Μια βασική
πλευρά της αναδιάρθρωσης του
δημόσιου τομέα - του εκσυγχρονισμού
αυτού που γίνεται στο όνομα της
"αποτελεσματικότητας" και της
αύξησης της "παραγωγικότητάς"
του - είναι η τρομακτική ανάπτυξη
των παρα-κρατικών μηχανισμών. Και
πολλά λουλούδια έχουν ανθίσει από
αυτή την πολιτική. Από απλές
επιτροπές, ως τους project managers και τις
ερμαφρόδιτες εκείνες εταιρείες,
που χρηματοδοτούνται από τους
δημόσιους λογαριασμούς αλλά
λειτουργούν με "ιδιωτικό"
δίκαιο. Και σ' όλα αυτά τα νέα
λουλούδια, μεταβιβάζονται πάγιες
λειτουργίες και αρμοδιότητες της
διοίκησης κάτω από καθεστώς
αδιαφάνειας και έλλειψης
οποιουδήποτε ελέγχου, εκτός από τον
άμεσο έλεγχο της πολιτικής
εξουσίας. Είναι τυφλά όργανά της. Η
κυριαρχία των νόμων της αγοράς
σημαδεύει πρώτα απ' όλα το ίδιο το
κράτος. Το ζητούμενο είναι να
"κυκλοφοράει" το δημόσιο
χρήμα, ξεπερνώντας ακόμα και τους
κανόνες που το ίδιο το κράτος έχει
θεσπίσει για τον εαυτό του.
Παράλληλα, όλο και πιο πολλά
ζητήματα μεταβιβάζονται στη
διακριτική ευχέρεια των
διοικητικών και παραδιοικητικών
μηχανισμών. Η "ατομική"
διαπραγμάτευση των συμφερόντων με
το ίδιο το κράτος, όχι μόνο μειώνει
το ρόλο των μηχανισμών της
εκπροσώπησης και διαμεσολάβησης
(κόμματα, συνδικαλισμός), αλλά
αποσαθρώνει κάθε συλλογική
προσπάθεια συγκρότησης κοινωνικών
συμφερόντων, αναπαράγοντας τον
"ανταγωνισμό" και τους
διαχωρισμούς μέσα στις ίδιες τις
κοινωνικές ομάδες. Δεν πρόκειται
βέβαια για "λιγότερο" κράτος,
όπως ισχυρίζονται, αλλά για ένα
άλλο ισχυρότερο κράτος, αυταρχικό
και ανεξέλεγκτο. Με
αλληλοδιαπλεκόμενες σε τέτοιο
βαθμό τις εξουσίες, που σχεδόν
καταργείται εκείνη η παλιά και σ'
όλους γνωστή διάκριση των εξουσιών,
η προμετωπίδα της αστικής
δημοκρατίας.