Η μεγάλη
πλειοψηφία των μηχανικών που
ασχολούνται με σχέση εξαρτημένης
εργασίας στον ιδιωτικό τομέα δεν
εντάσσονται σε κανένα νομότυπο
εργασιακό καθεστώς. Η ορμητική
είσοδος των νέων τεχνολογιών
επιδεινώνει ακόμα περισσότερο τη
θέση του εργαζόμενου μηχανικού: Η
εργασία του "απλοποιείται",
τεμαχίζεται, χρονομετρείται,
εντατικοποιείται σε συνθήκες που
κυριαρχούνται από την ελαστικότητα
στο ωράριο, την ελαστικότητα στις
αποδοχές, την ελαστικότητα στο
αντικείμενο απασχόλησης, στις
προσλήψεις, στις απολύσεις. Η
μαγική εικόνα τους χάους και της
πολυμορφίας συμπυκνώνεται έτσι σε
μια καθαρή, συμπαγή και συνεπή
πολιτική της εξουσίας, που οδηγεί
στην απαξίωση της ειδικευμένης
εργασίας, στη θεσμική υποβάθμισή
της, στον κατακερματισμό και στη
διάλυση του κοινωνικού χώρου.
Πολύ πριν από το Μάαστριχτ και τη
"Λευκή Βίβλο" οι ελαστικές
σχέσεις εργασίας έχουν εμπεδωθεί
στο χώρο των μηχανικών. Η κατάσταση
αυτή δυστυχώς δεν είναι καινούργια.
Σήμερα όμως γίνονται όλο και πιο
πολύ φανερά τα αποτελέσματά της
γιατί καταρρίπτονται οι μύθοι που
την στήριζαν: Η ανέλιξη κάποιου
μηχανικού στη θέση του
"πιασμένου" επαγγελματία όλο
και λιγότερο καθορίζεται από την
επιστημονική κατάρτισή του και την
καταξίωση του "παραγωγικού"
έργου του. Επιχειρηματίες θα
γίνουν λίγοι. Για τους πολλούς, το
παραμύθι αυτό τελειώνει τη στιγμή
που το πριγκιπόπουλο βρίσκει την
κατάλληλη σταχτοπούτα, που το πόδι
της ταιριάζει στο τελευταίο
παπούτσι που έχει απομείνει στο
σάκο του. Η σταχτοπούτα δυστυχώς δε
θα γίνει βασίλισσα. Θα φοράει μόνο
τα παπούτσια που της χάρισαν...