Για την αντιστροφή αυτής της πραγματικότητας δεν αρκούν τα λόγια τα ωραία, τα μεγάλα. Αυτά τα αφήνουμε στους μηχανισμούς εκείνους που επιφυλάσσοντας στον εαυτό τους το ρόλο του διαμεσολαβητή, αυτοϊκανοποιούνται αρθρώνοντας ένα λόγο στο όνομα κάποιων άλλων, με προγράμματα, πολιτικές και στρατηγικές. Που η δική τους όμως πράξη τους οδηγεί, είτε στο περιθώριο των κοινωνικών αγώνων, είτε στις αγκάλες του κράτους. Είδαμε στην κατάντια της καθεστωτικής Αριστεράς τι σημαίνουν όλα αυτά. Είδαμε, ότι τα "προγράμματά" των κομμάτων της δεν έχουν κανένα αντίκρισμα την κοινωνία, τους εξασφαλίζουν όμως πάντα μια θέση στο κλειστό παιχνίδι για το μοίρασμα και τη νομή της εξουσίας. Είδαμε σε περιόδους που η κοινωνική αντιπαλότητα δεν καταγράφεται στην πολιτική σκηνή, να αναδεικνύονται διάφοροι σαν τον Ανδρουλάκη ή τη Δαμανάκη, ως οι αξιόπιστοι και φερέγγυοι συνομιλητές στον κοινωνικό "διάλογο" που οργανώνει το κράτος με τον ίδιο του τον εαυτό. Μερικές φορές όμως, όταν τα πελάγη της κοινωνικής πραγματικότητας ανταριάζουν από ανέμους που λυσσομανάνε, όταν οι μάζες βγαίνουν στο προσκήνιο, όπως συνέβη πρόσφατα με τους αγρότες και τους καθηγητές, όλοι αυτοί χάνουν τη μιλιά τους. Σε αυτό το "διάλογο", που δε διεξάγεται μπροστά στον φακό των καναλιών αλλά στα πεδία των κοινωνικών αγώνων, δυστυχώς δεν έχουν καμιά θέση.