερου χρόνου υποβαθμίζονται διαρκώς. Τις εξελίξεις αυτές εύκολα μπορεί κανείς να συνοψίσει στο δίπτυχο υπέρογκα κέρδη για το κεφάλαιο - οικονομικές και κοινωνικές θυσίες για τους εργαζόμενους.

Επόμενη Σελίδα >>